Ślepowidzenie recenzja

O tym, że mozemy nie być sami w kosmosie fantazjujemy jako gatunek od dawna. Latające talerze, wielkogłowi kosmici, bliskie spotkania trzeciego stopnia. W "Ślepowidzeniu" temat jest wzięty  na tapetę op raz kolejny. I kiedy wydawać by się mogło, że nie można już wymyślić nic nowego, że próbowaliśmy już wszystkiego i znamy na pamięć schematy o wojnie światów, złych i dobrych kosmitach, zagrożeniach i mądrości obcych cywilizacji, książka zaskakuje. 

Zaskakuje już na wstępie, doborem bohaterów. Próżno doszukiwać się typowych przedstawicieli ludzkiego gatunku. Główny bohater z głową pełną elektronicznych przewodów, mnoga osobowość w jednym ciele, szef załogi- morderczo groźny wampir. Wszystko to przesycone wzajemnymi podejrzeniami, brakiem zaufania, animozjami. Trudno tutaj odnaleźć ducha misji, każda z postaci ma własne cele i oczekiwania. Prawie jak w codziennym życiu, czyż nie? 

Świat przedstawiony jest bardzo spójny i przemyślany. Nie ma tutaj miejsca na przypadkowe rozwiązania, niczym deus ex machina. Mamy wrażenie, że autor nie tyle wymyśla historię co z kronikarską dokładnością ją spisuje. W odczuciu tym dużą rolę odgrywa narracja pierwszoosobowa, która pozwala nam zerknąć wgłąb fascynującej psychiki bohatera. 

Ciekawe jest podejście do tematu obcych. Jak często w popkulturze to my, ludzie, stajemy się tymi złymi? Wykonywanie eksperymentów, uwięzienie nowopoznanych istot, okrucieństwo. To nie my, prawda? To ci obcy. Ciekawe rozwiązanie zmusza nas do zastanowienia się, cyz my też nie możemy być Obcymi. 

Książka to kawał naprawdę dobrej literatury sci-fi. Czytałam z zapartym tchem, choć nie jestem fanką kosmicznych klimatów. Tym bardziej mogę zarekomendować każdemu, kto ma ochotę odlecieć w kosmos i zastanowić się z perspektywy orbity nad istotą człowieczeństwa.