Wojny Świata Wynurzonego 2 recenzja

Pierwsza część posiadała oddzielne rozdziały z przeszłości głównej bohaterki, której stosunki z Mistrzem, a jednocześnie wykwalifikowanym mordercą, były dość zimne, ale na swój sposób miłe. To właśnie te rozdziały powodowały, że chciało się przejść przez te nudniejsze kawałki, nie odkładając książki na półkę. Można było oczywiście jeszcze przeczytać książkę od przeszłości Dubhe do teraźniejszych wątków, ale chyba jeszcze nikt nie czytał książki urywkami, nie po kolei, więc taka możliwość raczej odpada. Cóż w "Dwóch Wojowniczkach", nie było praktycznie niczego co by było tak ciekawe jak dawne poczynania dziewięcioletniej dziewczynki, która od wygnania z wioski musiała radzić sobie sama i to chyba właśnie to spowodowało, ze tom poszedł o jeden poziom niżej od poprzednika i już tak nie ciekawił. Druga część "Wojen Świata Wynurzonego", dzieje się na o wiele bardziej rozległym terenie oraz miejscach o których wcześniej nie wiedzieliśmy. W tej książce krwawe sceny, które miały miejsce przez cały poprzedni tom, zastąpiły opisy walki oraz sceny niespełnionej miłości Dubhe i Lonerina. Cóż zagorzali wielbiciele walk jeden na jeden, pewnie się ucieszą, a ci drudzy będą musieli się zadowolić czym innym, co pewnie znajdą w książce. Autorka swój tom postanowiła podzielić na sekwencję, które w czasie czytania zmieniają się. Tak, więc mamy przygody Gnoma Ida, który ratuje porwanego potomka Nihal i chroni potem przed pewną śmiercią, stosunki Strażniczki Trucizn co do swoich dwóch sług, z którymi została wysłana na misję, oraz samych dwóch bohaterów, których fragmentów jest najwięcej. Z wymienionych sytuacji najciekawszą jest chyba sam Ido z młodym chłopcem. Od czasu kiedy Gnom szkolił jego babkę, trochę minęło lat, więc wojownik zapomniał jaki należy mieć stosunek do przestraszonych dzieci, które dopiero co straciły wszystko. Mimo wad książkę warto przeczytać, szczególnie jeśli miało się styczność z jej poprzedniczkami, choćby po to, aby dowiedzieć się co się działo z Idem pomiędzy "Kronikami Świata Wynurzonego, a "Wojnami Świata Wynurzonego". Ja osobiście bardzo dobrze się bawiłam podczas czytania książki i nawet kiedy mi się nudziła fragmentami, miło ją wspominam. Nie jest wątpliwe, ze w przyszłości kiedyś do niej wrócę.