Człowiek w poszukiwaniu sensu recenzja

 "Człowiek w poszukiwaniu sensu" to zupełnie inny rodzaj wspomnień z obozowego koszmaru. Są świadomie stworzonym kluczem do wnikania w głąb ludzkiej psychiki w obliczu życia z dnia na dzień. Frankl wyraża się zwięźle. Jego publikacja kojarzy mi się bardziej z notatkami, w których uchwycone zostały momenty, bardzo ważne z punktu widzenia lekarza psychiatry, a odnoszące się do rożnych chwil życia obozowego. To te najtrudniejsze, przytłaczane głodem, zimnem, wyczerpaniem oraz te, w których można znaleźć jakieś pocieszenie i iskrę, że jednak piękny jest ten świat, gdy patrzy się na naturę, nawet zza drutu kolczastego. 
 
 Autor nie podejmuje się zapisu historycznych wydarzeń, nie opiewa w mit czyiś heroicznych postaw, a jedynie podkreśla wybrane zdarzenia z obozowej codzienności, determinujące los więźnia. O sprawach, które - dla kogoś zainteresowanego tematem - są już dobrze znane z licznych publikacji historycznych, biograficznych, osobistych wspomnień, tutaj dowiadujemy się w sposób lakoniczny. Zwięzły charakter publikacji wymusza ubranie słów w płaszcz rzeczowych i celnych określeń. A zapis z punktu widzenia psychiatry daje mniejszy stopień nacechowania emocjonalnego, choć przecież nie jest pozbawiony osobistych doznań.
 
 Mimo iż Autor za zapiski zabrał się zaraz po wojnie i traumatycznych przeżyciach w niewoli, widać że zrobił to w odpowiednim dla siebie momencie, bo podjął się ich z właściwym dystansem do swoich przeżyć i obserwacji. Od pierwszych stron mamy świadomość, iż stykamy się z psychiatrą, osobą obciążoną bagażem koszmarnych wspomnień, ale jednocześnie kimś, kto patrzy na przeżycia swoje i innych przez pryzmat wiedzy jaką dysponuje. Po przeczytaniu publikacji w Viktorze Franklu widzę raczej terapeutę niż ofiarę wojny. Możliwe, że to przez Jego siłę, wiarę w przyszłość, która daje człowiekowi ocalenie. Zaś gdy traci się wiarę,że jest przed nami jakaś  przyszłość, traci sie nadzieję. Co ma ogromny wpływ na obniżenie się odporności, dopada człowieka rezygnacja, a stąd już blisko ku końcowi. Wyznaczanie życiowych celów organizuje na nowo życie i nie pozwala się poddać niezależnie od sytuacji, w której się znaleźliśmy. I tym zajmował się w swojej karierze naukowej dr Viktor E. Frankl, wyznaczając kierunek trzeciej wiedeńskiej szkoły psychoterapii, skupiającej się na przyszłości, bez specjalnego wnikania w przeszłość pacjenta.
 
 Publikacja, którą można odczytać na wielu płaszczyznach. Lepiej poznajemy zależności jakie panują w świadomości osób targających się na swoje życie oraz tych, którzy nawet w obliczu traumy pobytu w obozie pragnęli przetrwać. To wreszcie dobra pozycja do odkrywania własnych możliwości i w momencie utraty wiary w sens, podjęcia próby w wyznaczeniu sobie celu orientującego nas na przyszłości.