Avatar @Anjo

@Anjo

44 obserwujących. 35 obserwowanych.
Kanapowicz od 3 lat. Ostatnio tutaj około 21 godzin temu.
Napisz wiadomość
Obserwuj
44 obserwujących.
35 obserwowanych.
Kanapowicz od 3 lat. Ostatnio tutaj około 21 godzin temu.

Cytaty

Człowiek ma tylko jeden honor. Kłamstwo, to broń tchórza. Najważniejsze jest nie to, co myślą o Tobie inni, lecz to, co Ty widzisz, patrząc w lustro.
Są chwile, o których marzysz, i chwile, na które czekasz całe życie - mówi Jos - Są [też] chwile, które zapamiętasz do końca swoich dni.
Przepracowanie czasu nazistowskiego zawsze stanowi rodzinny dramat. Wiele dzieci wysoko postawionych nazistów balansuje pomiędzy gloryfikacją ojców a bezgraniczną nienawiścią wobec nich, która często przechodzi również w nienawiść do samych siebie. Jedno z pewnością mają wspólne : przeszłość nigdy nie daje im spokoju".
Starzy mają taką samą wartość jak wszyscy, nawet jak się zmniejszają. Czują tak samo jak wy i ja i czasami nawet jeszcze bardziej przez to cierpią, bo już nie mogą sobie dać rady. Atakuje ich natura, która potrafi być wstrętna małpa i wykańcza ich na wolnym ogniu.
Głodzone dziecko nigdy nie wyrośnie na wysokie i silne. A niekochane dziecko nie potrafi kochać ani odnaleźć miłości. Dziecko, które nigdy się nie śmieje, wyrośnie na kogoś, kto nie widzi na świecie nic wesołego, natomiast to, które głęboko zraniono, będzie szukało sposobów na zagojenie tej rany, choć jednocześnie nigdy nie przestanie lekkomyślnie jej rozdrapywać.
- Słowa to tylko słowa - przerwała mi gwałtownie. - Zawsze można ich nie zrozumieć, doszukiwać się w nich drugiego dna, cofnąć je w razie potrzeby, źle interpretować lub przekręcić. Są ulotne jak motyle. Nie można ich porównywać z czynami. - Napędzała się coraz mocniej. - Nie przemawiają tak do wyobraźni jak rzeczy, które widzimy, nie mają takiej siły przebicia...
Są spojrzenia, które zabijają, i spojrzenia, które zadają tortury. Zdzierają powoli skórę, pasek po pasku, pozostawiając krwawiącą powierzchnię. Łapią za gałki oczne i ciągną, aż puszczają ścięgna, na których trzymają się długie, wilgotne więzadła utrzymujące oczy w oczodołach. Tortura zadawana z zimną, kliniczną obojętnością.
Pamięć nas zawodzi. Jesteśmy skazani na wieczne tworzenie w wyobraźni scen i obrazów. Każdy czyn można opisać, rozsądny i zrozumiały, irracjonalny i szalony, ale pod nimi musi się ukryć gęsty szlam motywacji, znaczenia i sensu. Musi. Alternatywy nie sposób zaakceptować.
Wspomnienia są jak obosieczny miecz, Uthasie. Dodają ci siły w trudnych momentach, ale mogą również cię okaleczyć, osłabić,uwięzić w chwili, która już dawno minęła.
Poczucie winy jest najostrzejszą bronią, jaką możemy zwrócić przeciwko sobie samym, Srebrna Lisico. Potrafi ono pokrajać naszą przeszłość na niemożliwe do rozpoznania plasterki, fałszywe wspomnienia, które z kolei prowadzą do najrozmaitszych obsesji.
Człowiek silny i rozumny, słysząc sensowną krytykę, bierze ją na klatę, przełyka upokorzenie i stara się naprawić błędy, a przynajmniej nie popełniać ich znowu i wciąż. Człowiek słaby zaś... szuka słabszych, żeby się na nich wyżyć.
Nie wiem, czy Ci ludzie byli naprawdę wolontariuszami.[...] Bez ich poświęcenia skutki katastrofy w elektrowni atomowej byłyby znacznie gorsze.Gorsze na Ukrainie i Białorusi, ale także gorsze w całej Europie, której połowa ludności musiałaby zostać przesiedlona, a połowa jej powierzchni przestałaby się nadawać pod uprawę.Likwidatorzy oddali do dyspozycji władz jedną z niewielu rzeczy, jakie można było jeszcze posiadać w Związku Radzieckim - swoje życie.
...W obliczu zagrożenia każdy pokazuje prawdziwą twarz - powiedziała czystym, spokojnym głosem. - Niezależnie od tego, czy zagrożenie to niezapowiedziana klasówka, czy wywózka na Syberię..
W tym cichym, pozbawionym dźwięków, zapachu i światła domu zasnęli na wiele lat. Trwali, ale to nie było prawdziwe zycie. Teraz dom sie budził i wracało wszystko, co zapomniane.
Wigilia dopiero miała nadejść, ale przebudzenie już się zaczynało.Sylwetka domu sąsiadów jak zwykle była ciemna, ale po chwili zaczęły się w środku zapalać kolejne światła. Najpierw na dole, w kuchni, potem w pokoju Bartka, a na koniec rozjaśnił się strych. Uśpiony przez lata dom budził się do życia.
Ale dokładnie znał to uczucie niepewności porzuconego dziecka, które w dorosłym życiu z trudem i samodzielne musi zbudować pewność siebie i poczucie własnej wartości. Jeśli proces zakończy się sukcesem, takie dziecko bezpiecznie idzie przez życie, budując szczęście na mocnych podstawach. Gorzej, jeśli fundamenty ciągle się chwieją i latami znajdują się w fazie konstruowania. Wtedy każdy mocniejszy cios może spowodować poważną wyrwę.
Ile z nich będzie miało odwagę stąd uciec? Uciec od rodzin? Zastanawia się Darin. I dokąd pójdą? Co zrobią? Czy beda za marne grosze oddawać swoje więdnące wdzięki, czy wylądują jako żebraczki na ulicy? Jak straszna jest dola kobiet w arabskim, muzułmańskim świecie!
Jesteśmy ludzccy, kiedy grzeszymy. Ale stajemy się boscy, kiedy wybaczamy.
Je­ste­śmy ro­dzi­ną, co praw­da po­ka­le­czo­ną, po­szar­pa­ną na ka­wał­ki, ale ro­dzi­ną. Tak jak pan wcze­śniej po­wie­dział, za­le­ży nam na sobie. Ina­czej by nas tu nie było. - W takim razie prze­stań­cie pie­lę­gno­wać tę złość, bo wtedy ona ro­śnie. [....]Spró­buj­cie się cie­szyć, że w ogóle macie ro­dzi­nę. Za­miast się prze­pra­szać, za­cznij­cie sobie dzię­ko­wać, już to su­ge­ro­wa­łem. Po­wiedz­cie sobie miłe rze­czy, za­miast mówić przy­kre.
Otóż mocno wierzę w to, że nieprzepracowane przeżycia, wszelkie krzywdy, każda pretensja, każdy żal... Że to nas zabija. Odbiera nie tylko spokój, ale też tak dosłownie, fizycznie czyni nas chorymi.
Wszystkie małżeństwa mają słabe strony, bo wszyscy ludzie mają wady. [...] Można je na przykład traktować, jak się traktuje bardzo ciężkie meble, i po prostu nauczyć się sprzątać wokół nich. Dla zachowania iluzji. Oczywiście wiadomo, że brud zbiera się pod spodem, ale uczymy się tak długo to wypierać, dopóki goście tego nie widzą. A któregoś dnia ktoś przesunie mebel, nie pytając o pozwolenie, i wszystko wyjdzie na jaw. Brud i zadrapania. Stare rysy na parkiecie. Wtedy jest już za późno.
Mamy tylko jedną historię. Wszystkie powieści, cała poezja zbudowane są na niekończącym się zmaganiu dobra ze złem w nas samych. I przychodzi mi na myśl, że zło musi się ustawicznie lęgnąć na nowo, podczas gdy dobro i cnota są nieśmiertelne. Występek ma wciąż, świeżą i młodą twarz, natomiast cnota jest czcigodna jak żadna inna rzecz na świecie.
Prawda wywiera nacisk i widzę, że wszyscy się przed nim wzdrygamy. Ale, przyjaciele, przed prawdą nie ma ucieczki.
Powstali z popiołów, spłonęli ponownie. On nie zapomniał jej blasku, Ona nie zapomniała. o nim.
© 2007 - 2024 nakanapie.pl