Szamanka od umarlaków

Książka warta polecenia. Mimo, że chwilami wiało nudą to czytało się świetnie. Ciekawy pomysł na fabułę, fajni bohaterowie i mroczny klimat.

świetna książka!! już dawno nie czytałam czegoś takiego;) odciąga od problemów i zamienia je na ciekawość i zaintrygowanie losami bohaterki:) co prawda na początku denerwował mnie język Tekli, ale po jakimś czasie i to polubiłam:) Liczę na to, że będzie jakaś kontynuacja:) zdecydowanie polecam!!! :)

Zabawne, lekkie urban fantasy, z sympatyczną bohaterką główną i ciekawymi drugoplanowymi - cudowny Łapacz snów. :) Niechętne swym zdolnościom medium wplątuje się w aferę związaną z czarną magią, a pech radośnie chichocze w kącie - z pewnością przeczytam także drugi tom cyklu.

Chyba za długo zbierałam się do napisania recenzji, bo sporo uwag i spostrzeżeń najnormalniej w świecie wyleciało mi z głowy. Ale to chyba też o czymś świadczy. I chyba tak wygląda moje ogólne podsumowanie tej książki – „wyleci mi z głowy”. Pewnie, że nie każda książka, a już na pewno nie każda z tego działu, pozostają w pamięci na lata, ale całkiem sporo jednak ma swoje miejsce w moich wspomnieniach. Teraz chyba tak nie będzie.
Postawiłabym dwie tezy.
Szamanka od umarlaków to nie jest zła książka.
Nie jest, bo język jest przyjemny. W sumie kiedy komuś podejdzie świat, to jest szybka w czytaniu. Kilka ciekawych postaci. Pomysł wcale nie z kategorii tych najsłabszych. Można domyśleć się, o co autorce chodziło. Można nawet polubić główną bohaterkę, bo choć dziewczę poraża niekiedy swoim brakiem zdrowego rozsądku, to zwykle taki typ bohaterów (w życiu bywa podobnie) wywołuje ciepłe uczucia. Niekiedy wbrew sobie można polubić bohatera, choć pewnie z dystansem, i nawet sprawnie sekundować mu w głupotach życia codziennego. W sumie sporo się dzieje i choć nie zawsze do końca byłam w stanie powiedzieć co, jak i dlaczego, jakiś specjalnych absurdów nie znalazłam.
Zdecydowanie najbardziej podobały mi się wstawki szamańskie.
Humor? Wolę lekko inny, ale uznaje, że taki też ma wielu zwolenników.

Szamanka od umarlaków to nie jest dobra książka.
Początek mnie uśpił maksymalnie. Chyba do tej pory nie wiem z jakiego powodu powstało pierwszych 100 stron. Jak na...

Żadne z tego arcydzieło, raczej czytadło na zapchanie wieczoru. Przez pierwsze sto pięćdziesiąt stron nic się nie dzieje. Dopiero potem akcja zaczyna dychać i nabierać tempa. Tyle, że ponownie pada jakieś stron przed końcem książki, dobrze jednak, że zakończenie nie jest już tak nudne jak początek, a to z powodu pojawiania się ciekawszych postaci i wciąż dających o sobie znać jakichś tam oznakach akcji. Najbardziej drażniły mnie brak realności i niekonsekwencja, ponadto książka najwyraźniej miała być zabawna, jednak do mnie te żarciki nie przemawiały. Niemniej, mimo wszystko, nie było aż tak źle, ale mogło być dużo, dużo lepiej. Dwójka zapowiada się ciekawiej - na to w każdym razie liczę.

Książka została napisana w sposób... nudny. Pomysł był genialny, ale wykonanie sprawiało, że niektóre wątki niemiłosiernie się dłużyły, a ciekawe rzeczy autorka raczyła pominąć. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że zakończenie wygląda tak, jakby p. Raduchowska nie miała pomysłu, co dalej zrobić z bohaterką i dlatego urwała przed napisaniem ostatniego rozdziału (a może ten rozdział zagubił się w Fabryce Słów?). Tak czy siak czuję ogromny niedosyt, a zarazem przesyt, Ida mnie do siebie nie przekonała (w przeciwieństwie do Tekli, Gryzaka i Kruchego), a Pech był smętnie spersonifikowany.

Książka byłaby świetna, gdyby nie to, że została napisana w taki sposób, w jaki była. Wszędzie humorystyczne wstawki, ironia, sarkazm i oczywiście bohaterka, której nie da się zbyt lubić - taka która pasuje do sposobu narracji. Bywa ciekawiej, bywa nudnawo, ale czytało się przyjemnie. Bohaterowie całkiem ciekawi, a najlepszy jest Gryzak oczywiście :)

Jedna z moich ulubionych książek przeczytanych w tym roku. Zabawna, z ciekawym pomysłem na fabułę i dobrą jego realizacją. Polecam z czystym sercem!