Była raz wojna

Lubię Johna Steinbecka i jego , w moim mniemaniu gawędziarski styl , tym razem też się nie zawiodłam . Steinbeck w '' Była raz wojna ''opowiada powoli , spokojnie , bez wzlotów i upadków , bez orderów i bohaterów . Ale to nie znaczy że mało ciekawie . Opowiada o zwyczajnych sprawach , rzeczach i ludzkich zachowaniach generowanych przez wojnę . Rozczulił mnie reportaż o tym jak żołnierze mający lecieć na akcję , przygotowują się do tego , ale nie w ten '' żołnierski '' sposób , czyli za pomocą ćwiczeń w strzelaniu , ale w ten jak najbardziej ludzki i '' cywilny '' sposób , zostawiając na przykład starym zwyczajem nie pościelone łóżko , aby jak wrócą z akcji , mogli od razu '' paść ze zmęczenia '' , o zostawianiu pod poduszką listów , medalików i innych drobiazgów , które trzeba by oddać rodzinie , gdyby jednak nie wrócili...Autor opisuje też inne wydawało by się zupełnie irracjonalne działania ludzi w czasie na przykład nalotu lub wybuchów , takie jak ratowanie za wszelką cenę , nie rzeczy cennych , ale ulubionego bujanego fotela , sporo w jego książce jest też o kobietach w czasie wojny i to nie tylko tych w kuchni polowej , czy przy radiostacjach , ale i w takich miejscach gdzie trzeba decydować o naciśnięciu guzika powodującego wyrzucanie pocisków . Jest tam też wiele innych ciekawych opisów . Na pewno jest to książka bardzo antywojenna , pokazująca żołnierza od strony człowieka , a nie wojskowego .

Czy warto się jednak wysilić i pogrzebać po antykwariatach, tudzież po Allegro żeby zdobyć tą książkę?
Oczywiście, że tak.
Niniejszy zbiór (właściwie zbiorek, bo książka liczy raptem 220 stron) składa się z reportaży Steinbecka pisanych na zamówienie "New York Herald Tribune" z frontów Afryki Północnej i Wysp Brytyjskich w latach 1942-43.
Razem z autorem płyniemy przez Ocean Atlantycki zbrojnym konwojem, odwiedzamy Jankesów w Londynie, bierzemy udział w jednym z licznych desantów na plaże we Włoszech czy w Afryce, spędzamy dzień na lotnisku gdzie stacjonują amerykańskie bombowce między nalotami na Niemcy.
Co jednak wyróżnia reportaże spośród innych "wojennych opowieści" to jego niezrównany zmysł obserwacji i ciepły sposób w jaki opisuje walczących ludzi oraz lekkie poczucie humoru, czy to pisze o cwanym szeregowcu, kombinującym jakby tu się uchylić od obowiązków (Steinbeck jak to Steinbeck, zawsze jest blisko prostych ludzi), czy kapitana kutra torpedowego wysłanego na niemal samobójczą misję, znajdą się również historie dla fanów duchów ;).
Podsumowując, dla fanów autora "Gron Gniewu", jeśli jeszcze nie czytali, jest to pozycja obowiązkowa, miłośnicy literatury wojennej w sumie też powinni poznać tę pozycję, choćby w celu poszerzenia horyzontów literackich, a nuż Steinbeck przypadnie im do gustu.