Co nas (nie) zabije. Największe plagi w historii ludzkości

„Co nas (nie) zabije. Największe plagi w historii ludzkości” Jennifer Wright był tytułem otwierającym nową serię książek popularno-naukowych przystępnych dla każdego Wydawnictwa Poznańskiego. W swojej książce autorka przedstawia 13 chorób, które opanowały ludzkość – jedne są bardziej znane jak tyfus, polio czy dżuma, inne mniej jak plaga taneczna czy śpiączkowe zapalenie mózgu. Okres, który autorka wzięła pod swoje pióro też jest szeroki – sięga starożytności, poprzez kolejne wieki, aż do współczesności i AIDS, o którym trochę pisze w epilogu. Co ważne, autorka ma rewelacyjne pióro! Z humorem (!) pisze o tych wszystkich makabrycznych chorobach, z taką lekkością, że książkę czyta się jak najlepszą rozrywkę, a przecież temat jest poważny. To książka, która opowiada o rozwoju medycyny, o ważnych postaciach w jej historii i o lekcjach, które możemy wyciągnąć na przyszłość. Dzięki lekkiemu stylowi przystępna jest dla każdego czytelnika. Ja jestem w pełni usatysfakcjonowana i na pewno sięgnę po kolejny tytuł tej autorki „I (nie) żyli długo i szczęśliwie. Najgorsze rozstania w historii”.

Będzie trochę długo, ale nie mogę się powstrzymać przed umieszczeniem dwóch cytatów z książki:

„Żyjemy w bezprecedensowo szczęśliwej epoce. Doświadczyliśmy niemal trzydziestu lat bez choroby, której nie umielibyśmy leczyć, zabijającej zdrowych młodych ludzi w bogatych krajach. Nie potrafię rozstrzygnąć, czy to szczęście się kiedyś skończy – mam nadzieję, że nie – ale w przeszłości zawsze w końcu do tego dochodziło”*.

„[…] jakieś sto lat temu, w 1918 roku, 50 milionów ludzi na całym świecie zmarło na grypę hiszpankę: chorobę, której przyczyny wciąż nie znamy i której nadal nie potrafimy leczyć ani wytępić. Nie wiemy też, czy kiedyś nie powróci”**.

No cóż, patrząc na to, co się obecnie dzieje, spełniły się najgorsze przypuszczenia Autorki. Oto bowiem nadeszła pandemia godna XXI wieku i nie trzeba było powrotu grypy hiszpanki…

Muszę przyznać, że każda z przedstawionych plag – kolejno: Zaraza Antoninów, dżuma, taneczna plaga, ospa, syfilis, gruźlica, cholera, trąd, tyfus, grypa hiszpanka, śpiączkowe zapalenie mózgu, lobotomia, polio oraz w epilogu AIDS – była straszna, to czytając o grypie hiszpance miałam ciarki na plecach.

Książka, choć bardzo ciekawa – łączy nie tylko opisy chorób, ale też posiada rys historyczny osadzający plagi w ówczesnej rzeczywistości – to ma jedną podstawową wadę. Jest pisana przez Amerykankę, dla Amerykanów i w amerykańskim stylu.

Lubię, gdy książka popularnonaukowa jest pisana lekkim językiem. ...

Lekko i z humorem o największych zarazach w historii świata. Pandemie były zawsze odkąd ludzie zaczęli się gromadzić w większe skupiska, gdzie wirusy i bakterie mogły się mnożyć w niezwykle komfortowych dla siebie warunkach zarażając wszystkich wokół. Epidemie dziesiątkowały ludność i wygasały. Grasowała dżuma, gruźlica, tyfus, kiła, cholera, ospa i inne.
Książkę czyta się niezwykle lekko bo autorka pisze o najciekawszych sprawach nie zagłębiając się zbytnio w naukowe opisy działania wirusów i bakterii.
Polecam, bardzo ciekawa pozycja.

Ciężko było oderwać się od tej książki :) w lekki i przyjemny (czasem nawet zabawny) sposób dowiadujemy się z niej jakie choroby nawiedzały nas na przestrzeni wieków. Niektóre z nich są wręcz nieprawdopodobne, w głowie się nie mieści to, co ludzie w tamtych czasach wyprawiali:P Niektóre sposoby zwalczania chorób w dzisiejszych czasach uznane byłyby za co najmniej szalone. Bardzo ciekawa i wciągająca książka.

Ktoś - wreście, nareście i w kuńcu - wpadł na pomysł napisana o plagach, jakie naszą ludzkość dosięgły. Zwykle trafiam na referaty poświęcone jednej chorobie, pisane co prawda ciekawie i wyczerpująco, jednak czasem zbyt wyczerpująco. A tu mam zbiór.

Język, potraktowanie sytuacji jako anegdoty jest plusem i minusem. Czasem podejście humorystyczne potrafi lepiej przeprowadzić przez grozę choroby, niekiedy jednak lekkie podejście prowadzi mój umysł do podejścia lekceważącego. Jest tak i tak.

Ale największym plusem tej książki jest wciąż przytaczana przez autorkę mantra - choroby nie mają jakiegoś specjalnego algorytmu wybierania swoich ofiar. Masz kiłę? To pewnie zbyt rozwiązła. Dżuma albo trąd? Kara boska za złe sprawowanie. Szkarlatyna? Boś złym człowiekiem...

Świetna książka, która w bardzo lekkim, przyjemnym, a momentami wręcz zabawnym stylu opowiada o różnych chorobach i epidemiach. Autorka przywołuje w niej, zarówno ciekawe postacie mające wpływ na leczenie i walkę ze wspomnianymi chorobami (pozytywny, ale też negatywny, niestety), mówi o zaskakujących chorobach (jak plaga taneczna), a także o dziwnych, czasem wręcz oburzających i wstrząsających praktykach i teoriach (jak lobotomia). Wbrew poruszanym tematom, jest to książka bardzo sympatyczna i lekka, a zarazem merytoryczna i pełna ciekawostek. Bardzo polecam!

Przeczytana w ramach Olimpiady Czytelniczej

Kolejna fenomenalna książka zawierająca dużo humoru i historii.

Najbardziej podobała mi się historia o siostrze Kennedych, bo kompletnie nie wiedziałam, że przez lobotomię nieco oszalała. No i to, że położna kazała jej matce czekać z porodem i wepchnęła ją spowrotem do kanału rodnego…

To, że Franklin Deltano Roosevolt był porażony mięśniowo tez bardzo mnie zaskoczyło, bo w żadnym podręczniku od historii lub dokumencie nie słyszałam wzmianki o tym.

Książka generalnie bardzo na plus ✨