Czarna góra

Dobrze się czytało. Tak pozytywnie. Bohaterowie Pilipiuka to zawsze ludzie którzy zrobią coś z niczego. Zawsze optymistyczni i zaradni. Tacy zrób to sam. No i czytający mogą dowiedzieć się kilka ciekawych rzeczy z historii naszego kraju. W tym tomiku najbardziej przypadło mi do gustu opowiadanie Grom. A w momencie gdy trwa nagonka na autora, ja przeczytałem Czarną Górę z niekłamaną frajdą. Pozdrawiam miłośników Wielkiego Grafomana.

Czarna góra jest kolejnym zbiorem opowiadań jakie dostałem od autora, którą chciałem przeczytać i dobrze bawić się. Dostajemy cztery historie, gdzie spotykamy znane nam postacie pojawiające się w innych jego opowiadaniach. Także jedno nie związane z nimi, ale również dobrze napisane.

Czarna góra - przygoda Pawła Skórzewskiego zanim został cenionym i znanym doktorem Skórzewskim. Jego pierwsza przygoda odbywa się po ucieczce i dostaniu się do małej miejscowości, w której natyka się na przedziwne zagrożenie. Historia o początkach drogi jaką obrał późniejszy doktor jest ciekawie opisana. Nie brakuje w niej dreszczyku podczas odkrywania tajemnicy jaką skrywają mieszkańcy i okolica. Grozy może nie uświadczymy, ale i tak jest dobrze. Opowieść przedstawia wczesne losy bohatera, który styka się z nieznanym, co powoduje jego zainteresowanie medycyną. Przygoda została napisana dobrze i fabuła mnie wciągnęła. Chociaż nie jest to długa opowieść to ma w sobie pierwiastek tajemnicy i zagrożenia powodującego, że bawiłem się podczas czytania świetnie.

Decha - pierwsza opowieść z Robertem Stormem, którego celnicy zatrzymują za przemyt. Dostajemy opowieść bohatera o poszukiwaniu jakie podjął zagranicą i jego odkryciach. Lubię przygody z sekretami przeszłości, które w tym przypadku nam autor zawsze serwuje. Nasz bohater z zamiłowania historyk i poszukiwacz zawsze znajdzie coś ciekawego i podczas śledztwa poznajemy rożne z przeszłości wydarzenia. Historia nie jest długa, al...

Póki co jest to najgorszy tom Światów Pilipiuka, Nienaturalne dialogi, ogrom faktów historycznych, które są mało interesujące i wypełniają poszczególne opowiadania. Mało fantastyki, która stanowiła najciekawszy element poprzednich historii urban-fantasy. Szkoda.

na skalach:

goodreads: 3/5

lubimyczytać: 6,010

u mnie: 60/100

W moim odczuciu jeden ze słabszych tomów. Warto przeczytać dla tytułowego opowiadania.

Książki Andrzeja Pilipiuka czytam bo jeszcze mam nadzieję, że nadejdzie taki dzień, w którym autor jak Theoden z "Władcy Pierścieni", otrząśnie się i zacznie pisać rzeczy świeże, odkrywcze i dowcipne. Ta nadzieja umiera z każdym tomem "Światów Pilipiuka", gdy dostrzegam, że każda pozycja służy temu, by przekonać czytelnika o erudycji autora, napakować tekst encyklopedyczną wiedzą na każdy temat i pokazać, jaka powinna być rola kobiety w związku, na który przepis to "Wyprawa, namiot, chędożenie, śluby, dzieci... Tylko gdzie takich dziewczyn szukać?" Może w XVIII w. Kolejne tomy sobie chyba daruję. A kenkarty wydawano obywatelom od 15 roku życia więc dwunasto lub trzynastoletnia dziewczynka nie mogła jej mieć.