Dziennik utraconej miłości

Kiedy umiera rodzic, świat się wali. Nasz świat, bo ten obok uparcie trwa, niewzruszony naszą rozpaczą i bólem. Codzienność zmienia się w zbieraninę potłuczonych skrawków, które próbujemy na nowo posklejać, na nowo utkać ze wspomnień. Na nowo próbujemy się nauczyć iść przez życie, próbujemy nauczyć się siebie, bo żyjemy już tylko jednym życiem i nic już nie jest takie samo jak było. Od nowa trzeba napisać swoją historię, tak jak zrobił Schmitt po śmierci swojej Mamy.

Autor swoimi emocjami kreśli nam portret najważniejszej kobiety w swoim życiu, swoją wrażliwością snuje smutną, ale i czułą pieśń żałobną. Jego oszczędne, ale i piękne pióro mówi nam o dwoistości emocji, bo w istocie uczucia zawsze idą parami; smutek i radość, nadzieja i rozpacz, wiara i zwątpienie, udręka i ufność. Ta historia rezonuje we mnie nieustannie, ból autora, jest moim bólem, jego rozpacz, moją rozpaczą, jego nadzieja, moją nadzieją. Bo ten dziennik był niezbędny, dla autora i dla mnie, by opłakiwać stratę, przepracować swoje cierpienie, by być może w końcu ruszyć na przód, by pieśń żałobna zamieniła się w odę do szczęścia.

Wybaczcie, ale nie potrafię ocenić tej książki, jest ona dla mnie zbyt intymna, zbyt osobista, zbyt bolesna. Nie każdy w niej się odnajdzie, dla wielu będzie to chaos, niemiej jednak, każdy powinien ją przeczytać, szczególnie ci, którzy boją się straty.

Czy można być na to gotowym?
Czy w jakimkolwiek stopniu można być przygotowanym na utratę najbliższych osób, jakimi są rodzice, tak, by nie rozpaczać bez końca?

🌸Wiem, że powinnam być tu obiektywna, w pewnym stopniu profesjonalna. Ale wiecie co? Chrzanić to.

🌸Nic mnie tak nie przeraża jak śmierć najbliższych. Pierwszy raz uświadomił mi to Kuba Małecki w "Nikt nie idzie". Zalała mnie fala przerażenia, smutku, a ja sama zalałam się łzami w pociągu.
I choć Schmitt w "Dzienniku utraconej miłości" pokazuje, że można się podnieść z tego niewypowiedzianego żalu, poczucia straty i pustki (jemu zajęło to dwa lata po śmierci matki) to ja sobie tego nie jestem w stanie wyobrazić.
Strach przed tego rodzaju samotnością mnie paraliżuje, a na samą myśl (nawet pisząc tę notatkę) przełykam łzy.

🌸Autor traci swoją matkę w dniu swoich urodzin. Ukochaną mamę, z którą zawsze był blisko, odczuwał jedność dusz. A teraz nawet nie poczuł, że ją stracił. Tak nagle. Bez przygotowania. Na kartach tej książki towarzyszymy Schmittowi w jego zmaganiach się z poczuciem straty, żałobą, by po dwóch latach jego udręki dotrzeć do momentu, w którym jest w stanie nadal być szczęśliwy i cieszyć się życiem. Jego chaotyczne zapiski, chwytanie ulotnych myśli, czasem krótkich, niekiedy dłuższych, to niesamowicie poruszające i intymne świadectwo emocjonalnego rozedrgania, które jest nieodłącznym elementem żałoby oraz miłości doroslego dziecka do matki

🌸Chciałabym nap...

Szczerze mówiąc dla mnie treść tej książki okazała się być mało satysfakcjonująca. Po jej przeczytaniu czuję niedosyt i lekkie rozczarowanie. Początek był bardzo dobry, ale jakoś z każdą kolejną stroną, książka mnie co raz bardziej nudziła. W pewnym momencie po prostu zaczęłam odliczać strony do końca.

Jakby ja zdaję sobie sprawę, że książka ta jest opisem osobistych przeżyć i uczuć autora po śmierci ukochanej matki i ja absolutnie nie podważam jego rozpaczy. Natomiast książka i słowa w niej zawarte do mnie nie do końca przemówiły. Być może nie odpowiada mi po prostu styl autora? Pisze on w dość specyficzny sposób i może właśnie to miało wpływ na odbiór przeze mnie tej książki. Nie wiem, bo to było moje pierwsze spotkanie z twórczością Erica Emanuela Schmitta, więc nie mam na ten moment porównania. Natomiast na mojej półce już czeka "Oskar i Pani róża", więc niebawem pewnie się przekonam.

Liczyłam na coś naprawdę WOW, coś wzruszającego do granic możliwości. Miałam trochę nadzieję, że będzie to totalny wyciskacz łez, a okazało się, że podczas czytania uroniłam ich zaledwie kilka.. A musicie wiedzieć, że ja jestem strasznym płaczkiem, jeśli chodzi o książki. Naprawdę- bardzo łatwo się wzruszam- a tutaj praktycznie nic. Autor nie przebił się swoimi słowami do mojego wnętrza. Po prostu nie czułam tych emocji towarzyszących mu w żałobie, a bardzo na to liczyłam.

...