Exodus

Jeden z twórców horrorów powiedział w wywiadzie, że on jedynie opisuje własne koszmary. Można powiedzieć, że Łukasz Orbitowski poszedł na łatwiznę i opisał największy koszmar każdego rodzica, ale niestety nie tylko. Główny bohater po niewątpliwej tragedii wypłaca wszelkie środki i ucieka w świat. W tym miejscu dostajemy opis jego podróży przez Europę i historię tego co robił. Po co tak ucieka? Nie wiadomo. Czy robi coś istotnego? Właściwie nie, a za co się nie weźmie to spieprzy. Tak zapatrzonego w siebie, nieodpowiedzialnego, egoistycznego mamusi króliczka już dawno nie spotkałam ani w życiu ani w literaturze. I to się nie zmienia przez całą książkę. Janek był żałosny na początku i tak też kończy. Przeszkadzało mi też to, że niektóre fragmenty były bardzo przegadane i przez to czasami dynamika mocno siadała. W połączeniu z denerwującym głównym bohaterem sprawiało to, że zęby same zgrzytały.
Nie mogłam jednak zostawić tej książki. Czytanie jej nie sprawiało mi jednak radości. To było trochę tak jak z drapaniem strupa - nie przynosi przyjemności, ale nie można przestać.