Jagiellonowie. Złoty wiek

„Jagiellonowie. Złoty wiek”, którą napisał Sławomir Koper bardzo przypadła mi do gustu. Zazwyczaj wolę zagłębiać się w książki poświęcone sensu stricte historii. Tutaj zaś mamy do czynienia z historią opowiadaną z perspektywy wycieczki znanego historyka z synem. Opowiadanie o tym, co się widzi, raczej nigdy mnie nie pociągało. Szczerze to nie jestem zwolennikiem tego typu książek, chyba zraził mnie do tego styl Parandowskiego, który w podobnym tonie opisywał Chiny. W tym przypadku byłem jednak bardzo pozytywnie zaskoczony. Książka już od samego początku mnie wciągnęła, zauroczyła i skradła serce. I nie chodzi tutaj o łatwość z jaką Koper przeskakuje pomiędzy kolejnymi wątkami dziejów. Atutem pozycji jest to, jak wiele cennych i jak sądzę, niedostępnych gdzie indziej, informacji można w niej znaleźć. Autor świetnie oddał realia epoki, i to, co motywowało ówczesnych ludzi. Moim zdaniem udało mu się wybielić, przynajmniej częściowo, naleciałości dawnej propagandy historycznej, która lekceważyła dokonania niektórych władców, i realia w jakich przyszło im działać. Sławomir Koper w łatwy i przystępny sposób wytłumaczył, dlaczego tak, a nie inaczej toczyły się pewne działania jagiellońskich władców. I chwała mu za to!

W książce znajdziemy wiele ciekawych informacji, raczej niedostępnych ogółowi. Autor świetnie oddał klimat odwiedzanych przez siebie miejsc, opisując je z pewną swadą. Mnie najbardziej spodobała się historia rodu Gryfitów, książąt zachodniopomo...