Kosmiczne rozterki

Nie jestem astrofizykiem. Nie jestem nawet umysłem ścisłym, więc wszystko, co dotyczy astronomii, fizyki, cząstek elementarnych i innych takich jest mi z natury rzeczy całkowicie obce. Przedziwne pojęcia, niezwykłe nazwy - dla mnie bozon brzmi jak fajne imię dla psa - wydawałoby się, że nie mam po co w ogóle brać do ręki książek o podobnej tematyce, tymczasem są fascynujące!
Tego akurat autora już poznałam z innych publikacji i odpowiada mi jego styl, sposób prowadzenia narracji, opowiadania o historii wszechświata, powstaniu wszechświata, o mgławicach kosmicznego pyłu, czarnych dziurach i sposobie, w jaki z resztek gwiazd tworzą się planety, a potem też istoty żyjące - wciąga.
W tej książce mamy zbiór felietonów, może już nie najnowszych, ale zgrupowanych w ciekawy sposób - część dotyczy sensu życia (w nich właśnie jest najwięcej informacji o powstaniu świata i wszechświata), część mówi o tym, jak wszechświat chce nas zabić i autor opowiada o zmianach, które nadejdą w Układzie Słonecznym, o zagrożeniu ze strony komet i meteorów, opisuje nawet jak wyglądałaby śmierć w czarnej dziurze, w kolejnej części - zestawia naukę i kulturę, uświadamia, że przekonania powszechnie uznane za prawdziwe wcale takie nie są. Rozbawiło mnie, że w amerykańskich wieżowcach nie ma 13 piętra, a w samolotach - 13 rzędu foteli. ;) W ostatniej części autor odnosi się do nauki i boga - uświadamiając czytelnikowi, że nie można dopuścić do uznania, że to, czego nie wiemy jest nam niedostępn...

Autor jest jedną z ikonicznych postaci w temacie popularyzacji nauki o fizyce i kosmosie. Rozpoznawalny i lubiany, często udziela się w mediach, gra gościnnie w serialach. Czasami nawet można zapomnieć, że za tym wąsem chowa się ogrom wiedzy. I to w dziedzinie, która dla większości jest czarną magią.

Mnie kosmos fascynował od dziecka: bezkresna przestrzeń, pełna tajemnic i zagrożeń. Pytania jak i dlaczego. Niestety, z nauk ścisłych noga. Tym bardziej cieszę się na takie książki, w których ktoś łopatologicznie wyjaśnia najbardziej skomplikowane i zaawansowane zagadnienia. Tyson naprawdę to potrafi. Zaciekawia, wciąga, jednocześnie bawi i uczy. Uczy, bo przepaść między rozumieniem świata przez astrofizyków, a szarych zjadaczy chleba, jest porażająca. Między wierszami można nieco wyczuć irytację łebskiego faceta, który rozkłada ręce nad smutną ignorancją tak wielu środowisk.

Zirytował mnie tylko jeden rozdział, w którym Tyson wytyka nieścisłości filmowcom z Hollywood. Tu chyba przekroczył granicę czepialstwa. Gwiazdozbiory nad głowami bohaterów filmu akcji niekoniecznie muszą oddawać obraz nieba na właściwej półkuli o konkretnej porze roku.

Niemniej, tym, którzy w zadumie spoglądają w niebo, książkę absolutnie polecam.