Kruchy dom duszy

Na początek trochę prywaty. Neurologia nie była moją ulubioną dziedziną na studiach, ale nie z powodu osobistej niechęci, a zbyt małej ilości czasu, jaki mogłam jej poświęcić. Począwszy od pierwszego roku, kiedy na mózgowie zostało poświęcone może dwa tygodnie i to zaraz przed letnią sesją egzaminacyjną, przez fizjologię na drugim roku, na której temat został poruszony zbyt pobieżnie jak na moje potrzeby, na samej neurologii na piątym roku skończywszy, kiedy to miałam na głowie kilkanaście egzaminów dyplomowych, więc znów nie było czasu na zadowalające mnie zgłębienie tematu.

„Kruchy dom duszy” opowiada o rozwoju neurochirurgii, jeszcze węższej dziedziny zajmującej się leczeniem operacyjnym chorób neurologicznych. Początki tej specjalizacji są, krótko mówiąc, przerażające. Eksperymenty na zwierzętach, wiwisekcje, a później mniej lub bardziej udane próby na pacjentach. Teraz może nam się to wydawać barbarzyńskie, ale wtedy pacjent neurologiczny nie miał zbyt wielkiego wyboru – mógł albo umrzeć w cierpieniach, albo umrzeć podczas zabiegu, który jednak dawał szansę trochę złagodzić objawy, gdyby udało się go przeżyć.

Z jednej strony cieszę się, że żyję w obecnych czasach, gdzie medycyna jest tak rozwinięta, ale z drugiej strony – pacjenci obecnie wręcz oczekują od lekarzy pozytywnego wyniku leczenia, nawet w najtrudniejszych przypadkach, a gdy to się nie udaje – straszą nas sądami. Nie jesteśmy jednak wszechmogący i nie zaws...

Niesiona na fali bardzo wielu, bardzo pozytywnych opinii na temat książek napisanych przez Jürgena Thorwalda, postanowiłam i ja zaznajomić się z twórczością tego pana. Nie wiem czy trafiłam nie na tą książkę na którą powinnam, czy czas był nieodpowiedni, czy zaistniał jeszcze jakiś inny powód, że książka '' Kruchy dom duszy '' wcale mi się nie podobała.

Bo w sumie co w tej książce znajdujemy? Historię chirurgii od czasów starożytnego Egiptu do współczesności, wzloty i upadki ludzi którzy jak się okazuje nie zawsze z zamiłowania czy pasji chirurgicznej zostawali lekarzami tej profesji. Czasami zostawali nimi z braku innych perspektyw lub, zwyczajnie braku kasy.

Ogromna ilość nazwisk i dat, jeśli ktoś potrzebuje to wszystko zapamiętać, winien robić notatki, inaczej się nie da , albo zwracać uwagę tylko na wydarzeni , puszczając mimo uszu nazwiska i daty. Autor, chyba po to aby te dane w wielkiej ilości nie znudziły czytelnika, okrasił je ''kwiatkami" z życia owych chirurgów.

I tak możemy się dowiedzieć że pan doktor X nosił ''krzykliwe jaskrawe krawaty", a doktor Y miał taką, a taką służącą, a jeszcze inny doktor Z, miał żonę i kochankę. Te obyczajowe wtręty miały chyba rozluźnić atmosferę i wprowadzić do książki trochę czynnika ''ludzkiego'', a nie tylko ''lekarskiego''. Niestety w moim odczuciu, to tylko pogorszyło sprawę, książka z nazwiskami i datami była nudna, po dodaniu osobistych smaczków ''dochtorów'', zaczęła być w dodatku irytująca.
...

Kruchy dom duszy opowiada o początkach i rozwoju chirurgii mózgu, neurochirurgii. Trzonem tej opowieści są historie pionierów tej dziedziny medycyny. Ludzi dzięki swoim wizjom, ciężkiej pracy, a także odwadze w badaniach i przeprowadzonych zabiegach doprowadzili, że neurochirurgia stała się pełnoprawną gałęzią medycyny. Nie obyło się bez porażek, a także obaw i wątpliwości. Tak jak w poprzednich książkach, autora najbardziej interesują konkretne przypadki i je opisuje. Poznajemy dziesiątki eksperymentów na zwierzętach, aby później przejść do operacji na ludziach. Jesteśmy świadkami operacji, na które wcześniej nikt się nie odważył, a które mogły uratować chorego lub pomóc mu w normalnej egzystencji. Fascynująca podróż przez historię zmagań człowieka z poznaniem mózgu i leczenie chorób z nim związanych. Choć ze względu na terminologię trochę trudniejsza w odbiorze, to i tak czyta się ją jak świetny kryminał.