Księżniczka

 Niewielka objętościowo książka, głęboko poruszająca, ważna i potrzebna. Tytuł powieści jest bardzo zwodniczy, ma swoje drugie dno. Emocje, jakie mi towarzyszyły podczas czytania, były ogromne i niekoniecznie przyjemne. 

        "Rodziców się nie wybiera”. 

Akcja powieści toczy się swoim rytmem, zaskakuje, daje do myślenia. Nic tu nie jest proste, ani oczywiste. Mamy dwie ramy czasowe, które autorka przedstawia nam naprzemiennie. Lenka, jako dziecko - zwykła szara, wstrząsająca codzienność jej rodziny. Lena, jako dorosła kobieta próbująca rozliczyć się z przeszłością, ze swoim ojcem. To z jej perspektywy prowadzona jest narracja w powieści. Mamy dokładny wgląd w jej myśli, uczucia i motywy postępowania. Czy polubiłam Lenę? Trudno mi jednoznacznie na to pytanie odpowiedzieć. Jej dzieciństwo, relacje z ojcem, przemoc, alkoholizm, to wszystko ukształtowało ją, na taką a nie inną kobietę. Zahukana, bezbronna, zdana na łaskę swojego ojca. Autorka pisze bardzo przystępnym, prostym językiem. Czytanie pomimo poruszanych bardzo trudnych problemów było przyjemnością. Szczerze, dosadnie, bez wybielania, czy tuszowania. Dawkowałam ją sobie. Bohaterowie rewelacyjnie wykreowani, to ludzie z krwi i kości. Ukazane całe zło, które zostało bardzo dobrze ukryte. Muszę powiedzieć, że Pani Lucyna nie raz mnie zaskoczyła.  

 Nie jest to przyjemna lektura, jednak bardzo potrzebna. Bolesna, mocna, szczera do bólu. Rodzina, w której na ...

Bardzo trudna w odbiorze, gdyż porusza trudne tematy, ale warto ją przeczytać. Niepozorna, lecz treściwa.

"Jeśli na własnej skórze nie odczujesz, że robisz coś źle, to się niczego w życiu nie nauczysz". (str.83) to była metoda wychowawcza ojca bohaterki.

Nowa Huta za czasów komuny z pomnikiem Lenina, a w niej małżeństwo z trójką dzieci. Inżynier i uzdolniona manualnie gospodyni domowa. Mieszkanie w bloku z czarno-białym telewizorem, papierosami "Giewontami", popielniczką z luksfery, dobranocki z czasów mojego dzieciństwa "Jacek i Agatka" i "Gąska Balbinka".

Jest to historia opowiedziana z perspektywy dziesięcioletniego dziecka i dorosłej już kobiety. Wspomina swoje szkolne czasy, wydarzenia, codzienne życie, radości i smutki. Przybliża zimne relacje między ojcem i matką, brak czułości, serdeczności i wzajemnego zrozumienia.Ich ciągłe kłótnie, bijatyki,obraźliwe wyzywanie, czego świadkiem były dzieci. On alkoholik, okłamujący żonę, zdradzający ją, nieszanujący jej. Myślał tylko o sobie i swoich sprawach, manipulował żoną i córką. I dochodzimy do największego problemu jakim było molestowanie seksualne córek, zwłaszcza najstarszej. Kiedy był trzeźwy opowiadał dzieciom ciekawe historie, potrafił się nimi zająĆ, lecz alkohol wyzwalał w nim bestię, której dzieci panicznie się bały.

By nie słyszeć awantur rodziców i "pieszczot ojcowskich", bohaterka przenosi się w wyimaginowany świat, w którym jest bezpiecznie, panuje radość i szczęście. Najgorsze było to, że o " wyczynach" męża wiedziała żona, która dawała mu na to ciche przyzwolenie. Także sąsiedzi wied...

Przypuszczam, że wielu z Was kojarzy cykl „Kobiety z ulicy Grodzkiej” Lucyny Olejniczak. „Księżniczkę” kupiłam właśnie z powodu tamtej sagi. Zasugerowałam się i oczekiwałam czegoś podobnego. Ale to nie to. To coś zupełnie innego. To trudna, poruszająca i wzbudzająca emocje książka. Książka o trudnej przeszłości małej dziewczynki. O dzieciństwie, które mogło być udziałem każdego z nas i, zapewne w wielu domach tak się dzieje. O zgrozo.

Krakowska Nowa Huta czasów socjalizmu. Mieszkanie na jednym z centralnych osiedli, a w nim wzorowa, idealna rodzina. Matka, szanowany ojciec-inżynier i dwie córki. Jedna z nich to księżniczka tatusia. Lenka. Ich życie to czysta gra pozorów. Pokazywana sąsiadom idylla, za zamkniętymi drzwiami mieszkania zmienia się w niewidoczny dla nikogo postronnego dramat. Alkohol, przemoc fizyczna i psychiczna, molestowanie i bierność matki nieuchronnie prowadzą do traumy. „Co ludzie powiedzą” staje się jej mottem życiowym i wokół tego buduje wizerunek swojej rodziny. Kosztem córek, a szczególnie Lenki, która jest kluczową postacią powieści i to jej oczami oglądamy cała historię.

Dorosła Lenka, młoda żona, wraca do swojego rodzinnego domu i podejmuje próbę rozliczenia się z przeszłością. Z ojcem, który jak się okazuje, wciąż ma nad nią wielką psychiczną władzę.

Czytałam tę książkę pełna złości, pełna frustracji i niezgody na taki stan rzeczy.

Cieszę się, że mam ten temat już za sobą.