Opinia na temat książki Modlitwa za nieśmiałe korony drzew

Powieść Becky Chambers to jednocześnie prosta historia na fali comfort booków oraz filozoficzne science-fiction pełne interesujących pomysłów. Przez większą część lektury odczuwałam umiarkowane zaciekawienie na granicy znudzenia, a dopiero końcówka wraz z tomem drugim przyniosła mi więcej emocji. Nieważne jednak na jakim etapie lektury byłam — doceniałam pomysłowy sposób, w jaki autorka ugryzła trudne tematy i sprawiła, że wszystko brzmiało prosto i niewinnie, a jednocześnie nie spłycało problemów dzisiejszego człowieka oraz planety. A od tomu drugiego kreacja świata oraz bohaterów zrobiła się całkiem interesująca.

Becky Chambers w kręgach science-fiction jest autorką cieszącą się uznaniem. Nawet nie wiem, ile razy na bookstagramie ktoś polecał mi jej serię „Wayfarers“ obiecując wyborną ryzrywkę. Jak zwykle jednak zaczęłam wszystko od drugiej strony, więc zamiast sięgnąć po coś polecanego — złapałam za inny tytuł autorki. I okej, seria „Mnich i Robot“ jest fajnie skonstruowana, drugi tom pokazuje, jak dobrze autorka zbudowała świat, tyle że nie czuję do tytułów większej sympatii. Ich poziom jest nierówny, więc pierwszy tom był raczej nijaki, podczas gdy drugi oceniam jako coś przyjemnego. Z fali comfort booków wyrównają się pomysłami, a jednocześnie nie czuję, by byli to coś, co zapadnie mi w pamięć.

Przyjemne. Ciepłe. Po brzegi wypełnione filozoficznymi rozważeniami, które mogą w czytelniku dążyć do własnych wniosków. Z akcją w interesująco zbudowanym świecie. Tyle że nie do końca dla mnie. Nie było źle, nie było nijako, w jednak... Sama nie wiem.


przekł. Robert Kędzierski, Anna Krochmal


Tom pierwszy ma Nagrodę Hugo za najlepszą nowelę — #czytamnagrodzone.
A w ramach ciekawostki dodam, że był również nominowana do nagrody Stonewall i Nebuli.


*oni/ich
**ono/jego


Ciekawostka: Oba tomy powstały na początku lockdownu.