Najlepiej w życiu ma twój kot. Listy

Pamiętam te czasy, gdy pisało się wiele listów. Można w nich było łatwiej wyrazić swoje uczucia niż prosto w oczy, w rozmowie. Na papier jakoś bardziej szczerze można było wylać to wszystko, co było w sercu, zgodnie z powiedzeniem, że papier przyjmie wszystko...
Przyznam, że bardzo lubiłam pisać listy oraz je otrzymywać i z utęsknieniem wypatrywałam listonosza. Jednak nie chciałabym chyba żeby po mojej śmierci ktokolwiek je czytał. Myślę, że tym bardziej pani Wisława Szymborska też by tego nie chciała. Lecz skoro te jej listy zostały już opublikowane, to ja z ciekawością, ale jednocześnie nieco głupio się czując zabrałam się za lekturę książki "Najlepiej w życiu ma twój kot. Listy". Chociaż czytanie cudzych listów jest może nie do końca świętokradcze, ale za to jakże fascynujące.

Ciepłe, czułe, pełne wzajemnej adoracji oraz subtelnego humoru są te listy. Zziębniętych ogrzeją, melancholików zauroczą, dadzą nadzieję zgnębionym. Miałam wrażenie obcowania z rzeczywistością wyabstrahowaną w czarodziejski sposób ze szklanej kuli, kompletnej komunii dusz. Trudno uwierzyć, że w tle smutna, PRL-owska rzeczywistość – ale i tu daje ona o sobie znać, zwłaszcza w listach poczynając od końca lat 70-tych.
W trakcie czytania towarzyszył mi pewien dyskomfort, który pojawia się gdy w nazbyt natarczywy sposób zagłębiamy się w czyjeś prywatne sprawy. To poczucie nieco osłabło, choć nie zniknęło całkowicie, gdy przeczytałam, że zgodnie z wolą Poetki cała korespondencja znajduje się w Bibliotece Jagiellońskiej, a więc Szymborska miała świadomość, że listy mogą zostać udostępnione tzw. szerokiej publiczności. I jako element tej ostatniej jestem Poetce głęboko wdzięczna, że odsłoniła choć niewielki fragment swojego bardzo osobistego świata.

Cudna książka. Chciałoby się jej nie kończyć, aby móc obcować z tymi ludźmi jak najdłużej. Oboje - poetka i prozaik - pokazują nam jak w ciężkich czasach zachować lekkość, ale i siłę uczuć, co jest istotą życia, jak radzić sobie z szarością, nudą lub brzydotą czasów w jakich przychodzi nam żyć.
Pewnie p. Wisława nie do końca byłaby za publikacją tej korespondencji... Gdybym mogła mieć taką możliwość, przekonywałabym Ją - te listy robią prawie tak wiele dobrego jak Jej wiersze, w wielu miejscach one SĄ poezją.

Pozostawiam tę książkę bez oceny. Trudno oceniać czyjąś prywatną korespondencję, która zawiera osobiste emocje, przeżycia. Mogę tylko napisać, że ja podczas czytania tych listów nie odczuwałam żadnych emocji