Opowieści Zuzanny

Najpiękniejsze historie pisze samo życie, czuję że historia Zuzanny też będzie piękna. Choć w życiu nie zawsze bywa kolorowo to przecież i po burzy jest pogoda. Czekam z niecierpliwością na premierę książki i swój egzemplarz.

Zuzanna opowiada wnukowi o swojej przeszłości, której dzieciństwo przypadło na lata wojenne. Urodzona na Kresach Wschodnich, doskonale pamięta realia sprzed wojny i w jej trakcie. Zmuszona uciekać z rodzinnego domu i tułać się wraz z całą rodziną mozolnie poszukując bezpiecznego kąta. A jej późniejsze życie w niechlubnych latach komunizmu w Polsce, również nie należało do najłatwiejszych.

Losy babci Zuzanny przeplatają się z obecnym życiem jej wnuka Artura, sprawiają, że podejście chłopaka do wielu spraw ulega zmianie. Zaczyna zadawać sobie pytania jak on by postąpił w danej sytuacji. Rozpoczyna się jego droga ku dojrzałości i poszukiwania szczęścia.

Mnóstwo tu historii z życia małej Ziuni, historii czasem mrożących krew w żyłach, bowiem z racji miejsca zamieszkania jej rodzina znalazła się między młotem, a kowadłem, między okrutnymi faszystami, a żądnymi krwi Polaków banderowcami z UPA. Ich codzienność to wieczny lęk i obawa o życie swoje i najbliższych.

Za każdym razem trzymając tego typu książkę w dłoniach, nie jestem w stanie uwierzyć, że ludzie zdolni są do takiego bestialstwa. Moim buforem bezpieczeństwa jest świadomość, że to fikcja literacka przedstawiona w możliwe łagodny sposób, choć doskonale zdaję sobie sprawę, że oparta została na prawdzie historycznej. Nie dopuszczam do siebie tej wiedzy, z obawy, że mogłabym rozpaść, bez możliwości powrotu do stanu "sprzed". Cała ja - WWO.

W dużej mierze to powieść obyczajowa o wzlotach ...

Uwielbiam sięgać po książki, które są inspirowane lub oparte na wydarzeniach prawdziwych. Zawsze to wpływa na czytelnika tak, że patrząc w okno zastanawia się, czy gdzieś tamta osoba jest, czy jeszcze żyje i jak jej się czytało powieść o samej sobie. Tak jest w tym przypadku i, mimo że wydarzenia przeplatają się z niełatwą przeszłością kobiety, która opowiada je swojej rodzinie, to napisana jest tak lekko i przyjemnie, że czyta się ją bardzo szybko.
Myślę, że jest idealnym pomysłem na prezent dla każdej babci, mamy, cioci, siostry :)
Polecam!

Zuzanna, główna bohaterka książki opowiada swojemu wnukowi o przeszłości. Urodzona na Kresach Wschodnich pamięta czasy sprzed wojny. Zwierza mu się z sytuacji, które odcisnęły na niej swoje piętno. Artur dzięki wspomnieniom docenia teraźniejszość i postanawia zmienić swoje życie, zdając sobie sprawę, że ma to szczęście żyjąc w spokojniejszych czasach.
Nie ukrywam, że mam problem z tą książką. Bardzo podoba mi się zbieg konfrontacji przeszłości z teraźniejszością, ale liczyłam, że podadzą to w nieco innej formie,bo o ile wspomnienia Zuzanny zdobyły moje serce, tak zachowanie i problemy Artura totalnie mnie nie kupiły. Wiem, że zaakcentowanie bariery jaka dzieli pokolenia była potrzebna, ale czytanie jednego fragmentu po drugim najpierw o trudach wojny, a później o tym jak chłopak nie potrafi znaleźć pracy wytrącało mnie z klimatu. Niemniej jednak mając na uwadze język i styl oceniam tę książkę 8/10.

Bardzo lubię książki obyczajowe,szczególnie gdy akcja osadzona jest w czasach wojennych. Opis jest ciekawy. Czekam na premierę tej książki.

Opowieści Zuzanny" to wspomnienia, wspomnienia o wojnie, życiu, miłości, przeplatane teraźniejszymi wydarzeniami.
Książka to historia życia matki autorki, w której losy wplecione są przygody Artura - wnuka kobiety. To jemu Zuzanna opowiada swoją historię. To opowieść o losach rodziny, życiu na Kresach, które momentami było bardzo ciężkie i o ucieczce w lepsze miejsce. To przejmująca historia, może o trudnej tematyce, jednak bardzo wzruszająca

Dzieciństwo Zuzanny przypadło na ciężkie czasy. Kobieta urodziła się na Kresach Wschodnich i do dziś pamięta ucieczkę i lęk, jaki jej wcześniej towarzyszył. Potem jej życie także było częściową tułaczką i nie zawsze było łatwo i kolorowo. Pierwsza miłość ogromnie ją doświadczyła i już jako młoda kobieta stawała przed trudnymi życiowymi wyborami. Starała się jednak dążyć do upragnionego celu i żyć w zgodzie z samą sobą.

Artur jest dorosłym wnukiem Zuzanny. Chłopak nie wie jeszcze, co chce robić w życiu i powoli zaczyna odczuwać dojmującą życiową pustkę. Pewnego dnia babcia zaczyna snuć przed nim opowieści ze swojej młodości, a on zamiast jak wcześniej uznawać ten czas za stracony, zaczyna jej uważnie słuchać. Te historie poruszają w nim jakąś strunę i chłopak postanawia wprowadzić w swoim życiu zmiany. Dodatkowo wszystko zmienia się, gdy poznaje uroczą dziewczynę. Czy teraz jego życie nabierze sensu?

***

Historia porusza trudne tematy życiowe. Znajdziemy tutaj skomplikowaną miłość, ucieczkę z miejsca pochodzenia, zagubienie, śmierć bliskich , pośród wszystkiego młodą kobietę, która musi się odnaleźć w trudnych sytuacjach i szybko nauczyć się podejmować trudne życiowe decyzje. Tematyka ciekawa, ale jak dla mnie czegoś tej książce brakuje. Fakt, że opowieści snute przez główną bohaterkę są interesujące, a dylematy, z którymi zmaga się jej wnuk wielu z czytelników mogłoby odnieść zapewne do siebie samych. Jednak chy...

NIc tak do mnie nie trafia, jak powieści napisane na podstawie wspomnień.
I dziś mam dla Was taką propozycję. Jest to książka #katarzynajanus pt. #opowieścizuzanny i jest to fabularyzowana historia życia Jej matki - nauczycielki, której rodzina wywodzi się z Rohatynia, Kresów Wschodnich.
W losy Zuzanny autorka wplata też inną współczesną historię, pogubionego w życiu młodzieńca - Artura, wnuka kobiety, któremu opowiada swoją historię, rozpoczynając od momentu przyjścia na świat w 1900 r. Jej matki Ewy, poprzez dzieciństwo na Kresach, czasy młodości, edukacji, wojny, zagrożenia ze strony Niemców i Ukraińców, wreszcie ucieczki i tułaczki rodziny z miejsca na miejsce. Potem poznajemy różne miłosne i zawodowe wybory kobiety, założenie rodziny, narodziny córki i przeprowadzki za mężem lekarzem.
Opowieści babki uświadamiają Arturowi /prawdopodobnie postać fikcyjna/, że przyszło mu żyć w spokojnych czasach, a mimo to nie radzi sobie, nie ma w życiu celu, do niczego nie dąży, ze wszystkiego rezygnuje. Zuzanna motywuje wnuka do walki o siebie, zwłaszcza że na horyzoncie pojawia się dziewczyna i może nawet ciekawa praca...
Bardzo ciekawie napisana powieść, z wieloma obrazowymi opisami czasów wojny, pogromów dokonywanych przez UPA, czy siermiężnych czasów powojennych.
Moją uwagę zwrócił też piękny literacko język pani Katarzyny i ukazanie pozytywnych wartości rodzinnych, przywiązania, wspólnego pokonywania trudności i zdolności do dokonywania trudnych wyborów, c...

🤍Bardzo dobra książka! Piękna, choć nie wciągnęła mnie totalnie, to bardzo miło mi się ją czytało.

🤍Zdecydowanie skłania do przemyśleń, do przycupniecia na chwilę w tej chaotycznej, internetowej rzeczywistości. Skłania do zatrzymania się i zastanowienia się co tak naprawdę w naszym życiu się liczy i jest najważniejsze.

🤍Czy los kieruję naszym życiem? Czasem postawi na naszej drodze osobę, która może całkowicie zmienić całe nasze życie.
Tak jak ostatnio wspominałam miłość zwycięży wszystko!

🤍Podczas czytania często towarzyszył mi uśmiech na twarzy, ale nie raz polały się także łzy wzruszenia.
"Opowiesci Zuzanny" to historia dwudziestosześcioletniego Artura przeplatana wspomnieniami babci Zuzanny z czasów wojny. Pokazane zostały wybory młodej Zuzanny, wybory, które ukształtowały całe dalsze jej życie. Wspomnienia opowiadane przez babcie bardzo wypływają na dotychczasowe życie Artura, który zaczyna brać sprawy w swoje ręce. Jak skończy się ta piękna historia, dowiecie się tylko po przeczytaniu!

Książka zachwyciła mnie piękną okładką i spodziewałam się po niej dużo więcej. Całkiem ciekawa jest opowieść Zuzanny, babci Artura. Przyjemnie się ją czytało. Czasy wojny, okupacji przypadły na dzieciństwo Zuzanny. A później dalsze życie, rodzina, dziecko. Miłość jest pięknie przedstawiona. Nie ma porywów serca, wielkich uczuć, namiętności. Miłość rozwijała się łagodnie, przez lata, żeby później być tą dojrzałą, trwałą miłością. W zdrowiu i chorobie, w śmiechu i płaczu. Pokonująca trudności, miłość, która nie jest ulotnym uczuciem, a decyzją. I za to duży plus. Natomiast postaci Artura od początku nie polubiłam. Bardzo mnie drażnił. I te ciągłe pytania, co by było gdyby. I tak na prawdę bardzo przeszkadzała mi w czytaniu historia Artura, która przeplatała się z historią Zuzanny. Wiem, że tak miało być, historia dawna i historia współczesna. Ale uważam, że gdyby losy Zuzanny były bardziej rozbudowane, a Artur był tylko gdzieś tam w tle, to książka tylko by zyskała. Ale to tylko takie moje zdanie.

Wróciłam! 😁 Stęskniliście się za mną? 😈

⭐RECENZJA⭐

Zuzanna nie miała łatwego życia. Pamięta wojnę i to, co działo się przed nią. Pamięta ucieczkę oraz tułaczkę. To wszystko opowiada wnukowi, który widzi, ile ma szczęścia, że żyje tu i teraz.
🤓
Nasza bohaterka Zuzanna w tej książce opowiada swojemu wnukowi Arturowi, jak żyła przed wojną i w trakcie niej. Dzięki tym opowieściom ten młody człowiek zmienia swoje patrzenie na wiele spraw. Wiadomo, jak to bywa w życiu, każdy ma jakieś problemy, każdy z czymś się mierzy, ale tutaj, w tej historii, pokazane jest to, jak można zmienić patrzenie na świat i to dla mnie było bardzo pozytywne. Sięgając po tę powieść, myślałam, że to będzie lekka lektura, która nie wywoła we mnie żadnych emocji. Nic bardziej mylnego! Autorka pokazuje nam tutaj brutalność osób wobec innych, co bardzo mnie boli i nie dowierzam, że byli tacy ludzie na tym świecie. Przypuszczam, że tutaj pisarka zaserwowała nam kawałek prawdziwej historii. Oczywiście mogę się mylić 😉 "Opowieści Zuzanny" to historia o przeszkodach i trudach życia, ale również o miłości, która gdzieś tam na nas czyha. Nigdy wcześniej nie miałam styczności z tą autorką, co jeszcze bardziej powoduje u mnie radość, że pierwsze spotkanie było tak udane. Język i styl napisanej powieści z uwagi na jej treść był lekki oraz przyjemny. Przez książkę "leciałam" jak błyskawica i nie czułam uciekających stron, co jest ogromnym plusem. Na te chłodne wieczory polecam Wam tę lekt...

Lubię książki, których fabuła osadzona jest w czasach wojennych. Jeszcze bardziej te oparte na faktach.
„Opowieści Zuzanny” były inspirowane prawdziwymi wydarzeniami. Mimo tego, że dotykały ciężkich tematów, bo i utraconej miłości, i konieczności ucieczki całymi rodzinami, i walki o przetrwanie, czegoś mi tu zabrakło. Chyba za mało było emocji, choć zapowiadało się zupełnie inaczej.

•••
Zuzanna opowiada wnukowi o swoim życiu. Rozpoczyna przedstawieniem tego, jak w ogóle znalazła się na świecie i jak wyglądało jej dzieciństwo podczas wojny. Później skupia się głównie na miłości, jej utracie, znalezieniu, problemach i szczęściu z tym związanych. Artur, wnuk Zuzanny, to człowiek o niskiej motywacji, żyjącym bez perspektyw. Dzięki opowieściom babci zmienia podejście do życia, zaczyna doceniać to, w jakich czasach żyje i kogo spotkał na swojej drodze.

Postać Artura mocno mnie irytowała. Dorosły człowiek zachowujący się jak dziecko. Kompletnie nie znający życia. Miałam wrażenie, że nie wpadłby na coś sam, jeżeli wcześniej nikt by mu tego nie powiedział wprost.
Relacja Zuzanny i jej męża również nie była moim ulubionym wątkiem, choć wiele uczy czytelnika. Przypomina nam, że często doceniamy coś i uświadamiamy sobie swoje uczucia, kiedy jest już na to za późno.

Książkę czytało się przyjemnie i lekko, mimo trudnej tematyki. Było to moje pierwsze spotkanie z autorką.

Za egzemplarz dziękuję ...

Jestem bardzo ciekawa tej książki. Czytałam dużo pozytywnych opinii na jej temat.
Z pewnością znajdzie się na mojej liście książek do przeczytania:)