Ośmioro kuzynów

„Ośmioro kuzynów” Loisy May Alcott to historia 13-letniej Rose, która po śmierci ojca zamieszkuje wraz ze starszymi ciotkami. Dziewczynka jest zagubiona, często choruje, lecz żadne lekarstwa nie pomagają. Jej opiekunem prawnym jest wuj – doktor Alec, który przebywa w podróży. Po powrocie postanawia znaleźć sposób na dolegliwości podopiecznej i wprowadza dość nowatorskie rozwiązania. Stawia on bowiem na ruch na świeżym powietrzu, zdrowe odżywianie i kontakt z rówieśnikami. A tych w okolicy nie brakuje – tuż obok mieszka jej siedmiu kuzynów. Czy te metody przyczynią się do pozytywnych zmian?
Autorska stworzyła powieść, w której akcja toczy się bez żadnego pośpiechu, którą czyta się niezwykle przyjemnie i lekko, mimo że powstała ona w XIX wieku. Odnajdziemy tu ogrom emocji i wartościowych treści, które są ponadczasowe. To ciepła historia ukazująca jak ogromne znaczenie ma rodzina, jak bardzo potrzebne jest wsparcie drugiego człowieka.
Na szczególną uwagę zasługuje przemiana Rose. Kiedy na początku dziewczyna nie do końca wzbudza sympatię, to z każdą kolejną stroną zaczyna się ją uwielbiać. Postać każdego z kuzynów jest równie świetnie wykreowana i potrzebna. Historia ta pokazuje, że nie ma problemów nie do rozwiązania. Wszystkie przeciwności losu można pokonać, wystarczy tylko przestać patrzeć jedynie przed siebie, a rozejrzeć się dookoła i nie tracić wiary w lepsze jutro.
To książka, przy której można odpocząć, udać się w cudowną podróż do dziecięcych lat. Otul...

To niezwykle ciepła i otulająca opowieść niczym gorąca herbata z miodem w zimowy dzień. Pełna rodzinnej serdeczności, wzajemnych relacji ukazuje istotę budowania bliskości. Osierocona przez rodziców bohaterka, nad której losem powinniśmy bolec i współczuć bardzo szybko odnajduje się w gronie swych kuzynów. L. M. Accot otuliła te relacje szczelną zasłoną miłości. Niby jest słodko, jednak ta słodycz jakby tu przystoi, nie ulewa się i nie klei. To wszystko dzięki nadaniu całej opowieści lekko moralizatorskiego tonu.
To również opowieść o zasadach wychowywania dzieci, ścierają się tu bowiem dwa obozy - staromodny, nieco zakonserwowany reprezentowany przez ciotki oraz zdecydowanie postępowy, którego przedstawicielem jest wujek. Metody leczenia zwracają uwagę na uniwersalność te książki - każdemu o wiele bardziej służy przebywanie na świeżym powietrzu, aniżeli hermetyczne zamknięcie w czterech ścianach.
Polecam wszystkim, którzy zachwycali się "Małymi kobietkami" - to lektura obowiązkowa.

Tak na marginesie podzielam zdanie autorki w kwestii czytelnictwa, w końcu miłość do dobrych książek jest jednym z najlepszych zabezpieczeń, jakie może mieć człowiek.