Ostatnia ,,więźniarka'' Auschwitz

Tytuł trochę wprowadza w błąd, bowiem cała książka opisuje losy innych więźniów obozów koncentracyjnych. Owa ostatnia więźniarka jest córką byłych więźniów, ale też niejako strażnikiem pamięci o ich męczarniach.

Zadziwiający fakt, ależ historia! O Annie - kobiecie, która od urodzenia wraz z rodzicami i rodzeństwem mieszkała (i mieszka do dziś) na terenie byłego obozu koncentracyjnego, a z okien pokoju może podziwiać szubienicę, na której powieszono Rudolfa Hoessa. Anna jest tytułową ostatnią „więźniarką” obozu.

Ale to opowieść nie o niej, lecz o życiu jej mamy - Mimi, którą pokrętne losy przyprowadziły z Francji do mieszkania w tak niespotykanej lokalizacji.
Ilu wojennych więźniów obozów koncentracyjnych - tyle historii. Wszystkie tragiczne, ale tylko niektóre zadziwiające. Ta opowieść, pomijając fakt powojennego zamieszkania w obozowej wartowni, nie okazała się dla mnie jakaś szczególna.
Najpierw bardzo rozwlekle autorka rozpisała się o kilku tygodniach z życia Mimi w przedwojennej Warszawie, potem o czasach wczesnowojennych również w stolicy. I już pół książki za nami. Wreszcie losy zesłanej do kilku obozów koncentracyjnych Mimi - pobieżnie i w tempie ekspresowym, bez żadnej grozy i dramaturgii, a przede wszystkim bez guli w moim gardle. I nic nowego.
Losy Mimi opisane w tej powieści, wzbudziły we mnie najmniej emocji spośród opowieści o wszystkich tatuażystach, bibliotekarkach, przedszkolankach, położnych itp, a przeczytałam ich niemało. Tylko ten fakt zamieszkania w Auschwitz po wojnie! Widocznie autorka zgromadziła za mało materiałów na książkę, może po prostu wystarczająco tylko na obszerny artykuł?
Może w związku z wprowadzającym w błąd tytułem i ...

Świetna książka, bardzo polecam przeczytać, pochłonęłam dosłownie w dwa dni

,,Odkąd pojawiłam się na świecie, stałam się jego skarbem, perełką, oczkiem w głowie, osłodą wszystkich trosk. I choć wstyd to przyznać i nie chciałabym urazić mamusi, bo kocham ją szalenie, to jednak jego darzę niewyobrażalną miłością i to on jest najważniejszy w moim życiu".

Książka jest napisana z perspektywy postaci i całą jej historię poznamy od podszewki. Styl jest prosty, ale pełny nadziei i jednocześnie nie pozostawia złudzeń. Bohaterka przedstawia nam całą rodzinę, a na wielu kartach tej powieści są ukazane zdjęcia Mimi od maleńkości. Tak po zdjęciach poznamy jej rodzinę, inne dzieci ze szkółki niedzielnej i wiele innych fotografii. Zauważyłam, że w czasie sprzed wojny dzieci bez względu na płeć były obcinane tak samo. Dorosłe kobiety były bardzo do siebie podobne, jakby były jedną wielką rodziną. Oczywiście wszystkie zdjęcia są czarnobiałe. Będą przedstawiały wyroki sądu, karty personalne z obozu, informacyjne i inne. W książce macie większy druk, sporo dialogów, a rozdziały będą dłuższe i krótsze. Pozycja napisana przez pryzmat wspomnień, więc czasem mamy podpowiedzi co się sprawdziło, a co nie. Autorka ma przyjemne pióro, które nastraja nas na tryb oczekiwania. Do końca książki czujemy, że będą się pojawiały wydarzenia, które nami wstrząsną. Niczego przed nami nie ukrywa, nazywa rzeczy po imieniu. Jak by na nią nie spojrzeć, to czytając miałam wrażenie, że osoby ze zdjęć mi się przyglądają. Mało tego już na wstępie czytania miałam odczucia, że jakaś ...

Lubicie czytać książki oparte na prawdziwych wydarzeniach?

Ja uwielbiam, szczególnie miejsce w moim sercu zajmują książki, które opowiadają o losach prawdziwych ludzi z okresu drugiej wojny światowej.

„Ostatnia więźniarka Auschwitz” to emocjonująca opowieść o miłości, przyjaźni, odwadze, śmierci, bólu, cierpieniu. Bardzo dobrze zostały przedstawione przez autorkę losy bohaterów przed wojną, w trakcie oraz po wojnie.

Łzy płynęły strumieniem, czytając o losach młodej dziewczyny, która przyjechała do Polski na wakacje, poznać rodzinę, miejsca i ścieżki, którymi spacerowali rodzice. Niestety tuż przed planowanym wyjazdem powrotnym do Francji wybucha wojna, która powoduje, że plany powrotnej podróży Mimi stają się nie możliwe. Dziewczyna zaczyna angażować się w roznoszenie ulotek i niestety zostaje schwytana oraz zesłana do obozu w Majdanku. A tu przechodzi przez piekło tortur oraz upokorzeń. Po wojnie poznaje Józefa, który przeżył piekło obozu Auschwitz. Zostają małżeństwem, nie jest łatwo panuje głód, bieda, a o pracę jest bardzo trudno. Niedługo los się odwraca i otrzymuje propozycje pracy oraz mieszkania w Auschwitz.

Para musi się zmierzyć z demonami przeszłości.
Oboje zaczynają tworzyć na terenie byłego obozu muzeum, które upamiętnia losy wielu niewinnych istnień, które straciły tam życie.
Wojna, która unicestwiła wiele istnień ludzkich, o których pamięć żyje dzięki opowieścią, książk...

Dawno żadna książka nie poruszyła mnie do tego stopnia, co "Ostatnia więźniarka Auschwitz" autorstwa Niny Majewskiej- Brown.

Muszę przyznać, że książki z elementami historii nie są moją mocną stroną. Po tę pozycję sięgnęłam i przepadałam. Czytając ją, miałam taki wachlarz emocji, że ciężko było mi się uspokoić, zrozumieć słowa które wpadają do mojej głowy. Nie pomagał fakt, że historia ta oparta jest na faktach... Serce wielokrotnie pękło mi na pół.

Mimi to młoda dziewczyna, która wraz z rodziną mieszka we Francji. Mają polskie korzenie, więc wielokrotnie słyszała opowieści o tym kraju. W sierpniu 1939 roku udaje się do Warszawy, na wakacje do rodziny.
Z początku wszystko wydaje się piękne, kolorowe, a marzenie o zobaczeniu Warszawy wreszcie się spełnia. Czasem tylko ktoś szepnie o obawach związanych z działalnością Hitlera.
Z każdą stroną ta młodzieńcza radość zamienia się w szarość- na ulicach, w domach... Aż nastaje wrzesień i życie wielu ludzi zamienia się w koszmar. Teraz wystrzały, śmierć niewinnych ludzi i strach to codzienność.
Mimi nie chcąc siedzieć bezczynnie postanawia podjąć się roznoszenia ulotek z wiadomościami.
Niestety zostaje złapana i tu rozpoczyna się jej koszmar. Życie zmienia się diametralnie- teraz zaczyna walkę o życie.

Serce mi pęka na samą myśl, jak można drugiemu człowiekowi -NIEWINNEMU- wyrządzać taką krzywdę. Jak można pastwić się nad drugą osobą w tak bestialski sposób.
Byłam kiedyś w muzeum obo...

~"(...) coraz częściej się zastanawiam, czy Bóg w ogóle istnieje. Jeśli tak, będzie musiał błagać nas o przebaczenie.
Jednego dnia się modlę, następnego zloszczę na Tego na górze. Jak śmiał zgotować nam taki los? I nikt mi nie wmówi, że to wszystko za moje grzechygrzechy, bo nie ma wystarczająco ciężkiej przewiny którą musiałabym w taki sposób odkupić. Nie zrobiłabym niczego aż tak złego. "

@Nina Majewska Brown jestem niesamowicie Pani wdzięczna za napisanie tej książki. Mam nadzieję, że trafi ona w dłonie każdego Polaka, ale nie tylko, wszystkim niedowiarkom i tym, którzy są spragnieni wiedzy, informacji PRAWDZIWYCH. Ostatnia więźniarka jest historią prawdziwą, widzianą oczami więźniów. Powstała dzięki niezbędnym informacjom ujawnionym przez Annę Marię, która, po 75 latach od wyzwolenia obozu, mieszka na terenie Auschwitz. Opowiedziała to, co przeżyli jej rodzice- Mimi i Józef. To dzięki nim istnieje muzeum, to oni zapoczątkowali w jednej z trzech córek chęć odkrywania zbrodni wykonywanej na ludności cywilnej w niemieckich obozach.
*
Opowieść o miłości, strachu, nadziei, lęku, tęsknocie, dramatach i przeciwnościach losu.

Czytając książkę płakałam. Wylałam litry łez nad losem niewinnych ludzi, którzy musieli przeżyć tyle złego.
Płakałam nad Mimi, niesamowicie dzielną i silną kobietą która straciła wiele bliskich osób, swoją młodość, zdrowie przez głupie poglądy Hitlera.
Jestem pełna podziwu heroizmu więźniów. To, jak poradzili sobie ...

Mimi, to młoda dziewczyna, która mieszka we Francji. Rodzina kobiety pochodzi z Polski, dlatego końcem lata 1939 roku Mirosława udaje się na wakacje do Warszawy. Niestety nie było jej dane wrócić na powrót za granicę , gdyż wybucha wojna. Mimi podejmuje się niebezpiecznej pracy, roznoszenia ulotek z wiadomościami. Niestety zostaje złapana i wysłana do obozu na Majdanku. Pomimo przesłuchań, tortur i upokorzeń Udaje jej się przeżyć. Po wojnie poznaje Józefa, który mieszkał w obozie Auschwitz. Chodź zakochują się w sobie, nie jest im łatwo. Panuje Głód i bieda, ciężko znaleźć pracę.Wkrótce jednak Józef dostaje propozycję pracy oraz mieszkania, w zamian będzie musiał zmierzyć się z demonami przeszłości, gdyż obiecana praca i mieszkanie znajdują się na terenie obozu. Wkrótce oboje, tworzą na jego terenie muzeum, upamiętniające tą wielką zbrodnię. To tam rodzą się, wychowują, ich dzieci, w tym Anna tytułowa ostatnia "więźniarka", która do tej pory mieszka na terenie obozu i ciągnie rodzinną tradycję.
To dzięki niej możemy poznać tę historię.
Ciężko jest napisać recenzję o czyiś uczuciach. Książka zawiera ich pełno. Emocje jakie nam towarzyszą są nie do opisania. Autorka pisząc tę powieść włożyła w nią całe serce.
Poruszająca chwytająca za serce historia, która powinien przeczytać każdy.

Wzruszająca historia o życiu za murami obozów koncentracyjnych... polecam!