Pajęcza sieć

Policjanci wy­działu docho­dze­niowo-​śled­czego w Glen­more Park Mit­chell Lon­nie oraz jego partner Jacob Co­oper prowadzą sprawę zamordowanej Ken­dele Byers. Wkrótce ofiar przybywa, a każda tuż przed śmiercią otrzymała wiadomość w jaki sposób zginie. Wszystkie tropy prowadzą do nikąd, śledztwo staje się mętne, a seryjny zabójca dalej prowadzi swoją mordeczą grę. Frustracja i niemoc śledczych odbija się na ich prywatnym życiu. FBI oddelegowuje do pomocy psychologa sądowego z Bostonu, Zoe Bentley.

Koncept na wątek kryminalny przemyślany, badzo ciekawy. Również tempo akcji sprawia, że nie ma mowy o nudzie. Jak na thriller przystało powieść trzyma w napięciu, choć czasami zabawne, sarkastyczne dialogi wywoływały uśmiech.
Powieść utrzymuje formę przypominającą reportaż lub relację z wydarzeń . Zazwyczaj przy użyciu takiego stylu czytelnik odbiera na chłodno bohaterów, bez większych sympatii czy antypatii. W tej książce było inaczej. To, że nieświadomie polubiłam postacie odczułam w momencie czytania o ich prywatnych, życiowych dramatach. Było mi ich żal.

Reasumując, jest to kawał dobrej powieści.

„Pajęcza sieć” to tom pierwszy serii o policjantach z Glenmore Park, który był debiutem Mike’a Omera w gatunku kryminału. Na rynku amerykańskim cały cykl pojawił się w 2016 roku, u nas dopiero wydany został po serii z Zoe Bentley, przez co nie da się uciec od porównań. Bo seria o Glenmore Park jest dobra, ale ta o Zoe jest rewelacyjna!

W „Pajęczej sieci” na pochwałę na pewno zasługuje intryga kryminalna – młode kobiety padają ofiarami przestępstw, które nie wyglądają, by miały ze sobą coś wspólnego. Autor sprytnie rozłożył tropy, tak, że kolejne twisty fabularne całkowicie zmieniają spojrzenie na sytuację. Narracja skupiająca się na kilku policjantach i postaciach drugoplanowych również dodaje książce charakteru – czytelnik nie ma czasu na nudę, a i czuje, że dostaje szeroki obraz sprawy. Historia skupia się przede wszystkim na śledztwie, niewiele jest wątków pobocznych, prywatnych, ale mimo to, gdzieś tam przemknęły ciekawe, aktualne tematy – przede wszystkim te dotyczące korzystania z technologii i niebezpieczeństw, na które jesteśmy narażeni. I mimo że w książce nie było aż tak dużego skupienia na psychologii postaci czy aż tak wyraźnego humoru jak w serii o Zoe, to i tak jest to kryminał na wysokim poziomie – wciąga, zajmuje i nie urąga inteligencji czytelnika. Polecam!

Jeżeli znacie poprzednie powieści M. Omera’a to na pewno ucieszy was fakt ponownego spotkania z Zoe Bentley, która została oddelegowana z Bostonu aby pomóc śledczemu Mitchell’owi i Jacobowi w Glenmore Park w dopadnięciu sprawcy, gdzie giną młode kobiety, a wszystkie przed śmiercią otrzymały wiadomość w jaki sposób zginą. Zabójca natomiast na pamiątkę zabiera kosmyk włosów swoich ofiar. Wyraziście wykreowane postacie w których życie prywatne czytelnik jest powolutku wpuszczany. Fabuła także bardzo dobrze przemyślana. I tak jak w poprzedniej serii autor pokazuje, że potrafi również się śmiać i okrasza pewne fragmenty humorem, dzięki czemu czytelnik może się również rozluźnić. Polecam.

Ale świetnie mi się ją czytało! Niemal od razu przypadła mi do gustu, bo czytając wyobrażałam sobie, jakbym oglądała ją jako film. Wszystko tak wyraziście opisane, ukazane niemal w trójwymiarze. Do tego te wszechobecny strach, że znajdziemy kolejną z ofiar. Cudowny dreszczy emocji, który pieścił moje wnętrze napawając je coraz to większym strachem. Zakończenia, które nie dawały od razu rozwiązania, a jedynie pogłębiały niewiadomą. Postacie, które jawiły się jako znane nam od dawna. Ich rysopis sprawiał, że miałam ochotę powiedzieć, że je znam. To zadziwiające, taka bliska sercu i jednocześnie z przeświadczeniem, że lepiej, by wszystkie wydarzenia były jak najdalej od nas.
Niezbyt długie rozdziały, które czytało się szybciutko. Praktycznie od początku miałam uczucia, które mówiły, a może jednak? Być może jeśli wystarczająco się wysilę, to odkryję sprawcę przed nimi? No i klopsik, bo tak się nie stało. Im więcej ofiar, tym więcej w mojej głowie narastało pytań. Ciekawiło mnie dlaczego to robił? Czemu nie wystarczyła mu tylko jedna? Czym się kierował? Moja głowa pracowała wraz z bohaterami.
Nierozwiązana zagadka wskakiwała również na prywatne tory. Stawali się nerwowi, wybuchowi, wciąż gdzieś ktoś ginął, a oni zamiast być na bieżąco, wciąż pozostawali daleko w tyle. Zmuszeni poprzez niemoc do pomocy dostają psychologów, by pomogli rozwikłać im coraz bardziej potęgującą się zagadkę. I oczywiście im dalej, tym gorzej...

Wspaniała książka, która niemal zmuszał...