Panie Czarowne

Zawsze są przynajmniej trzy.

Może być więcej, ale nigdy mniej.

Psotna dziewka, chutliwa matka i groźna, samotna starucha.

Obdarzona pierwotną mocą Trójnia.

Jakub Ćwiek. Dosłownie. w wydaniu, które mnie zauroczyło, uwiodło, zaczarowało. Głuchołazy, o jakich dotąd nie mieliście pojęcia, miasto pełne magii, zamieszkałe przez Mądre Panie, które tej magii strzec będą nawet za cenę swojego życia.

W Głuchołazach mieszkają trzy wyjątkowe wiedźmy: Lilka, Księżniczka, Betka i najważniejsza z nich, a zarazem najstarsza Bunia. Dbają o miasto i jego mieszkańców, tak jak to czyniły od zawsze one i ich poprzedniczki. Miasto otoczone jest magiczną barierą, ktokolwiek z niego wyjedzie, natychmiast o nim zapomina. Głuchołazy są, a jakby ich nie było, można tam trafić, czy to za sprawą interesów, czy przejazdem, przypadkiem, czy też w celu odwiedzenia rodziny i znajomych. Jednak pamięć o tych wydarzeniach zostaje szybko wyparta. W tym mieście w danych czasach wieszano czarownice, to zdecydowanie niezbyt chlubna przeszłość. Ale czy na pewno te wydarzenia należą li tylko do przeszłości? Czarowne Panie coś przeczuwają, coś się wydarzy, i to coś nie będzie przyjemne. Wzmacn...

Genialna opowieść o kobietach wiedzących - wiedźmach, potężnych i ludzkich, dbających o tych, którzy są pod ich opieką. Nie są tymi, na które wyglądają, ale nie sposób ich nie polubić. Kobiety jak my, ja, ty i ona, tylko znające swą moc i posługujące się Wiedzą. Za to znienawidzone przez patriarchalny system, w którym żyjemy. Nawet teraz, akcja bowiem toczy się współcześnie.
Nie spodziewałam się... Panie Czarowne to wręcz doskonała powieść urban fantasy. Dostałam więcej niż oczekiwałam i za to serdecznie dziękuję Autorowi. I może coś jeszcze o Paniach Wiedzących:)

Świetna powieść!
Największym jej atutem są fenomenalnie zbudowane bohaterki, silne kobiety- wiedźmy, ale jednocześnie posiadające słabości i chwilę zmęczenia.
Interesująco przedstawiona historia Głuchołaz, dla potrzeb książki nieco zmodyfikowana i ubarwiona.
Pajęczyna intryg rozbudowana na ile tylko się da.
Warto czytać!

Nie tego się spodziewałam po książce Jakuba Ćwieka, po lekturze Drelicha i Topieli. A tu i autor, i opisywane przez niego Głuchołazy, w zupełnie innej odsłonie. Kryminał, sensacja, obyczajówka, fantasy? Nieistotne. Po prostu dobra książka. Chyba Panie Czarowne maczały w tym palce, bo przeczytałam z dużą przyjemnością. Trzy, a z seniorką - cztery, Czarownice, Wiedźmy, a jak czegoś nie wiedzą to Niewiedźmy. Nowoczesne, emanujące prawdziwą kobiecością. Matki, żony, kochanki, znajome i sąsiadki, dla siebie jak siostry.
Bunia (coś jakby siostra Sarej Słaboniowej), Betka, Królewna, Lilka i kandydatka na wiedźmę - Jagoda. Opiekują się swoim miastem i jego mieszkańcami, wymierzają sprawiedliwość, podtrzymują tradycję, pomagają. Mądre, empatyczne, zarozumiałe, urocze - Panie Czarowne.
Na początku lektury wszystko mi się poplątało, za dużo postaci, szczegółów, drobnych zdarzeń, dziwacznego życia w zgodzie z naturą, symboli. Ale im dalej w las (dosłownie), tym więcej drzew, sabat, zioła, duchowy świat, magia w czystej postaci, czary i niecodzienne praktyki. Nagle po połowie wszystko wskoczyło na swoje miejsce. I popłynęłam z nimi. Trzymałam kciuki, współczułam, cieszyłam się, kibicowałam, uczyłam, ba - nawet walczyłam z nimi ramię w ramię, gdy stały się obiektem polowania.
Powieścią jestem oczarowana, mimo iż do tej pory fantasy nie było moją bajką. Czy to zasługa autora, czy też te wiedźmy odczyniły w mojej intencji czary - mary lub potraktowały mnie jakimiś ziółkami?...

Nikt nie potrafi dotrzeć do tej miejscowości, a nawet nawigacje zdają się omijać to miejsce. Dlaczego? Bo tak działa magia Pań Czarownych. Te kobiety pomimo, iż żyją w czasach współczesnych zrobią wszystko, aby nikt nie odnalazł ich domów. Wiedzą jednak, że coś się zbliża. Coś, co może mieć ogromny wpływ na ich przyszłość, więc starają się jak najlepiej przygotować do walki. Czy mają szansę ze współczesnymi łowcami czarownic?

***

Uwielbiam wszelakie książki o wiedźmach i magii, więc i tym razem chętnie sięgnęłam po „Panie Czarowne”. Byłam bardzo ciekawa, jak autor poradzi sobie z tematyką, która zupełnie nie pasuje do jego dotychczasowego dorobku. I muszę przyznać, ze jestem zachwycona! Ta książka podoba mi się najbardziej ze wszystkich pozycji Jakuba Ćwieka, jakie do tej pory miałam w sobie. Autor napisał lekką, niejednokrotnie zabawną powieść, w której jednak nie wszystko jest takie oczywiste i czasem trzeba trochę pogłówkować, aby dotrzeć do sedna. Podoba mi się sposób, w jaki wykreował główne bohaterki i pozytywne podejście do ich zdolności. Opisał kobiety, z jakimi mogłabym się zaprzyjaźnić.

Książkę czyta się bardzo przyjemnie i ciężko oderwać się od wciągającej fabuły. Nawet nie wiem, kiedy minął mi czas spędzony z tą powieścią, ponieważ akcja całkowicie mnie pochłonęła. Uwielbiam książki, przy których zapominam o rzeczywistości i w całości mogę oddać się opisywanym zdarzeniom. Aż sama chciałabym być taką ...

Lubię książki Jakuba Ćwieka, naprawdę chętnie czytam o Lokim czy Chłopcach, ale niestety, tym razem nie zaskoczyło...

Panie Jakubie, ależ to było dobre. Czarownice, Wiedźmy, Mądre – jak zwał, tak zwał. Przede wszystkim silne kobiety, które się nie poddają i które walczą do końca. Chcę jeszcze, bo sądzę, że spokojnie można rozwinąć tę historię i dopisać kolejny tom. Czekam na następne spotkanie z Paniami Czarownymi.

W najnowszej powieści Panie Czarowne, Jakub Ćwiek zabiera nas do miasteczka, w którym się wychował, do Głuchołaz. To właśnie ta niewielka miejscowość na polsko-czeskim pograniczu staje się sceną dla rozgrywanych w książce wydarzeń. Miasteczko z łbem kozła w herbie, w którym dzieją się rzeczy często niewyobrażalne i nikt nie zwraca na nie uwagi. Miasteczko, z którego wyjeżdżasz i o nim zapominasz. Miasteczko, do którego często nie potrafisz znaleźć drogi, jeśli nie jesteś mile widziany. Czary? Zdecydowanie tak.

Historia Głuchołaz mówi, że w XVII wieku wieszano tam kobiety posądzone o uprawianie czarów. Jednak większość z nich trafiała na stryczek za nic – były niewinne. Ale były...



Gdy świat wydaje się być szary, pora sięgnąć po małe czary.

Psotna dziewka, chutliwa matka i groźna, samotna starucha. Tak! Tak! Tak!

Trzy razy tak! Literackie cudo, brak słów na opisanie mojego zachwytu, jak zdolny jest autor, który kreuje bohaterki perfekcyjnie obrazujące kobiece charaktery. Każda z nich jest wyjątkowa, ale odbieram je jako jedną całość. Uzupełniają się, troszczą o siebie, rozumieją się bez słów. "Panie czarowne" są dynamiczną historią współczesnych czarownic, zmagających się z kościołem, ograniczanych przez prawo i omijanych szerokim łukiem przez społeczeństwo. Dlaczego to wszystko wydaje mi się tak bliskie naszej rzeczywistości?

Ciężko mi było wybrać, jednak Lilka stała się moją ulubioną Panią Czarowną, towarzyszył jej Gniewomir, z którym łączyła kobietę magiczna więź porozumienia. Autor opowiada nam legendy...

„Panie Czarowne” to zupełnie inna, nieoczekiwana w treści i nawiązaniach powieść Jakuba Ćwieka. Tytuł wydaje się oczywisty i zaskakujący zarazem. Autor negatywne słowo „wiedźmy” ubrał w nową szatę słowną, nadając mu normalność zaprawioną nutą tajemniczości, a także pozytywny wydźwięk. Pisarz sięgnął także do nordyckich sag i średniowiecza, do Biblii i mitologii hebrajskiej. Wikiński niedźwiedź berserker i Dante Alighieri oraz pierwsza kobiety na świecie rozgościli się w powieści na dobre. Całość łączy prastara magia.

Jakub Ćwiek zaskoczył mnie na całej linii. Tą książką udowadnia, że potrafi pisać książki różne gatunkowo i wychodzi mu to świetnie! Bogata wyobraźnia, kreacja świata przedstawionego, zwykli i niezwykli bohaterowie, system wartości i uważność na drugiego człowieka, nieprzewidziana, wielopłaszczyznowa akcja z suspensem i zwrotami i mocnym zakończeniem. Do tego przednia intryga, nieoczywista. Sceny naznaczone okrucieństwem połączonym z religijnością i nowym bożkiem pieniądzem. Ukazana została druga twarz kościoła i duchownych. Nie bez znaczenia są wątki poboczne – impreza nastolatków i tabletka gwałtu; przyjmowanie zgłoszenia na policji w sprawie gwałtu; puste życie dorosłego syna lokalnej biznesmenki; hobby bogatych ludzi. To wszystko podanie w przystępnym stylu i okraszone magią. Tu nic nie dzieje się bez przyczyny, a wszystko ma swoje skutki, czasem tragiczne, wymagające poświęcenia i ofiar.

Ta książka mnie oczarowała! Pierwszy rozdział ...

„Panie Czarowne” Jakuba Ćwieka to opowieść o współczesnych czarownicach utrzymana w nurcie realizmu magicznego. Pod płaszczykiem miejskich legend, nieprawdopodobnych mocy i zdarzeń w które wyposażył i uwikłał swoich bohaterów, ukrył Ćwiek wiele prawd i celnych spostrzeżeń dotyczących współczesnego świata i człowieka.

Autor osadził swą opowieść w Głuchołazach – w mieście Kozła, gdzie „jak głosi legenda, popełniono błąd […]. Wszędzie wokoło wiedźmy i czarowników traktowano oczyszczającym ogniem, a tam zdecydowano się je wieszać na wzgórzu za miastem”. Dzięki temu „błędowi” Panie Czarowne przetrwały do dziś. Mają się dobrze, żyją i działają. I mimo że w dzisiejszych czasach już nikt nie pali ich na stosach, nie wiesza na szubienicy, to nadal muszą działać w ukryciu. Wszechobecny patriarchat nie potrafi ich zaakceptować, traktuje je jak uzurpatorki. Panie Czarowne jednakże, niezrażone tym faktem, swoje umiejętności, swój dar konsekwentnie wykorzystują w celu niesienia pomocy zagubionym i skrzywdzonym. Chronią słabszych, przeciwstawiają się złu i niesprawiedliwości. Działają w myśl zasady: „zemsta jest dla uczuć […] a sprawiedliwość służy równowadze świata”. To na ich przykładzie pokazuje Ćwiek nie tylko ogromną siłę kobiet, ale także wielką moc przyjaźni.

Jakub Ćwiek Głuchołazy czyni niejako bohaterem powieści. Panie Czarowne, wszelkimi możliwymi sposobami, starają się chronić swoją małą ojczyzną przed rozgłosem. Dążą do te...

Zawsze mnie intrygowało, jak wyglądałyby wiedźmy w dzisiejszych czasach. Bo jasne jest, że widok starej kobiety w szpiczastym kapeluszu i z kurzajkami na nosie jest już mocno passé. I właśnie Jakub Ćwiek w „Paniach czarownych” dał odpowiedź na moje pytania. Bo tu wiedźmy mają rodziny, prowadzą interesy, pracują i udzielają się w samorządach, próbując w to wpleść swoją magiczną misję chronienia siebie i miasta. Bo mimo upływu czasu i zmiany obyczajów kobiety, które wiedzą, nadal są postrzegane jako zagrożenie.
Książka świetna. Nie mogłam się od niej oderwać. Uwielbiam wszystkie cztery wiedźmy stworzone przez Ćwieka, mimo że każda z nich jest inna. Skojarzenia z Pratchettem są oczywiste, ale te czarownice są nasze i współczesne, co jest ich niewątpliwą przewagą. A grandę potrafią zrobić równie dobrą, a może nawet lepszą, niż te ze Świata Dysku.

Głuchołazy mają niezaprzeczalny urok i jakąś taką magię w sobie. Wie to każdy kto mieszkał tam chociaż parę lat. Stawek z łabędziami, Park Zdrojowy i Góra Chrobrego. Wprawdzie akurat tych miejsc autor nie wymienił w książce, ale są za to w moim sercu.
Nie wiem jak inni ocenią książkę, ale ja nie mogę być obiektywna - opis ulic, miejsc, a czasami i ludzi grał na moich czułych strunach. Być może właśnie wspomnienia oczarowały mnie i kazały chłonąć treść bez chwili wytchnienia. Nawet Panie Czarowne zdawały się być (są!!) prawdziwe i nie mają nic wspólnego z fikcją literacką.
Warto przeczytać, nawet gdy nigdy w Głuchołazach się nie było.
P.S. Czy ten tam wymieniony to mąż Brygidy?? :)

Pierwszy raz sięgnęłam po książkę tego autora. Zdecydowanie warto było, książka jest bardzo dobra. Nie mogłam się oderwać od czytania.

Czarownice w Polsce w XXI wieku??
Czy to w ogóle możliwe??
Okazuje się że tak.Przed wiekami Głuchołazy były zagłębiem czarownic,zwalczał je kościół do spółki z inkwizycją.Jednak one się odradzają i dalej mieszkają na Dolnym Śląsku.Miasteczko jest otoczone specjalną magiczną barierą,przyjezdni nie wiedzą co się dzieje,a dzieje się dużo.Potomkowie tych którzy kiedyś polowali na czarownice,znowu chcą pozbyć się wiedźm.Czy czarownice pokonają zło??
Zapraszam do lektury powieści Jakuba Ćwieka "Panie czarowne".Dużo emocji gwarantowane.Warto!!

Nie znam autora i jeszcze nie czytałam tej pozycji, ale bardzo mnie kusi, aby ją zamówić.