Penelopiada

Posługując się mitem Penelopy, tego symbolu wierności kobiecej, autorka stworzyła wprost wyjący do odbiorców obraz kobiety, kobiet, których los jest skazany na porażkę. Mamy Penelopę, która jest wierna, ale jej wierność wynika z poczucia realności. No bo cóż mogła innego zrobić. Sama w obcym państwie, objuczona dziedzictwem i dworem, skazana na chmary zalotników, którzy widzieli w niej 'ciepłą wdowę'. Odys był dla niej nadzieją na normalny dom, a nawet na ocalenie życia. Powieść pisana jest z punktu widzenia Penelopy w zaświatach, ale nie jej jako mitu, ale takiej wiecznie trwającej żony, matki, synowej, właścicielki niewolnic. To chyba jest piekło, taka wieczna pamięć o życiu, o błędach, o bezradności. Penelopa jest sama, jak i sama była przez całe życie.
Z książki wybrzmiewa skarga na pozycję kobiety w świecie, na jej los poddanej, który był im przypisany już od starożytności. Jedynie opieka mężczyzn i chytrość mogła je od tego uwolnić. Od pasma porażek. Tutaj jedynie piastunka i Helena wychodzą z wojen mężczyzn w całości. No i Penelopa, choć jej Odys znów pofrunął w świat.
To zwięzła, treściwa i bardzo osobista książka. Ja ją bardzo cenię, najbardziej spośród tych powieści Margaret Atwood, które przeczytałam.

Nie spieszyłam się do lektury 𝘗𝘦𝘯𝘦𝘭𝘰𝘱𝘪𝘢𝘥𝘺, bo mimo że Margaret Atwood to moja ukochana autorka (nie licząc Jacqueline Wilson), to nie nakładam na siebie musu, żeby przeczytać każdy jej utwór. W klimatach mitologii nie siedzę zbyt głęboko, a w rozmaite retellingi też się raczej nie zapuszczam. Ale jakiś czas temu przypomniałam sobie o tym maleństwie i poczułam nagłą inspirację, żeby czym prędzej wziąć je z biblioteki i przeczytać.

W planach było przeczytać w jeden wieczór, ale wiadomo jak jest – chęci duże, energii mniej. Delektowałam się nią więc przez kilka kolejnych dni i cieszyłam się, że w końcu po długiej przerwie mogłam sobie przypomnieć, jak pisze ta fantastyczna autorka.

Nie żebym się zakochała w 𝘗𝘦𝘯𝘦𝘭𝘰𝘱𝘪𝘢𝘥𝘻𝘪𝘦. Książka jest po prostu w porządku – z rozdziału na rozdział coraz bardziej ciekawi, no i oczywiście nie mogło zabraknąć feministycznego sznytu, tak charakterystycznego dla Atwood. Od zawsze pisze o kobietach, oddając im głos, ale niestety tylko czasem udaje się oddać im także sprawiedliwość. W 𝘗𝘦𝘯𝘦𝘭𝘰𝘱𝘪𝘢𝘥𝘻𝘪𝘦 kości zostały rzucone już dawno temu – biegu mitologicznej historii autorka nie zmieniła. Przedstawiła po prostu inną, bardzo istotną perspektywę, która budzi w czytelniku naprawdę żywe emocje.

SPRZECIW!
Kobiety to największe ofiary w tej historii i Atwood wiedziała, że bez echa to przejść nie może.

Rozdziały zawierają albo narrację z perspektywy Penelopy, albo pieśni chóru (najczęściej w postaci dwunastu zamordow...