Poskromienie złośnicy. Dziewczyna jak ocet

Projekt Szekspir, to zakrojona na szeroką skalę akcja mająca uświetnić zbliżającą się rocznicę urodzin wielkiego dramaturga.Tak, tak.Poczciwemu Szekspirowi stuknie równo 400 lat.Zamiast więc śpiewać 100 lat, albo zdmuchiwać świeczki z kilku tortów, postanowiono to uczcić w nietypowy sposób.Otóż znani i mniej znani pisarze, bazując na doskonale znanych dziełach Mistrza, tworzą swoje wersje historii.
Mieliśmy więc już Zimową Opowieść, oraz Kupca Weneckiego.Teraz przyszła pora na Poskromienie Złośnicy.

"Dziewczyna jak ocet", to opowieść o pewnym roztargnionym naukowcu, który-będąc u progu przełomowego odkrycia, postanawia, wydać swojego asystenta, za swoją córkę, aby tym samym uniknąć jego deportacji.Zaczyna akcję podjazdową, mającą zmusić córkę do zawarcia małżeństwa, a tym samym do zatrzymania Piotra w kraju.Dziewczyna broni się jak może, jednak gdy do akcji włącza się dalsza rodzina, z ciotką na czele, powoli zaczyna ulegać.Jak to się dalej potoczy, pozostawiam czytelnikom.

Po pierwsze nie uważam, aby bohaterka tej opowieści, była jakąś nieznośną osobą, którą trzeba "poskramiać".Już bardziej jej młodsza siostra bardziej na to zasługiwała, swoim irytującym zachowaniem i przerosłymi manierami.A sam rodziciel dziewczyn, świetnie przedstawiony, jako roztargniony i wiecznie zabiegany naukowiec, który nie wie jaki dzień, jeśli nie zobaczy tego w kalendarzu-dajmy na to.Dialogi wcale nie takie drętwe, jak by ktoś mógł przypuszczać.Może nie jest to arcydzieło na ...

Na początku przyznam się, że nie czytałam "Poskromienia złośnicy" Szekspira, gdyż jakoś było mi z nie po drodze z tą książką. Jednakże zaciekawił mnie projekt odczytania na nowo dzieł tego wybitnego dramaturga, dlatego też sięgnęłam po powieść "Dziewczyna jak ocet".

Niestety bardzo się rozczarowałam tą książką. Przede wszystkim gdzie ta dziewczyna jak ocet, którą trzeba poskramiać? Główna bohaterka nie jest najmilszą osobą na świecie, ale zdecydowanie nie można jej nazwać złośnicą, bywa wredna, ale jednak pomaga nieobecnemu duchem ojcu, prowadzi za niego dom i próbuje wychowywać nierozgarniętą siostrę. Ogólnie cała ta historia jest głupia, wymyślana na siłę, nie trzyma się kupy, a dr Battista i Piotr to dwie okropnie irytujące postacie.

Aż sięgnę do Szekspira i zobaczę jak bardzo pani Anne Tyler zniszczyła sens jego komedii.

Nie rozumiem fali negatywnych komentrzy odnośnie tej książki. Jest to całkiem przyjemna, lekka lektura, która faktycznie nie powala swoją fabułą. Przyjemne opowiedzenie historii starej jak świat: kobieta pełna niechęci i miłość, która otwiera oczy na wiele kwestii.