Suka

Kontrowersyjny tytuł? Zgadza się, a dodatkowo daje do myślenia.

Damaris od zawsze chce zostać matką. Dodatkowy nacisk ze strony bliskich i sąsiadów sprawia, że presja posiadania dziecka jest nadzwyczaj obciążająca psychicznie. Na drodze kobiety pojawia się maleńka szara kulka, o którą postanawia zatroszczyć się najlepiej, jak tylko potrafi. Damaris całą swoją matczyną miłość przelewa na suczkę, czas upływa a szczenię zaczyna żyć własnym życiem. Dochodzi do wydarzeń, które tylko utwierdzają w przekonaniu, że nie każdy zasługuje, a przede wszystkim nie nadaje się do opieki nad innymi..

Bardzo krótka opowieść Pilar Quintana, jednak nie objętość jest tutaj znacząca, a treść. Jest to naprawdę bezlitosna historia, nie tylko o naszych tęsknotach, przede wszystkim o utracie i braku tego co tak naprawdę chcemy od życia. Lektura jest trudna i bolesna, daje przez to sporo do myślenia. Ukazuje nasze oblicza i to, że nie każdy nadaje się na opiekuna..

Damaris mieszka wraz z mężem w chacie na kolumbijskim wybrzeżu. Otacza ją amazońska puszcza, morze i góry, które są piękne ale i niebezpieczne. Marzy o dziecku ale po wielu rozczarowaniach i kosztownych terapiach godzi się z myślą że nigdy się to nie stanie. Przygarnia sukę i nazywa ją imieniem wybranym dla córki, której nie było jej dane mieć. Gdy pewnego dnia suczka ucieka nic już nie będzie takie jak wcześniej.

Całość zaczyna się dość niepozornie. Z każdą kolejną stroną poznajemy tą niewielką społeczność gdzie bieda i głód są codziennością, a bezpłodność leczy się naparami i mieszankami z ziół. To krótka powieść, może nawet nowela, ale dość dramatyczna i pełna treści i emocji. Nie brakuje tu bezsilności, presji społecznej, tęsknoty, gniewu i niespełnionego pragnienia posiadania dziecka. Pokazuje miłość która sprawia ból i przekracza granice zdrowego rozsądku. To historia, która poruszyła mnie na wiele sposobów i jestem pewna, że zostanie ze mną jeszcze przez jakiś czas.

Ostatnio mam naprawdę niebywałe szczęście do sięgania po „mocne” i przede wszystkim skłaniające do myślenia książki. Z całą pewnością możemy do nich zaliczyć „Sukę” autorstwa Pilar Quintana. Książka ta została okrzyknięta bestsellerem w Kolumbii, a także nagrodzona prestiżową nagrodą Biblioteca de Narrativa Colombiana.

Muszę przyznać, że byłam w szoku ile emocji można zawrzeć na tak niewielkiej ilości stron (zaledwie 100)! Tak naprawdę każda strona daje czytelnikowi do myślenia i zmusza go refleksji.Stajemy się świadkami ukazania esencji ludzkiego losu w niezwykle mocny sposób. Dzięki świetnemu stylowi pisania autorki przenosimy się do biednych dzielnic Kolumbii zagłębiając się w ich środowisko, a także zaznajamiamy się z na swój sposób przepięknymi krajobrazami przyrody. TO właśnie wśród tych pięknych widoków będzie rozgrywać się ludzki dramat. Dramat kobity pragnącej miłości i spełnienia swojego największego marzenia. Pragnącej zostać matką. Co to przeżywa Damaris sprawi, że będziemy czuć ogrom smutku, bólu i przede wszystkim złości. Będziemy świadkami niezwykłego ludzkiego okrucieństwa. Zresztą… nie skłamię jeżeli powiem, że książka kompletnie mnie rozwaliła emocjonalnie. W moim odczuciu z naszą główną bohaterką utożsami się niejedna kobieta, choć być może nie powie tego na głos.

„Suka” tak jak już wspomniałam jest książką zmuszającą do refleksji. Jest ona naprawdę wyjątkowa i nigdy nie czytałam podobnej pozycji. Pot...

🌿"(...) Da­ma­ris po­my­śla­ła, że teraz nic już nie ura­tu­je więzi, która je kie­dyś łą­czy­ła. I ku wła­sne­mu zdziwieniu po­czu­ła żal."🌿

Tytuł brzmi zadziornie, a jest to prosta, wypełniona po brzegi emocjami historia o relacji Damaris i Chirli. Kobieta przygarnia suczkę, która poniekąd zastępuje jej dziecko. W tej powieści obserwujemy ich więź, która... przechodzi wiele różnych faz. Od kochania po nienawiść. Od ciepłych, wzruszających chwil, do momentu, w którym najdroższa jej dusza ucieka. Nie przekazuję Wam za dużo, bo za dużo tu nie ma. To krótka opowieść. Jednak największą jej zaletą jest budowanie napięcia, które napędza nasze emocje. Wszystko jest tutaj ciężkie, niepokojące. Miejscami nawet przerażające. Do samego końca autorka utrzymuje poziom. A takie zakończenie... wydaje mi się, że musiało nastąpić.

Krótka, treściwa książka o mocnym przekazie, opowieść o nie-miłości. Sam tytuł może wydawać się nieco kontrowersyjny, ale treść przekona nas, że nie bez powodu taki właśnie nadano.
Fabuła jest dość prosta i nieskomplikowana opowiada o kobiecie, która usilnie pragnie dziecka. Niespełnione pragnienie o macierzyństwie sprawia, że bohaterka swoje uczucia przenosi na adoptowanego psa. Gdy szczeniak dorasta odzywają się w nim naturalne instynkty i potrzeba wolności, suczka coraz częściej opuszcza swoja panią. Kobietą targa coraz większa frustracja i niechęć związana z tym, że całkowicie straciła kontrolę nad psem, a jej uczucia i nadmierna opiekuńczość zostały przez zwierzę odrzucone. Moment kulminacyjny następuje, gdy przychodzi na świat miot młodych, wtedy równocześnie obserwujemy narastający gniew. Więź łącząca sukę i jej właścicielkę zostanie raz na zawsze zerwana.
W tej opowieści zdecydowanie bardziej przemawia do mnie dramat zwierząt, niż kobiety. Czworonogom brakuje podstawowej opieki, rozmnażają się bez jakiejkolwiek kontroli, a mieszkańcy często pozbywają się ich traktując przedmiotowo. Krzywda zwierząt jest tu wątkiem dominującym, wobec czego ostrzegam czytelników o słabych nerwach. Można posądzać autorkę o to, że przekaz pozbawiony jest jakichkolwiek emocji, brakuje przemyśleń bohaterki, obserwujemy wyłącznie same reakcje i zachowania, ale uwierzcie na słowo - to wystarczy by porazić czytelnika swoja mocą.
Puenta jest dla mnie jedna - takie kobiety nigdy...

W kolumbijskim miasteczku na wybrzeżu Pacyfiku żyje mała, biedna społeczność. Odcięci od reszty świata mieszkańcy są zależni od warunków, które w otoczeniu amazońskiej puszczy i dzikich gór dyktuje im matka natura. Kiedyś Damaris miała nadzieję, że będzie jak ona. Wyda na świat potomstwo, które będzie oddychać jej rytmem, a ona przeleje na nie całą swoją matczyną miłość i troskę.

Teraz jako kobieta w średnim wieku, po latach starań, obrzędów i litrach wypitych mikstur, traci wiarę i ostatecznie przykleja sobie etykietę zakały swojej płci. Codzienność nabiera kolorów, gdy Damaris adoptuje osieroconą sunie. Nazywa szczeniaka Chirli, imieniem zarezerwowanym dla córki, której nigdy nie urodziła. Między kobietą a psem rodzi się bliska relacja. Ta dostaje bolesny i nieodwracalny cios, gdy Chirli ucieka z domu po raz pierwszy..

„Suka” dla kobiet, które przynajmniej raz w życiu zwątpiły w naturę i swoje ciało może okazać się bolesną przeprawą. Mi samej ze względu na doświadczenia ciężko zachować obiektywizm, bo historia Damaris rozpieprzyła mnie na kawałki i chociaż próbuje, to nie potrafię znaleźć elementów, na które mogłabym ponarzekać. Autorka nie skupia się na samej bezdzietności i idących za nią konsekwencjach. To wielowymiarowa książka, z której można wycisnąć o wiele więcej. Ponad sto stron nasączonych bólem, pragnieniem miłości i zrozumienia, które zostawiają czytelnika z morzem refleksji. Od Ciebie zależy, czy masz ochotę się w nim zanurzyć.

P...

Damaris to kobieta, której życie od najmłodszych lat pełne jest cierpienia, nieszczęścia i bólu. Jej jedynym marzeniem jest posiadanie potomstwa, jednak od lat nie może zajść w ciążę. Wtedy na jej drodze staje Chirli, osierocona suczka. Damaris przelewa na nią wszystkie swoje matczyne uczucia. Jednak z czasem ich relacja się komplikuje...

"Suka" to nie książka dla każdego. Jest pełna bólu, przemocy i krzywdy. Na myśl o niej czuję smutek, niepokój i ogrom współczucia. Dla pokrzywdzonej przez los kobiety i dla małej suczki, w której bez przerwy widziałam moją Milkę. A potem już tylko dla jednej z nich.

Pisarka nie tylko pięknie operuje językiem, ale także emocjami. Bohaterowie na przestrzeni tych zaledwie stu dwudziestu stron zmieniają się, przez co zmienia się też nasze nastawienie w stosunku do nich. Z pewnością jest to historia, która skłania do przemyśleń i którą można zrozumieć na wiele sposobów, zaczynając już od samego tytułu. W końcu może być on interpretowany dwojako: zarówno w odniesieniu do pieska, jak i do kobiety.

Najpierw "Wyborny trup", teraz "Suka". Wydawnictwo Mova wydaje książki mocne, brutalne, ale przy tym inteligentne i zapadające w pamięć. Nie są one dla każdego, ale jeśli już zdecydujecie się po nie sięgnąć, długo o nich nie zapomnicie.

Króciutka, esencjonalna i bardzo smutna opowieść o niepozornej kobiecie, która wiedzie ciężki żywot spowodowany biedą. Na psa, słodką suczkę o imieniu Chirli przelewa całą miłość, jaką chciałaby dać swoim dzieciom, niestety nie może ich mieć.
Ale to opowieść nie tylko o wymarzonym macierzyństwie i przelaniu uczuć na pieska, lecz również o bezsilności, niespełnionych oczekiwaniach i upragnionej matczynej miłości, o stygmatyzowaniu ludzi bezdzietnych, o życiu z wyrzutami sumienia oraz akceptacji (lub jej braku) cudzych potrzeb, nawet (lub szczególnie), gdy zew natury wzywa.
Dla okrasy słoneczna i parna Kolumbia, klimatyczna osada, pełna niebezpieczeństw dżungla, kilka barwnych, świetnie wykreowanych postaci.
I przejmująca opowiastka o psiej adopcji. Nie jakaś wielka historia wpływająca na losy świata, ale drobne zdarzenie, gdzieś na końcu świata, które mogłoby zdarzyć się wszędzie, choćby i za naszym płotem.
Mimo nielkiej objętości, powieść zaskakująca, chwilami brutalna oraz niosąca z sobą tyle emocji i poruszająca tak wiele problemów, jak niejedno opasłe tomisko. Przede wszystkim - pozostawi w pamięci trwały ślad, tak sądzę.
I doprawdy nie jestem pewna, czy to Chirli autorka miała na myśli tytułując książkę „Suka”.

Na kolumbijskim wybrzeżu, między szalejącym oceanem a groźną dżunglą mieszkają Damaris i jej mąż Rogelio. Parę łączy niespokojna, odległa i bezdzietna relacja. Tytułowa "Suka" jest adoptowanym psem o imieniu Chirli a powieść szczegółowo opisuje skomplikowaną relację między psem, a jego właścicielką.

"Suka" to ostra i poruszająca eksploracja macierzyńskiego pragnienia. Autorka bez poświęcania zbyt wiele czasu na szczegółowe opisy przedstawiła wiejskie, kolumbijskie życie, z dzikim i mrocznym dżunglowym sercem.

Szokująca lektura, która równie mocno fascynuje, co wyprowadza z równowagi. "Suka" nie jest książką łatwą do przeczytania, ale z pewnością daje wgląd w część świata, o której wiedziałam bardzo mało.

Nie chcę zabrzmieć źle, ale... spodziewałam się czegoś więcej? Czegoś mocniejszego? Po wszystkich opiniach miałam chyba nieco inny obraz tej książki niż czym faktycznie się ona okazała.
Czytało się naprawdę szybko, pod względem stylu świetnie napisana, na pewno nie jest to lekka lektura, ale spotykałam się z mocniejszymi wątkami w niektórych książkach młodzieżowych... I w gruncie rzeczy nie zrobiła na mnie specjalnie jakiegoś większego wrażenia (ale rozumiem osoby, na których takowe wywarła), ot, poprawna w gatunku, ale nic wyjątkowego.