Szepty pienińskich ścieżek

Przepięknie napisana opowieść. Bardzo lubię takie klimatyczne książki, a opisy naszych Pienin są tu bardzo ciekawe i wciągające. Książka czyta się niemal sama.

W skrócie: Zgnębiona pracą w markecie Agnieszka za sprawą przyjaciółki wyjeżdża do Szczawnicy.
W urokliwych okolicznościach Pienin uzdolniona plastycznie kobieta buduje swoje życie od nowa.

Joanna Tekieli ogólnie ma u mnie krechę za rozdyźdany w cały świat Pensjonat Leśna Ostoja.
Szepty pienińskich ścieżek z kolei, mają w sobie tak wiele z lirycznych klimatów Haliny Kowalczuk, rzewliwie lukrowatych tonów prozy Marii Ulatowskiej, że nie raz i nie dwa miałam wątpliwości, co (kogo) właściwie czytam. Z pewnością jakiś mocno przesłodzony kremogen.
Zemdliło mnie nieco od tej skondensowanej, patetycznie lirycznej słodyczy.
Lekturę zmogłam, lecz pozostawiła po sobie uczucie znużenia; antypatię, ogólną niechęć.
Pani Tekieli natomiast, w moich rankingach spadła jeszcze niżej.

Co ja mam Wam napisać.....? Asia tak malowniczo pisze swoje książki, że byłam w stanie sobie wszystko wyobrazić. Szmer Dunajca, szum drzew, padający deszcz....do tego cudowne widoki którymi delektowała się bohaterka. Przyznam że książka Asi wzbudziła moją tęsknotę za górami ....bo tak jak autorka uwielbiam takie wędrówki. Czytając, obudziłam swoje wspomnienia z wypadu do Szczawnicy i Wąwozu Homole. Więc sami doskonale widzicie że warto poświęcić Joasi trochę czasu i wybrać się z nią na pienińskie szlaki. Do czego bardzo Was będę zachęcać. A to nie jedyna zaleta tej powieści. Między tymi wspaniałymi pejzażami autorka skrzętnie ukryła poszukiwanie własnego miejsca na ziemi. Miejsca które nie tylko z nazwy będzie domem. Los sam wskazuje nam drogę, tylko od nas zależy czy na nią wejdziemy. Tak jak było w przypadku głównej bohaterki. Agnieszka nie do końca była zadowolona z tego jak jej życie się potoczyło. Za namową przyjaciółki, razem z nią bierze udział w kursie dla przewodników po Pieninach. Czy ten odważny krok zmieni życie Agnieszki? Czy to będzie ta odpowiednia droga?
Ja Wam nic więcej nie zdradzę, myślę że ci którzy znają autorkę z przyjemnością sięgną po tę powieść, a ci którzy jeszcze nie mieli okazji poznać, to z ciekawości do niej zaglądną jak i do poprzednich książek.
"Szepty pienińskich ścieżek" to kolejna książka autorki, która zaskarbiła sobie moje serce i Jej książki biorę w ciemno.

Czasami trzeba sięgnąć dna, żeby móc potem wejść na sam szczyt.

Agnieszce, głównej bohaterce książki „Szepty pienińskich ścieżek” wiatr wije w oczy, straciła pracę, potem mieszkanie, wraca na garnuszek rodziców, którzy po latach wspólnego życia postanawiają się rozwieźć i sprzedać swoje mieszkanie. Dziewczyna, która lata młodości ma już za sobą, odczuwa rozczarowanie i nie widzi nadziei na poprawę swojej sytuacji.

Jak z nieba spada jej przyjaciółka z pomysłem wyjazdu w Pieniny i to właśnie Pieniny staną się dla Agnieszki nowym domem i miejscem, w którym odbuduje nie tylko poczucie własnej wartości, ale przede wszystkim obudzi w sobie uśpione talenty i pasje, które w otoczeniu pięknych pienińskich krajobrazów staną się źródłem radości nie tylko samej Agnieszki, ale tez bliskich jej osób.

Tak pięknie o krajobrazach, naturze, przyrodzie potrafi pisać tylko Joanna Tekieli, a w te piękne opisy włoży jeszcze opowieść o kobiecie, która szuka swojego miejsca na ziemi, a być może i miłości.

Ta książka każe zatracić się na pienińskich szlakach, wśród niepowtarzalnych krajobrazów tego regionu, czytając niezwykle dopracowane opisy szlaków górskich masz wrażenie jakbyś tam był i to nie jeden raz. A ten kto w Pieninach jeszcze nie był, to po tej lekturze pojedzie na pewno, choćby po to żeby sprawdzić, czy tam rzeczywiście jest tak pięknie.

Książki Joanny Tekieli mają w sobie coś terapeu...

Agnieszka, bohaterka najnowszej powieści Joanny Tekieli „Szepty pienińskich ścieżek”, zawsze miała pod górkę. Nie zdawała na ASP bo usłyszała, że jej obrazy nie są dość dobre. Po ukończeniu filozofii jedyna praca na jaką mogła liczyć to etat w markecie, którą zresztą po pewnym czasie z przyjemnością i bez żalu rzuciła. Jej kilkuletni związek rozpadł się, bo chłopak postanowił wyjechać na stałe z Polski. I w ten sposób w wieku trzydziestu lat Agnieszka zmuszona została zacząć wszystko od początku. Najgorsze w tym całym galimatiasie było to, że ten początek oznaczał ponowne wprowadzenie się do mieszkania rodziców, na co cała trójka nie do końca była gotowa. Na całe szczęście Aga miała swojego dobrego duszka, przyjaciółkę Weronikę, która nie pozwoliła jej użalać się nad sobą i porwała ją w Pieniny, na trzytygodniowy kurs przewodników górskich. Wyjazd do Szczawnicy okazał się przełomowy w jej dotychczasowym życiu. Dlaczego? O tym już musicie przeczytać sami.
***
„Szepty pienińskich ścieżek”, jak wszystkie książki Asi, to pełna optymizmu i niezwykle ciepła opowieść o życiu i marzeniach, na realizację których, jak udowadnia autorka, nigdy nie jest za późno . Wystarczy odrobina dobrej woli i pomoc bliskich osób, aby to, co wydaje się być nieosiągalne stało się możliwe.
To również książka, która opisuje piękno pienińskich szlaków. Każdy kto był w Pieninach może wraz z autorką ponownie wyruszyć na górskie ścieżki, a ci z was którzy jeszcze nie odwiedzili tego magiczne...

Autorka uwielbia wędrówki po górach i zabiera nas ze sobą.
Tym razem jedziemy w Pieniny, do Szczawnicy, do Krościenka.
Poznajemy Agnieszkę, która nie jest zadowolona ze swojej pracy, ma wrednego szefa, jej życie jest nijakie a do tego jej chłopak wyjechał. Jakby tego było mało musi wrócić na garnuszek do rodziców, którzy postanawiaja odmienić swoje życie i się rozstać.
Cud, miód, orzeszki.
Agnieszka za namową przyjaciółki zapisuje się na kurs przewodników po Pieninach.
Czy to będzie coś co odmieni jej życie?
Czy dawno ukryte pasje ujrzą światło dzienne? Czy Agnieszka odzyska chęci do życia, a góry staną się dla niej czymś ważnym?
Na te pytania znajdziecie odpowiedzi w książce. Nie chcę zdradzać Wam za dużo, by nie psuć przygody.
🌺
Autorka przepięknie opisuje przyrodę. Bawi się słowem pisanym, wciąga nas do swojego świata, idziemy razem na przygodę w traperach i kurtce przeciwdeszczowej.
Autorka ma lekkość pióra w dłoni, a to w jaki sposób potrafi przenieść emocje na papier jest cudowne. Styl i język autorki jest lekki, bardzo przyjemny w odbiorze, wszystko jest spójne i bardzo wciągające.
Może się powtarzam, ale jest to jedyna autorka na której książki czekam z utęsknieniem.
🌺🌺
Ta przygoda dla mnie się zakończyła, ale dla Was może być początkiem i pokochaniem książek Joasi.

Agnieszka ma pod górę ze wszystkim: nudna praca, porzucona pasja, chłopak za granicą, mieszkanie z rodzicami, którzy są wiecznie w konflikcie. A może by tak wszystko rzucić i wyjechać w… Pieniny?

Joanna Tekieli zabrała mnie w niesamowitą górską podróż. Autorka potrafi w ciepłe i nastrajające optymistycznie powieści jak mało kto. Ta książka to takie przypomnienie, że nigdy nie jest za późno, że zawsze można coś zmienić, że wyjście awaryjne jest, tylko czasem trzeba się dobrze za nim rozejrzeć. Agnieszkowe zaczynanie od nowa bardzo mnie ujęło i teraz mam ochotę pojechać do niej, pogadać, pogłaskać Lulika i wypić kawę z Krystyną.

Jest jedna rzecz, która mocno wyróżnia Tekieli na tle innych autorek powieści obyczajowych i są to opisy. Nie znoszę, nie cierpię pasjami wręcz opisów przyrody (dziękuję Panie Sienkiewicz 😤), a to jest już druga książka autorki, gdzie te opisy kocham. Niby nigdy nie byłam w Pieninach (jeszcze), ale jednak byłam, kiedy czytałam o nich. Widziałam je dokładnie, czułam powiew wiatru we włosach, czułam kropelki wilgoci z mgieł osadzające się na moich rzęsach, czułam zapach traw i słyszałam śpiew ptaków. Dla mnie Tekieli jest niekwestionowaną królową opisów. Dziękuję Joasiu za tę podróż. Potrzebowałam jej.

Agnieszka mieszka w Krakowie i pracuje w supermarkecie. Nie jest to praca marzeń kobiety z wyższym wykształceniem oraz artystyczną duszą. Dlatego cały czas szuka czegoś innego. Po wygaśnięciu próbnej umowy odchodzi.
Przypadkowe spotkanie z przyjaciółką zaowocowało wyjazdem do Szczawnicy na kurs przewodników po Pieninach.
Agnieszka została tam na dłużej. Zaczęła pracę w urokliwej księgarni w Szczawnicy i zamieszkała u interesującej starszej pani w Sromowcach. W wolnych chwilach malowała. Całe serce i całą siebie oddała temu miejscu. Z wzajemnością.

Kto był w Pieninach - powspomina. Kto nie był - zechce pojechać i powędrować. Ja należę do tych pierwszych, ale też chętnie tam wrócę. Malownicze opisy sprawiają, że ma się wrażenie obecności w miejscach akcji, na szlakach, szczytach, łąkach, wąwozach...

Książka, w której nie wszystko jest proste i nieskomplikowane, bo opowiada o życiu.
Urzekająca, malownicza i wciągająca lektura o tym, że warto czasem zaryzykować i dać się ponieść. Odważyć się na zmiany. Iść za głosem serca i wierzyć w siebie.

To było moje pierwsze spotkanie z prozą tej autorki. I myślę, że nie ostatnie.