Opinia na temat książki Tysiąc wspaniałych słońc

Po lekturze „Chłopca z latawcem" wiedziałam, że Afganistan to istne piekło na ziemi, a po „ Tysiącu wspaniałych słońc” wiem, że dla kobiet (szczególnie niezamożnych) to piekło do kwadratu.
Jest to opowieść o dwóch kobietach, Mariam i Laili, które połączył wspólny okrutny mąż. Obie straciły rodziny, poczucie bezpieczeństwa, zostały bez środków do życia, są zależne od swego despotycznego pana i władcy, może z nimi robić co chce, nikt się za nimi nie ujmie. Skazane na przemoc fizyczną i psychiczną w milczeniu znoszą upokorzenia, cierpienie, strach oraz domowy i kulturowy terror. Potrzebują siebie nawzajem, żeby przetrwać. Początkowa nienawiść do siebie przeradza się w przyjaźń, a z czasem w siostrzaną miłość, pełną poświęcenia. I ta historia jest dla mnie w książce najważniejsza, to ona mnie zauroczyła, wzbudziła smutek, współczucie, sprzeciw, skłoniła do refleksji, przybliżyła mentalność kobiet uwięzionych pod burkami.

Całe kulturowo - historyczne tło nie poruszyło mnie już tak bardzo, gdyż wiele książek o tej tematyce już za mną. Choćby pozostałe pozycje Hosseiniego, „Modlitwa o deszcz”, „ Afgańska ruletka”, „Księgarz z Kabulu”, czy „Kamień cierpliwości”. Oczywiście przerażające i sugestywne opisy działań wojennych oraz afgańskiej społeczności, fanatyzmu, okrucieństwa, dyskryminacji i niesprawiedliwości poruszają i przerażają. Ale to Mariam i Laila, zamieszkałe w Kabulu - mieście tysiąca słońc, zostaną w mojej pamięci. I tak się zastanawiam, czy świat nie mógłby czegoś wykombinować, żeby takim kobietom pomóc?