Opinia na temat książki Tysiąc wspaniałych słońc

Przeczytałam.
Odczekałam.
Dalej nie wiem, co powiedzieć.

Nie godzę się na to, żeby kobiety i dzieci były traktowane jak przedmioty i własności. Jest XXI wiek, to nie powinno się wydarzyć nigdy(!), a już ciągnie się tyle lat.

Świat potrzebuje zmian. Natychmiast.

Wcześniej nie interesowałam się zbytnio kulturą Wschodu. Wiedziałam, że mają tam bezsensowne i naruszające moralność zasady, ale nie wgłębiałam się w temat. Książkę zaczęłam czytać z nastawieniem „to jest okropne, że tak się dzieje, ale nic na to nie poradzę”. Im dalej, tym mój sprzeciw był głośniejszy. Z każdą kolejną stroną czułam większą bezradność i nienawiść do tamtejszej kultury.
Jakbym miała wybrać jedną scenę, która zmiażdżyła mnie najbardziej to chyba wybrałabym moment ucieczki Lajli, Mariam i Azizy i to, co się działo przez następne kilka dni.
„To, co się dzieje w domu, nie jest sprawą publiczną, nie podlega prawu.”
No ciekawe bardzo…

Jestem wdzięczna, że jestem Europejką. Nie miałam na to wpływu, miałam po prostu szczęście.