Uczeń i śmierć

Jestem nieuleczalną zwolenniczką tej serii. Z pełną świadomością, że niektóre części są lepsze, niektóre gorsze, kocham ją miłością wielką i nieprzerwaną. I niech trwa to jak najdłużej.
Uczeń i śmierć nie jest jedną z najbardziej lubianych części, żeby nie powiedzieć, że jest jedną z najsłabiej ocenianych.
Czy zasadnie?
Dla mnie nie. Nie ukrywam, że poprzednią część czytałam dosyć dawno, w myśl dawkowania sobie przyjemności, więc niewątpliwie byłam głodna bohaterów, ich przyjaciół, klimatu, tego wszystkiego co sprawia, że seria In Death tak zapadła w moje serce czytelnika. Bo zapadła. Przeczytanie ponad 40 części jednej serii może świadczyć o jednej z dwóch rzeczy. Albo ona jest niezła i wtedy moje czytelnictwo jest jak najbardziej zrozumiałe, albo ja jestem szalona bo seria jest kiepska, a mój gust pozostawia wiele do życzenia. Nie mnie oceniać gdzie leży prawda, lecz muszę przyznać, że również w przypadku tej części bawiłam się nieźle. Żeby nie powiedzieć, że to pierwsza od jakiegoś czasu inna, z inaczej rozłożonymi akcentami, z innymi złymi, z nowym pomysłem na przestępców. Bardzo mocnym, ale wiarygodnym i przez to przerażającym. Podobały mi się relacje Eve i z Roarke’m, i z pozostałymi bohaterami. Kilka refleksji o relacjach uczeń mistrz, a więc pojawiają się i Feeney i Summerset. Ładnie z nutką nostalgii i silnym uczuciem, które mimo upływu czasu nadal ich łączy. Bardzo lubię te momenty. Goście, urodziny Belle, ostatnie spotkanie E i R z przestępcami. Czuję ...

Styczeń, 2061. Na lodowisku zostaje zabitych troje ludzi. Co łączy młodą łyżwiarkę, lekarza i nauczyciela? Śledztwo prowadzi Eve Dallas, która obawia się, że to początek seryjnych zabójstw.
Z pomocą swojego męża miliardera, będzie ścigać bezwzględnego mordercę. Nie wie tylko, że ma do czynienia z dwojgiem: mistrzem i uczniem.

Co za chłam! To moja pierwsza przygoda z Norą Roberts i niestety czuje się zrażona. Jak można napisać taki badziew i wydać je w ładnym opakowaniu, wciskając ludziom kit, że to wciągający thriller, kiedy bardziej przypomina futurystyczne romansidło.
Jestem wściekła, że marnowałam czas przy czymś tak słabym. Uważam, że już na wstępie, albo w opisie powieści powinni uwzględnić, że akcja dzieje się w niedalekiej przyszłości. Nie każdy lubi opisy wymyślanych przez Roberts nowinek technologicznych. Nie każdy może skupić się na fabule, kiedy postacie trajkoczą i ekscytują się nowo wymyślonymi przez tego gogusia (Roarke) kolejnymi technicznymi pierdoletami.
Nie mam pojęcia jak można uważać się za świetnego glinę, kiedy dosłownie w 2061 r. pani porucznik ma praktycznie wszystko pod ręką i uwaga, tyle policjantów pod ręką, że pewnie to połowa glin z Nowego Jorku.
Pytam się: gdzie są (typowe dla amerykańskich powieści) cięcia budżetowe?
Gdzie jest prowadzone śledztwo w starym stylu, gdzie detektyw prowadzący wypytywał osobiście świadków?
Gdzie jest tu sens, w świecie gdzie rządzą komputery, a policjanci mają podane wszystko na tacy?...

Cykl ten zaczęłam czytać ponad 20 lat temu, darzę go wielkim sentymentem:) Uwielbiam wszystkie książki z tego cyklu, lektura każdego kolejnego tomu jest jak powrót i odwiedziny u starych przyjaciół. Tę powieść też przeczytałam z przyjemnością, nie przeszkadza mi pewien schemat... Czekam niecierpliwie na kolejne spotkanie i kolejną sprawę kryminalną:)