Usta rzeźbiarki

Panuje tu pewien chaos, pojawia się również wiele nazwisk i innych nazw, które dla czytelników nieobeznanych z tematem będą brzmieć obco. Kto więc sięgnie po "Usta..." z nadzieją, że dostanie suche fakty, urodzona wtedy i wtedy, tu i tam, ten się szybko rozczaruje i nieodwracalnie pogubi. Ten zaś, kto lubi czytelnicze wyzwania i ma ochotę poznać biografię silnej, odważnej kobiety, wejść do świata sztuki, a przede wszystkim zrobić to w wielkim stylu, temu myślę, że spodoba się lektura.

Alina Szapocznikow była polską rzeźbiarką, Żydówką, wychowaną w Pabianicach. Pochodziła z rodziny lekarskiej- jej ojciec był dentystą, a matka pediatrą, miała także starszego brata. Aż do wybuchu wojny jej życie było pełne zwyczajności ale i spokoju. Dom, w którym się wychowała zapewniał jej wszystko do rozwoju w jakimkolwiek kierunku by sobie życzyła. Od młodych lat zafascynowana ludzkim ciałem, jego formą, budową i wszelkimi niuansami, które potem mogła uzewnętrznić w swoich dziełach. Los jej nie oszczędzał i choć na początku wojny wydawało się, że znajduje się w całkiem dobrej sytuacji, a dzięki pracy matki niczego jej nie brakowało, to sytuacja z czasem stawała się coraz gorsza. Więziona najpierw w gettach, a potem w obozach koncentracyjnych na własne oczy zobaczyła czym jest śmierć i jak może być straszna. Doznała głodu trudnego do opisania, a wszelkie doświadczenia, który były jej udziałem na zawsze w niej pozostały. I choć w czasach wojny udało jej się nie chorować, to potem organizm buntował się przeciwko niej kilkakrotnie, stawiając przed nią kolejne wyzwania. Pomimo wielu przeciwności parła do przodu przez życie niczym torpeda i walczyła by robić to, co kocha- tworzyć.

Książka napisana jest naprawdę w przejmujący, szczery ale i przemawiający do czytelnika sposób. Wnika głęboko, wzrusza, momentami zatrważa ale przede wszystkim trafia do serca i duszy, niczym dzieła Szapocznikow. Nie lada gratką jest napisanie opowieści o życiu kogokolwiek, a Autorce ud...

,,Trudno jest rzeźbić ruch, bo kamienna bryła łatwo zabija lekkość i wrażenie przemieszczania się".
,,Szpital ją więził, więziło ciało, oddalał się jej świat, który wracał tylko na chwilę, z Rysiem, w odwiedzinach".

,,W szpitalu trudno się umiera".

,,Są rzeczy, malarko, których wcale nie muszę ci tłumaczyć, bo znasz szpitale, gryzące zapachy, kwiatki na stołach i uwięzienie w ciele. Dziwnie się wtedy na nie patrzy, prawda? Jak na coś, co trzyma cię w ryzach i ubezwłasnowolnia. Mięso i organy. Jeśli to szwankuje, raczej nieistotne, co masz w głowie. Emocje, refleksje, impulsy, pragnienie wyjścia na łąkę, wzięcia gliny w palce- nieważne. Ale i tak dobrze, że są. Że jest ten mózg, że jest myślenie i wyobraźnia, że jest sumienie".

,,Tuliła się do Rysia, kiedy ją odwiedzał, i pisała mu w listach o miłości".

Czym byśmy byli bez miłości? Przedstawiam wam opowieść o życiu Aliny Szapocznikow. Czy jednak ważne jest to, że miała żydowskie pochodzenie i wywodziła się z lekarskiej rodziny? Cóż to wszystko ma wspólnego z jej wielkim talentem rzeźbiarskim, skoro w pewnym momencie jej życie całkowicie się zmieniło? W cytacie macie przekaz jej emocji, kiedy leżąc bezwiednie spostrzegła, że wszystko, co do tej pory nie miał dla niej znaczenia, teraz stało się tym najważniejszym. Nikt bowiem z nas nie myśli o swoim ciele. Każdego dnia wstajemy, spożywamy różne posiłki, pracujemy i tak po całym dniu idziemy spać, gdyż czujemy zmęczenie. Pytanie brzmi,...

"Są rzeczy, malarko, których wcale nie muszę ci tłumaczyć, bo znasz szpitale, gryzące zapachy, kwiatki na stołach i uwięzienie w ciele.
Dziwnie się wtedy na nie patrzy, prawda?"

"Usta rzeźbiarki" to powieść o Alinie Szapocznikowej, która była jedną z najwybitniejszych rzeźbiarek urodzoną w zasymilowanej rodzinie żydowskiej.
Mieszkała w Pabianicach z rodzicami. Po śmierci ojca wraz z matką mieszkały w tamtejszym getcie,nastepnie trafiła do getta łódzkiego. Kolejna droga wiodła ją przez obóz w Auschwitz, Bergen-Belsem i czeskim Teresinie.
O tym co spotkało ją podczas wojny nie opowiadała nikomu.
Nie chciała powrotu do przeszłości.
Chciała żyć i wtedy pojawiła się choroba przez, którą jej ciało odmówiło posluszenatwa, a ona stała się jego niewolnikiem.
Szpitale to miejsca, gdzie spędzała dużo czasu, gdzie patrzyła na ból i cierpienie, gdzie ciała bezwiednie się zmieniały i więziły.
Jej rzeźby odzwierciedlały jak zmienia się ludzkie ciało. To takiej formy ekspresji popchnęła ją nieuczelna choroba.
To co bardzo mi się podobało to jej siła walki i jej motto, że nie dała się wojnie to i chorobie nie da.
Przyznam, że nie słyszałam o Alinie Szapocznikowej. Dopiero w internecie odszukałam jej prace i są naprawdę ciekawe i dające do myślenia.
Cieszę się, że mogłam poznać historię tej niezwykłej kobiety.
Jest to sfabularyzowana opowieść o pani Alinie, kobiecie, rzeźbiarce, jej świecie, marzeniach i tym co ją spotkało.

Dzięki uprzejmości wydawnictwa @wydawnictwootwarte miałam możliwość przeczytania i zrecenzowania powieści o życiu Aliny Szapocznikow piórem Magdy Knedler. Dziękuję.

Zaczynając od okładki - jest oryginalna i przykuwa uwagę. Twarda oprawa dodaje jej uroku. Treść bardzo bogata, szczegółowa, skupiająca się nie tylko na najważniejszych wydarzeniach, ale i wątkach pobocznych, które dopełniały całość i pozwoliły jeszcze bliżej poznać i zrozumieć postać Aliny. Napisana w pięknym stylu. Z początku było mi nieco trudno wczuć się w treść. Może to był jeden z gorszych czytelniczych dni, które zdarzają się nawet największym molom książkowym. Wczoraj po kilkudniowej przerwie zabrałam się za nią ponownie i przeczytałam w jeden wieczór. Lektura została dopracowana, przemyślana i opisana tak, by jak najbardziej przybliżyć nam losy artystki, a jednocześnie przynajmniej w moim odczuciu pozwolić czytelnikowi poczuć się Aliną, poznać jej myśli, uczucia i pragnienia, pasje, marzenia. Zrozumieć dlaczego dokonywała takich, a nie innych życiowych wyborów. Bardzo wstrząsnęła mną relacja z jej wojennych przeżyć. Trudna choroba której doświadczyła nie złamała jej siły woli i hartu duchu. Alina to rzeźbiarka, która przemieniła swoje cierpienie w sztukę. Bardzo wzruszająca, emocjonalna i pełna wzlotów i upadków biografia.

Poznajemy historię Aliny Szapocznikow, która przeżyła grozę getta w Pabianicach i Łodzi oraz obozów koncentracyjnych w Oświęcimiu, Bergen-Bergen i Terensinie. Pochodziła z rodziny żydowskiej. Ale pomimo tego co przeżyła stała się "kimś" to jedna z najbardziej oryginalnych rzeźbiarkę i graficzka.
Przyznaję, że wcześniej nie słyszałam o tej artystce, ale postanowiłam zagłębić się troszkę w jej życie i jej twórczość, aby dowiedzieć się jeszcze więcej i zobaczyć jej dzieła. Autorka książki naprawdę zrobiła kawał dobrej roboty. Historia bohaterki mega wciąga i czyta się bardzo dobrze. To jest przepiękna książka, która wywołuje ogrom emocji. Pokochałam tą książkę od pierwszego wejrzenia. Zostanie w głowie na bardzo długo, będzie ciężko o niej zapomnieć. Polecam❤️

„Usta rzeźbiarki” to historia niebanalnej kobiety, która wiele przeszła, wiele osiągnęła. Moim zdaniem warto ją przeczytać i poznać bliżej Alinę Szapocznikow. Polecam.