Wieczna wiosna

Przepiękna, wzruszająca książka, pełna smutku i radości. Spłakałam się nad nią niemożebnie, wzruszyłam się bezgranicznie. Walka z rakiem, samotność w małżeństwie... raptem miłość - piękna, bezwarunkowa, taka na jaką czeka się całe życie, warta całego życia.
Napisana z ogromną wrażliwością, prawdziwa. Pierwsza książka autorki, którą miałam przyjemność przeczytać.

"Brzydka ona,brzydki on a taka piękna miłość"

Tłukły mi się po głowie słowa piosenki i starałam się to piękno odnaleźć w czytanej książce,na próżno.
Sięgając po "Wieczną wiosnę" ,częściowo wiedziałam czego mogę się spodziewać bo czytałam "Niebieskiego migdały" i zachwytu we mnie nie wzbudziły.Myślałam,ze skoro tematyka dotyczy śmiertelnej choroby to autorka postara się stworzyć coś lepszego niż wspomniane migdały.
Niestety "Wieczna wiosna" to powtórzenie schematu i równie nijakie,wygłaskane pisanie.Irytuje mnie to i zniechęca do czytania gdy ktoś pisze tak,że według niego g.... nie śmierdzi .
Nie pociąga mnie epatowanie naturalistycznymi opisami i jestem pierwsza,która rzuci w kąt taką lekturę ale takie lukrowanie i zakłamywanie rzeczywistości doprowadza mnie do szału.
Pastelowo,kolorowo i sympatycznie więc nawet umieranie to piękne zajęcie.
Każdy z nas ma pewien rodzaj kiczu,który toleruje a nawet lubi i chociaż nie mogę nazwać kiczem "Wiecznej wiosny" to ociera się o niego pełną gębą,że się tak wyrażę.
Ja zdaję sobie sprawę z tego,iż wielu czytelnikom potrzeba takich łagodnych,przynoszących wiarę i nadzieję lektur.Mnie one drażnią i sama nie wiem co mnie bardziej złości.czy to,że są jakie są czy to,że kolejny raz się skusiłam bo miałam nadzieję,że tym razem się nie zawiodę.
Nadzieja matka głupich,zatem,głupia jestem i basta!