Żądza krwi

Na każdą kolejną część przygód synów Ragnara, walecznych wikingów, czekam z niecierpliwością. Nie tylko dlatego, że to genialna rozrywka wypełniona po brzegi akcją i bohaterami, których tak łatwo pokochać, ale przede wszystkim za przyczyną zwalających z nóg zakończeń fundowanych czytelnikowi przez Daniela Komorowskiego.

Część szóstą skończyliśmy wśród wzburzonych morskich odmętów, nie wiedząc, który z braci przetrwa gniew bogów niszczący ich flotę. Okazuje się jednak, że zawierucha dotyka synów Ragnara nie tylko na morzu, ale również na lądzie, a zdradziecka intryga pozbawia życia jednego z nich. Zemsta i śmierć zdrajcy to jedyna droga dla prawdziwych Wikingów.

Tytuł części siódmej „Żądza krwi” idealnie oddaje nastroje nie tylko wśród Danów żądnych z jednej strony podbojów, z drugiej przepełnionych palącym pragnieniem zemsty. Również ich wrogowie sprzymierzają się, by raz na zawsze pozbyć się nieustraszonego i walecznego przeciwnika. To czas zbrukany braterską krwią, ale wypełniony też kobiecą siłą i solidarnością. Czas nowych podbojów, niespodziewanych sojuszy i ambitnych planów. Czy uda się je zrealizować? Tego dowiemy się dopiero w kolejnym tomie.

Zakończenie po raz kolejny wbija w fotel czyniąc czas oczekiwania na ciąg dalszy niemal nieznośnym. Pozostaje mieć nadzieję, że kolejny tom ukaże się już wkrótce. Jeśli fascynuje Was historia wikingów, związane z nimi legendy i ich codzienne życie, to tę serię szczerze Wam polecam. O mojej fascynac...

Po zakończeniu poprzedniego tomu emocje sięgnęły zenitu, a w tym tomie to nawet zenit udało im się przekroczyć.

Ja nie wiem jak autor to robi, ale za każdym razem tak mnie wciąga w historię synów Ragnara, że nie potrafię odłożyć książki nawet na chwilę. Wciąż kibicuję Danom, choć przecież to nie są dobrzy ludzie. I tu kłaniam się w pas Danielowi Komorowskiemu, bo mimo mojej niechęci do wielu czynów duńskich wikingów, nie potrafię ich nie lubić. A to jest wyłącznie zasługa autora.

„Żądza krwi” to jest po prostu akcja. Od pierwszej do ostatniej strony nawet nie mamy co liczyć na chwilę wytchnienia. Jak mnie się to podoba! Zakończenie sprawiło, że niecierpliwie czekam na kolejny tom i mocno trzymam kciuki za Ivara i jego sojuszników.