Opinia na temat książki Zapomniany ogród

"Tajemnice mają nadzwyczajny dar wychodzenia na jaw", a Kate Morton umie ubrać je w tak cudownie baśniowy klimat, że jej powieści pochłaniają bez reszty. I tak jak w baśniach idą w parze piękno i brzydota, dobru przeciwstawia się zło i nie zawsze wszystko kończy się dobrze, tak i „Zapomniany ogród” emanuje wszelkimi odcieniami, z których składa się życie.

Są momenty, które przynoszą bohaterom radość i nadzieję, ogrom smutku i żalu, cierpienia i przerażenia, a my przeżywamy je wraz z nimi towarzysząc im na ścieżkach, którymi kroczą. Niektóre z nich wybierają sami, do obrania innych zostają zmuszeni. Jaką tajemnicę odkryją Nell, a później jej wnuczka Cassandra próbując odkryć własną tożsamość i korzenie, z których się wywodzą?

Jedna wyrusza tropem urywków swoich wspomnień, druga po latach śladami swojej babki, które z Australii przywiodą je do posiadłości arystokratycznej rodziny Mountrachet w odległej Anglii. Czy odnajdą tu odpowiedzi na dręczące je pytania? Czy dowiedzą się jak mała Nell znalazła się sama na statku płynącym do Australii? Co skrywa ukryty za murem zapomniany ogród? I kim jest tajemnicza postać Autorki, która niespodziewanie przepadła bez śladu?

Ta poruszająca powieść nie tylko intryguje zawiłą i bolesną rodzinną tajemnicą, nie tylko przenosi nas do klimatycznych miejsc, które autorka oddaje z perfekcją najdoskonalszego malarza, ale za sprawą wplecionych w treść baśni czyni ją magiczną i niepowtarzalną. A płynącą zarówno z doświadczeń bohaterek, jak i snutych baśni życiową mądrość można czerpać pełnymi wiadrami.

Ta wielowątkowa, magiczna saga o poszukiwaniu własnej tożsamości, w której przeszłość kładzie się cieniem na teraźniejszości i wywiera niezatarty wpływ na życiu bohaterów zachwyciła mnie bez reszty. Trudno było mi wracać do rzeczywistości i mimo że książka liczy ponad pięćset stron chętnie pozostałabym dłużej w labiryncie zapomnianego ogrodu.