Stracone pokolenie PRL recenzja

Sławomir Koper, autor wielu książek o PRL-u przedstawia w tej pozycji życiorysy kilku artystów, których szczyt popularności przypadł na czasy gomułkowskie (lata 1956-1970), i którzy przedwcześnie zakończyli karierę. Mamy tu sylwetki twórców w swoim czasie niezmiernie popularnych, a obecnie w większości doszczętnie zapomnianych: Zbigniewa Cybulskiego, Andrzeja Brychta, Edwarda Stachury, Teresy Tuszyńskiej, Ryszarda Milczewskiego-Bruno, Stanisława Grochowiaka i Wiesława Dymnego. Większości życie skrócił i zniszczył alkohol lub problemy osobiste. No, ale w PRL-u wódka to był sposób na życie, pili wszyscy i pili dużo. Na przykład Ryszard Milczewski-Bruno który: „Tak jak Stanisław Przybyszewski uważał, że każdy nieprzepity pieniądz jest zmarnowany, i zgodnie z tą zasadą topił w alkoholu większość swoich niewielkich dochodów.” Jednych uratowały geny czy silne zdrowie, inni stoczyli się w alkoholizm. Zresztą podejrzewam, że wśród artystów odsetek alkoholików był taki sam jak wśród reszty populacji.

Dobór postaci jest dosyć przypadkowy, mamy na przykład sylwetkę Andrzeja Brychta, a nie Marka Hłaski czy Ireneusza Iredyńskiego, twórców zdecydowanie większego kalibru. Jest portret aktorki Teresy Tuszyńskiej, a nie ma Elżbiety Czyżewskiej, artystki daleko bardziej popularnej, itd. Trzeba powiedzieć, że sylwetki biograficzne napisane są powierzchownie, ale rzetelnie, Koper nie konfabuluje, nie zniekształca faktów historycznych, dostaliśmy sprawnie ułożone kompilacje. Oczywiście chciałoby się biografii w stylu Mariusza Urbanka, ale to nie ta liga...

Sławomir Koper produkuje książki z wielką szybkością, co odbija się nieco na ich jakości. Niemniej lekkie pióro autora, wierność faktom historycznym sprawiają, że czyta się je lekko, szybko i przyjemnie. Książka nie niesie żadnego przesłania, jest raczej popularną lekturą biograficzną, dobrą do czytania w czasie podróży. Być może sprawi, że sięgniemy po dzieła omawianych artystów, lub zechcemy poznać ich biografie z bardziej pogłębionych dzieł. Uważam, że wtedy spełni swoje zadanie.