Chichot losu recenzja

Nocne telefony to koszmar. Nie wiadomo, jaki cel przyświeca dzwoniącej osobie, co chce przekazać - najczęściej o czym powiadomić, jakie będą konsekwencje tegoż odebrania a co najważniejsze, osoba wyrwana z objęć Morfeusza przez telefoniczną melodyjkę niekoniecznie jest osobą zdolną do jasnej oceny sytuacji i klarownych wniosków. Najczęściej godzi się na wszystko dla świętego spokoju, byleby tylko powrócić w słodki sen.

Właśnie tak postąpiła Joanna, ponad trzydziestoletnia bohaterka i narratorka powieści. Ten banan a właściwie skórka bo tym dyplomatycznym owocu świetnie obrazuje przewrotność i niepewność losu. Joanna ma wszystko o czym może marzyć wyzwolona kobieta. Praca, którą wykonuje z pasją i skrajnym wręcz poświęceniem, rywalizując z najlepszymi w branży. Przytulne, własne mieszkanie, sobotnie, rytualne spotkania z przystojnym mężczyzną, z dala od jakichkolwiek zobowiązań, kochających rodziców gdzieś nad morzem, babskie grono rodem jak z wiadomego serialu.

I nagle jeden telefon, jedna decyzja i cały uporządkowany świat Joanny staje na głowie. Zgoda na kilkudniową opiekę nad dwójką dzieci i rudym kotem zamienia się na kilka tygodni, miesięcy...Nagle trzeba zająć się nie tylko sobą ale wiecznie umorusanym sześciolatkiem, pamietać o niezliczonej ilości drobiazgów, nauczyć się gotować i robić większe zakupy, zaakceptować kota Platona, mimo wczesniejszej wmówionej alergii, zrewolucjonizować czas aby zdążyć wyprawić trzynastoletnią Asię do szkoły, pomóc w matematyce i dzieleniu domowych obowiązków. Zaczynają się nocne wędrówki, niewyspanie, pośpiech i zawrotne tempo, a przede wszystkim przeraża ogromna odpowiedzialność za osoby w gruncie rzeczy obce. To jednocześnie niezwykły sprawdzian życiowy głównej bohaterki, dla której nagle rzeczy wcześniej ważne i pewne, okazują się tanim tombakiem i pustynnym mirażem. Bo ten niespodziewany zakręt życiowy dotyka nie tylko Joanny. To prawdziwy weryfikator uczuć, przyjaźni i bezinteresownej, prawdziwej pomocy. Zaangażowani są wszyscy - przyjaciółki stojące za Joanną murem, kochający rodzice, chętni do pomocy sąsiedzi i niedoszli wrogowie. I chociaz świat się wali, nie taki diabeł straszny.

Kapitalna książka. Niezwykła w swej prostocie, ujmująca "zwyczajnością" życiowych sytuacji i pełnokrwistymi bohaterami, z którymi bardzo łatwo się utożsamić. Zachwyca realizm sytuacji, rozbawia do łez komizm sytuacyjny, budzi refleksje uniwersalizm podstawowych wartości dotyczących każdego z nas. To, na ile jesteśmy w stanie żyć prawdziwie choć niekoniecznie łatwo, zerwawszy wcześniej fałszywą zasłonę skrywającą nasz lęk przed otwartością, miłością, bliskością. Duży plus dla autorki. Bardzo, bardzo na tak.

A los? Niech sobie chichocze.