Dzieci z Bullerbyn recenzja

W czasie szczytu pandemii jakoś nie miałem ochoty na poważną prozę, postanowiłem zamiast tego wrócić do ukochanej lektury z czasów dzieciństwa. Pamiętam, jak przeczytałem tę książkę będąc pacholęciem i leżąc w łóżku z kolejną chorobą i byłem absolutnie zachwycony. Chciałem teraz na nią popatrzeć z pozycji dorosłego.

Uderzyło mnie, że Lindgren przedstawia raj, w którym wciąż jest pięknie i pogodnie, dzieci trochę psocą, trochę pracują, trochę się uczą, ale przede wszystkim są grzeczne i się bawią. Dorośli zaś są mili i jakoś wycofani, trochę jakby na usługach dzieci, w każdym razie mało widoczni. Zdarzają się złe osoby, jak szewc, który pije i bije swego psa, ale ów pies szybko znajduje nowego pana i znów wszystko gra. Ów dziecięcy raj nie jest nudny: maluchy przeżywają przygody, wyprawy, konkursy, samo usytuowanie akcji w oddalonej zagrodzie liczącej tylko trzy domy i sześcioro dzieci jest świetnym pomysłem. Poza tym wszyscy tam się lubią i w ogóle są kochani: „Dziadziuś jest taki dobry, taki dobry!”

I jeszcze, na raj składa się codzienny kontakt z naturą, z polami, lasami, zwierzętami. I praca na roli, która nie jest udręką a raczej zabawą: „Bardzo przyjemnie jest kopać kartofle. Wkładamy na siebie nasze najgorsze ubrania i gumowe buty na nogi. Czasami jest na kartoflisku trochę zimno i marzną nam ręce. Wtedy chuchamy w nie.” A jeśli zdarza się coś złego jak zamieć śnieżna w czasie powrotu ze szkoły, to szybko się temu daje radę. Jedyne konflikty to przekomarzania chłopców z dziewczynkami, wywołujące więcej uśmiechu niż problemów. Poza tym dzieci są w odpowiednim wieku: 8-9 lat, gdy już dużo rozumieją a wciąż są miłe, bardzo byłbym ciekaw ich losów w wieku nastoletnim, gdy pojawiają się bunty i pierwsze doświadczenia męsko-damskie...

W sumie to zadziwiające, że ta tak tchnąca szczęściem i radością książka: „Wesoło jest nam zresztą często. I latem, i w zimie, i na wiosnę, i na jesieni. O, jak nam jest wesoło!” nie jest przesłodzona. No ale to kwestia talentu autorki, bo Astrid Lindgren, jest prawdziwą znakomitością literatury dziecięcej, która pisała też bardziej nieuczesane rzeczy, ‘Pippi' to przecież portret buntowniczki, ta książka wywołała przecież w swoim czasie olbrzymie kontrowersje.

Może dlatego jest to tak kochana książka, bo przedstawia dziecięcy raj, którego wielu malców nie doświadcza, w każdym moje dzieciństwo było bardzo dalekie od tego dzieci z Bullerbyn.