Gniewa recenzja

W ostatnim czasie chętnie sięgamy po teksty kultury, które nawiązują do mitologii głównie greckiej lub nordyckiej. Myślę, że niestety niewiele osób zna nasze słowiańskie wierzenia. Z tego powodu, żeby rozszerzyć swoją wiedzę, przeczytałam książkę "Gniewa" Katarzyny Bereniki Miszczuk, którą otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.
Główną bohaterkę Jarogniewę poznaliśmy już lepiej dzięki poprzedniej części cyklu Kwiatu paproci. Ponownie jej podopieczna Gosława pragnie usłyszeć historię z czasów młodości starej szeptuchy. Jaga przenosi nas do Bielin, w których próbowała rozkręcić praktykę przejętą po swojej babci. Znudzona kobieta pragnie przygód, ale nie spodziewa się tego, co ją czeka. Zaprzyjaźniony kapłan Mszczuj prosi ją, żeby udawała jego narzeczoną przed rodziną. Zostaje również odnalezione ciało klientki Jarogniewy, która wcześniej używała jej specyfików. Czy szeptucha miała coś wspólnego z tą nagłą śmiercią?
Historia Gosławy i Mieszka została już zakończona, dlatego nie spodziewałam się kolejnego powrotu do Bielin. Postać Jarogniewy zawsze była bardzo intrygująca, dlatego opowiedzenie o jej młodości początkowo wydawało się dobrym pomysłem. Niestety, ale dla mnie młoda Jaga nie wyróżnia się niczym od innych głównych bohaterek książek pani Miszczuk. Przez spłycony portret psychologiczny postaci wydają się być jednakowe, pisane pod jeden wzór. To młode kobiety, które często nie szukają miłości ani męża, nie boją się odpyskować siłom nadprzyrodzonym oraz bez żadnego konkretnego powodu są wyjątkowe. Z przykrością muszę stwierdzić, że również mitologia słowiańska zeszła na drugi plan. Fabuła skupiła się głównie na problemach miłosnych oraz swaćbach. Zabrakło pomysłów na całą książkę, dlatego pojawiło się sporo niepotrzebnych i często mało interesujących wątków. Dorośli ludzie nie potrafią ze sobą rozmawiać, co doprowadza do wielu niepotrzebnych sytuacji. Wszystkie te przyziemne problemy Jagi wypierają tajemnice słowiańskiego świata przedstawionego w książce.
Uważam, że czasem powroty do pewnych historii są zbędne. W tym przypadku wystarczyłoby opowiadanie, które mogłoby przybliżyć nam najciekawsze perypetie Jarogniewy zamiast książki z licznymi nieowiązanymi ze sobą wątkami.