Jezus umarł w Polsce recenzja

Wiedziałam, że było źle, ale nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo.

Mikołaj Grynberg rozmawiał z ludźmi. Z członkami straży granicznej i osobami, które poświęcają swoje życie zawodowe oraz rodzinne na rzecz pomocy uchodźcom. Chodzą po lasach, dostarczają prowiant i najpotrzebniejsze produkty, starają się służyć pomocą medyczną i prawną, a w zamian oprócz wdzięcznych spojrzeń dostają uciążliwe zachowania ze strony polskich służb. Relacje z sąsiadami stają się napięte przez różnice zdań, ludzie oddalają się od obojętnego kościoła katolickiego, a zaufanie do państwa maleje. Niektórzy po miesiącach pomocy nabawiają się traumy lub PTSD, muszą zrobić przerwę od pomocy, bo ile człowiek może znieść przerażonych spojrzeń, życia w ciągłej gotowości, stresu jaki gwarantują służby państwowe czy wyrzutów sumienia, gdy nie uda się uchodźców uratować przed wypchnięciem na Białoruś.

Czy Grynberg mógł spróbować porozmawiać z jeszcze większą, bardziej zrożnicowaną grupą rozmówców? Jasne, że mógł, ale jak na możliwości, jak na tabu, jak na kontrowersje i niechęć — wykonał ogrom dobrej roboty. Roboty, która nie jest lekką lekturą. Bo pojawiają się ucieczki przez las, odmrożenia czy dzieci w plecakach. Bo pojawiają się ludzie, którzy obecnie do służb mogą dołączyć, choć wcześniej testy psychologiczne ich nie przepuszczały. Bo strażnikom włącza się coraz większa znieczulica. Bo ludzie, którzy pomagają, mają coraz mniej siły.

Chcę wierzyć, że kryzys humanitarny na granicy wkrótce się skończy. Chcę wierzyć, że wolontariuszom zbudują pomnik, a służby państwowe doczekają się potępienie, na jakie zasługują za swoje okrucieństwo. Chcę wierzyć, że w końcu ktoś da świadectwo, jak źle jest na Białoruskiej granicy, by odwracanie wzroku przestało być możliwe.

W serwisie LubimyCzytac można natknąć się na jedynkowe oceny typu: „Lewactwo i ludzie którzy nigdy nie byli w kościele i z wiarą nie mają nic wspólnego powołują się na Jezusa. Zagranie w stylu to wam katolikom tak można?“(choć człowiek o imieniu Jezus umarł naprawdę na terenie naszego państwa) i czy to nie brzmi jak najlepsza zachęta do lektury? Żeby przestać żyć w ciemnogrodzie otoczonym takimi ludźmi.