Incognito recenzja

Jak już wspomniałam przy okazji wcześniejszej recenzji książki Pauliny Świst, jej styl albo się kocha, albo nienawidzi. Ja należę do drugiej grupy. Skąd zatem tak wysoka ocena?

Czytałam trzy wcześniejsze powieści autorki. Pierwszą była "Mala M". Tytułowa bohaterka była wiecznie na rauszu. Sama nie wiedziała, co robi, więc i mi, jako czytelnikowi, ciężko było za nią nadążyć. Połowy nie zrozumiałam, strasznie mnie wkurzała, co w efekcie doprowadziło do nie najlepszej oceny. Jednak momentami była tak durna, że aż śmieszna. Tylko dlatego nie skończyła z pałą ode mnie.
Kolejna była druga część Mali. Nawet nie chcę do niej wracać, więc pozostawię tę książkę bez komentarza.
Ostatnio przeczytałam pierwszy tom Fightera, który odebrałam jako ordynarny poradnik taniego podrywu. Dwójka bohaterów miała jeden dylemat - czy on przeleci ją, czy ona przeleci jego, przy czym samo "przeleci" było w tym przypadku eufemizmem. Dominowały prostackie dialogi, a wątek kryminalny był marginalny.

Jednak koleżanka, która wie, jakie mam podejście do twórczości autorki stwierdziła, że rozważa, czy nie namówić mnie na przeczytanie "Incognito". Argument - powieść to kryminalny kryminał. No dobra. Akurat miałam ochotę przeczytać odmóżdżający romans. Lekko było, ale zamiast romansu znalazłam tylko gówniarski "koński" podryw. Jedynym atutem był wątek kryminalny.

Anna Paulina Sawicka pisze artykuły dla gazety w dziale porad sercowych, jak również sprawdza się jako dziennikarka śledcza podpisująca się inicjałami P.S. Jej wieloletnim przyjacielem jest prokurator prokuratury regionalnej w Katowicach Artur Cieniowski. W okolicy zaczyna polować naśladowca seryjnego zabójcy sprzed lat, który za cel obiera sobie osoby z otoczenia Anki i Artura. Te dwie postaci są pierwszoosobowymi narratorami. Seryjny zabójca "Anioł" sam w trzeciej osobie opisuje swoją motywację.

W "Incognito" budowa nieco się zmieniła. Dominował wątek kryminalny, który był całkiem wciągający, intrygujący, a finalnie zaskakujący. Poczucie humoru autorki nadal nie trafia w mój. Tym razem dialogi nawet nie wywołały u mnie sardonicznego uśmiechu. Wydawało mi się, że czytam rozmowę nastolatków, a nie dorosłych wykształconych ludzi. Starałam się nie zwracać na nie uwagi, a przy swojej ocenie nie brać ich pod uwagę, ale się nie da przez ich zatrważającą ilość. Wydaje się, że infantylne pogaduchy między bohaterami są jedynie pisanymi naprędce zapychaczami stron.
Za tym, że historia została spisana "na kolanie" świadczą też zawarte w niej wydarzenia z czerwca bieżącego roku.
Osobiście bardziej doceniam, jeśli autor przeprowadza reaserch, a nie chwali się, w jak krótkim czasie jest w stanie coś sklecić.

Powieść jako kryminał mogłabym polecić, jednak dialogi mogłyby być ambitniejsze.