Jej pierwszy bal recenzja

Katherine Mansfield to dla mnie odkrycie tego roku. Nie znałam wcześniej twórczości tej autorki, choć samo nazwisko pojawiało się od czasu do czasu to tu, to tam. Tomik opowiadań "Jej pierwszy bal" znalazłam na popularnym portalu aukcyjnym za całą złotówkę, zresztą razem z kilkoma innymi książkami z serii Koliber. Przeczytałam w kilka wieczorów, głównie dlatego, że chciałam dawkować sobie przyjemność przebywania z tym tekstem. Chyba nie umiem czytać opowiadań jednej autorki czy jednego autora na raz, bo wtedy zlewają się w jedno.

W tomiku zawarto siedem opowiadań różnej długości, w tym między innymi opowiadanie tytułowe, a poza tym "Lekcję śpiewu" czy "Obcego". Nie ma co zarysowywać fabuły każdego z opowiadań, warto jednak zaznaczyć, że głównym motywem, przewijającym się przez każde z nich, są relacje z ludźmi. I to nie tylko relacje między najbliższymi: partnerami, kochankami, małżonkami, ale też np. relacje wynikające z jakiegoś hierarchicznego podporządkowania, np. między służącą a panią.

Książka jest dość niepozorna, a tymczasem zawarta w niej treść zachwyca. Oczywiście nie wszystkie opowiadania trzymają ten sam poziom, jedne zapadają w pamięci bardziej, inne mniej, nie mniej jednak Mansfield przestawia nam w nich siebie jako autorkę ze świetnym zmysłem obserwacyjnym i o ogromnym kunszcie pisarskim. Tu nie ma wyszukanych, bogatych, barokowych metafor, bo język jest raczej oszczędny, ale i tak utwory są w odbiorze bardzo eleganckie. Niemałą też rolę odgrywa w nich niedopowiedzenie. Mansfield zostawia czytelnikowi szeroki margines interpretacyjny. Sporo opowiadań ma zakończenie otwarte.

Podsumowując, jest to tomik, w którym autorka ukazuje, jak ważną rolę w naszym życiu spełnia drugi człowiek, jak silnie, czasem pozornie niewielkie sytuacje, zdania wypowiedziane odniechcenia, wpływają na naszą percepcję i jak gwałtownie mogą ją zmienić. To książka o miłości, czasem ślepej, niechcącej lub niemogącej dostrzec fałszu, o samotności, także w związku, o tym, że czasem właśnie będąc z drugą osobą czujemy się najbardziej obco.