Krew i lód recenzja

Młody dziennikarz, załamany tragicznym wypadkiem ukochanej, podejmuje się wyjazdu na Antarktydę, aby zapomnieć o nieszczęściu i wrócić do pracy. Prowadząc życie na stacji badawczej ma obserwować codzienność w ekstremalnych warunkach, przyrodę, odkrycia naukowe, zbierając materiały do artykułu. Podczas nurkowania Michael dokonuje niesamowitego okrycia, w lodowym bloku znajduje zamarzniętą parę młodych ludzi, skutą łańcuchami. Pracownicy stacji wycinają bryłę lodu wraz z zawartością, chcąc w kontrolowanych warunkach doprowadzić do jej roztopienia i wydobycia ludzi.
Autor prowadzi fabułę dwutorowo pokazując historię Michaela i mieszkańców stacji badawczej, oraz losy lodowej pary, serii zdarzeń która doprowadziła do zetknięcia się ludzi z epoki wiktoriańskiej ze współczesnymi naukowcami i badaczami bieguna.
Trudno zaklasyfikować książkę do konkretnego nurtu, stanowi ona połączenie wątków historycznych, obyczajowych i horroru. Spodziewałam się, że tego ostatniego będzie więcej, ale „Krew i lód” to jednak zasadniczo powieść obyczajowa. Codzienność na arktycznej stacji w wydaniu Mansello jest bardzo przekonująca. Relacje między mieszkańcami, ich życie i praca wysuwają na pierwszy plan przeplatając się ze wspomnieniami Michaela, które ujawniają stopniowo czytelnikowi, jak doszło do tego że jego ukochana znajduje się w szpitalu, pogrążona w śpiączce .Do tego subtelny wątek paranormalny, który wprowadza nastrój tajemniczości i klimat grozy.
Całość jest dobrze napisana, spójna, przemyślana i wyważona. Może nie powala nowatorskimi pomysłami, ale w interesujący sposób podejmuje tematykę znaną i lubianą.