Jak powietrze recenzja

"Jak powietrze" to pierwsza książka Agaty Czykierdy-Grabowskiej, którą przeczytałam. Opowiada o zderzeniu dwóch zupełnie różnych światów w postaci Dominika i Oliwii.
Dziewczyna jest studentką z zamożnej rodziny, mieszka na Żoliborzu, w pięknym domu, który przypomina pałac. Ma wszystko o czym marzy, chłopaka i świetne perspektywy na przyszłość. Natomiast Dominik, jest jej kompletnym przeciwieństwem, wychował się w domu dziecka, mieszka na Pradze, w kamienicy, w której nikt by nie chciał mieszkać i ma na swojej głowie dwójkę rodzeństwa. Wychowuje te dzieci sam, nikt mu nie pomaga, a dodatkowo jeszcze pracuje. Nie może sobie pozwolić na realizację swoich marzeń, na żadną rozrywkę i spotkania. Boi się, że rodzeństwo wróci do domu dziecka, a oni są jego całym światem. Los sprawia, że para spotyka się w nieco przykrych okolicznościach. Oliwia potrąca Dominika i przez to chłopak jest uziemiony w gipsie na najbliższy czas. Dziewczyna czuje się winna i oferuje mu swoją pomoc. Tak wszystko się zaczyna. Dziewczyna zaczyna się zmieniać przy Dominiku, zwraca uwagę na przykre życie rodzeństwa. Poznaje tak naprawdę prawdziwe życie. Uważam, że postacie w tej książce są bardzo realistyczne, a wydarzenia do bólu prawdziwe, niestety jest wiele ludzi, którzy wyliczają pieniądze na jedzenie i ledwo wiążą koniec z końcem. Nie brakuje scen wzruszających, rozpalających zmysły, czy tych wesołych. Wszystko zgrywa się w idealną całość. Z każdą kolejną stroną widzimy, jak rodzi się uczucie między bohaterami i jak stają się doroślejsi i zmieniają swoje życie. To piękna, lekka opowieść o miłości, która jest jak powietrze, bez niej nie możemy żyć, bo kim by był człowiek, który w swoim życiu nie zaznałby miłości? Podkreśla co jest ważne w życiu, jak piękna może być miłość między rodzeństwem i także to, że wszystko w życiu może się zdarzyć, niczego nie możemy być pewni, a jeśli jest w tym momencie źle, to nie znaczy że będzie tak cały czas. Dominik jest świetnym przykładem i nie raz mnie zaskoczył.
Książkę przeczytałam jednym tchem i będę do niej wracać.