Karolina recenzja

"Nie wierzyłem już, by zdarzyło się cokolwiek, co nie jest wpisane w codzienny scenariusz tych letnich dni, i czułem otępiający spokój kogoś, kto wie, że nie zdarzy się już absolutnie nic, a jego życie można uznać za formalnie zakończone.I mimo, że w jego ciele jeszcze przez długie lata będą zachodziły wszystkie wstydliwe procesy fizjologiczne, on sam będzie ciepłym trupem - jedzącym, trawiącym, defekującym, dzwoniącym, chodzącym i mówiącym."

Czy nie czujecie się tak czasami, gdy otwieracie rankiem oczy i tępo wpatrujecie się w okno, myśląc, że to może być ostatni dzień w waszym życiu? Myślę, że tak. Każdy racjonalnie myślący człowiek jest zdolny skojarzyć ze sobą pewne fakty, które nakładają się na takie refleksje. Ciągłe poszukiwania szczęścia i miłości zmuszają nas do walki z losem i z własnym ja. To stresowe sytuacje, przy których człowiek zatrzymuje się w czasie i waha się nad przyszłością. Co ona przyniesie? Jaki będzie dalszy nasz czas? Jak będzie smakować życie z drugą połową? Czy wytrwamy w tych poszukiwaniach? Czy damy z siebie wszystko, by odczuć wewnętrzną harmonię? Nie wiem. Varga też nie odpowiada w pełni jednoznacznie na pytania trawiące bohaterów powieści. Nie daje im wybrać właściwej drogi.

Nie jest to też zwykła powieść. Krzysztof Varga opowiada o tym, że główny bohater jest przede wszystkim podróżnikiem, tułaczem, który nie szufladkuje wydarzeń, jakie miały miejsce w jego życiu. Bawi się z czytelnikiem w chowanego. Zaskoczeniem jest koniec powieści, ale o tym cicho sza!

Nie będę zdradzać tutaj, czy poszukiwania sensu życia zakończyły się happy endem.
Ta książka przypomina poniekąd rosyjską matrioszkę. Nie wiemy, co tak naprawdę tkwi w jej środku.

Zachęcam do przeczytania tej książki.