Pielgrzym recenzja

Znany scenarzysta filmowy napisał książkę. Książka nadaje się na scenariusz filmowy...

Powieść kupiłam zaraz po premierze, ale do tej pory nie złożyło mi się, by po nią sięgnąć. Z powodu zbliżającej się premiery "Roku szarańczy" przeczytałam ją teraz. Obawiałam się, że przy takiej objętości będzie w "Pielgrzymie" sporo dłużyzn. Moje obawy się potwierdziły. To, co jest zawarte w opisie wydawniczym, czyli, kobieta zamordowana w hotelu na Manhattanie, zoolog publicznie ścięty w Arabii Saudyjskiej, zwłoki dyrektora syryjskiego laboratorium badawczego z wydłubanymi oczami, trzy zwęglone ludzkie szczątki w górach w Hindukuszu, zajmuje 350 stron z 756. Autor swobodnie mógł ograniczyć o połowę objętość powieści, a to i tak by nie spowodowało straty dla całej historii, czy uszczerbku w rysach psychologicznych trzech postaci. Bo właśnie trzy postacie odgrywają główne role.

Akcja książki rozpoczyna się od znalezienia zwłok Eleonor w podrzędnym hotelu Eastside Inn. Kobieta miała podcięte gardło, została zanurzona w kwasie, nie miała twarzy oraz zębów. Ben Bra­dley, po­rucz­nik z wy­dzia­łu za­bójstw prowa­dzą­cy spra­wę, nie miał też świadków, ani motywu. To, co początkowo wydawało się amatorszczyzną, okazało się na tyle sprawną robotą, że na miejscu pojawił się emerytowany pracownik jednej z naj­taj­niej­szych agen­cji wy­wia­dowczych Stanów Zjednoczonych. Istnieje prawdopodobieństwo, że sprawca mógł być zaznajomiony z wydaną przez niego książką o służbie w agencji wywiadowczej. W związku z bogatym doświadczeniem emerytowany agent podejmuje się kolejnego zadania. Otrzymuje narracyjny pierwszoosobowy głos, by ukazać wydarzenia z wielu lat, które doprowadziły śledczych do hotelu na Manhattanie. Przyjmuje kryptonim Pielgrzym i ściga po całym świecie przepełnionego nienawiścią Saudyjczyka Saracena, który wykorzystując swą wiedzę medyczną, zsyntetyzował wirusa ospy prawdziwej i postanowił zaatakować nim Stany Zjednoczone.

Postać Pielgrzyma nie wzbudziła we mnie nawet krzty sympatii. Jest irytujący, narcystyczny, próżny, przekonany, że jest najlepszym agentem na świecie. Autor wielokrotnie to podkreślał, pisząc np. "Przed laty był znany był jako Jeź­dziec Nie­bie­skiej. To praw­do­po­dob­nie naj­lep­szy agent wy­wia­du w hi­sto­rii świa­ta.". Powieść odebrałam, jakby ktoś wrzucił Jamesa Bonda w Mission Impossible. Nie było rzeczy, której bohater by nie wykonał, pobił rekord w wytrzymałości podczas tortur i w dodatku urodził się w czepku, bo cała reszta była zlepkiem przypadku, szczęścia i zarządzenia losu.

Jak dla mnie jest to rozwleczony scenariusz filmowy. Na razie nie mam ochoty czytać "Roku szarańczy".