Poczet dziwów miejskich recenzja

Na fali sympatii do mitologii słowiańskiej tym razem sięgnęłam po zbiór opowiadań znanego mi już Krzysztofa Piskorskiego.

Okładka kusi zapowiedzią urban fantasy, którego akcję umiejscowiono w piastowskim mieście Wrocławiu, gdzie pośród mrocznych zaułków, w piwnicach starych kamienic, na katedralnych gzymsach wiodą swój żywot dziwoludy. W parkowych gęstych zaroślach pobudowała się Baba Jaga, w opuszczonym arsenale zadomowił się bazyliszek, a krasnoludki trudnią się wyrobem prostego wina.

Niewielu wrocławian zdaje sobie sprawę, że tuż obok, pod ich nosem, toczy się życie stworzeń rodem z baśni i legend. Tylko nieliczni mogą się poszczycić znajomością z wodnikiem czy gargulcem, lub też krukiem, który już od stuleci obserwuje toczące się w mieście życie. Zdolnością „widzenia” mogą się poszczycić: wielbiciel napojów wysokoprocentowych, wieczny student i obibok – Janek, oraz niespełniony dziennikarz Witkowski. W razie potrzeby idą z odsieczą pokrzywdzonym dziwo ludom mogąc liczyć na wzajemność. Kto wygra w starciu rzeczywistości bajkowej z szarą i dziwną peerelowską.

Język powieści jest prosty i klarowny, ale nie porywa. Autor zaskakuje nietypowymi pomysłami, cierpkim poczuciem humoru, oraz nawiązaniami do wytworów popkultury. Niestety opowiadania są nierówne i obok tych zabawnych i ciekawie pomyślanych trafiają się nijakie i przewidywalne.
Całość nazwałabym przyjemnym czytadłem, które w żaden sposób nie zapada w pamięć.