Władca much recenzja

Chłopcy wylądowali w niewyjaśnionych bliżej okolicznościach na bezludnej wyspie. Chłopcy w różnym wieku. Od sześciu do dwunastu lat. Możemy się domyślać, ze pochodzili z dobrych rodzin, byli elegancko ubrani, mieli swoje dobre, zdrowe nawyki, jak się później okazało.

Obserwując zachowanie bohaterów dochodzimy do wniosku, że niewiele się zmieniły marzenia, priorytety i mentalność nastoletnich chłopców. Potrzebują autorytetu, który ma niezbędne atrybuty do tego, by władzę sprawować, panować nad umysłami młodszych i słabszych od siebie. Ralf jest „duży” i ma „konchę”, czyli muszlę, w którą można dąć, aby zwołać zebranie. Ma coś, co można podziwiać, coś co budzi szacunek. Obok Ralfa trwa niezachwianie Prosiaczek. Chłopiec nie jest żądny władzy, ale przypomina sobie różne dobre rady cioci i nauczycieli, potrafi analizować sytuację, w której chłopcy się znaleźli. Jest dobrym doradcą Ralfa. Starają się zrobić wszystko, żeby ewentualnie przepływający statek, mógł spostrzec ich obecność na wyspie. W ich poczynaniach widać wyraźny wpływ opowieści o Robinsonie Crusoe i innych bohaterach powieści przygodowych.

Jak to czasami bywa, zjawia się konkurent do władzy. Jack, w wieku Ralfa i Prosiaczka, potrafi być tropicielem, myśliwym, łowcą, co również budzi szacunek młodszych chłopców, a było ich sporo.

Jednemu i drugiemu chłopcu brakuje rozsądku i doświadczenia dorosłych i niestety, konsekwencje tego bywają tragiczne. Ekstremalne warunki egzystencji na wyspie najpierw ucieszyły chłopców. Kluczowym argumentem był brak obecności dorosłych, którzy w normalnych warunkach kontrowali ich poczynania. Później coraz bardziej brakowało głosu wstrzymującego destrukcyjne działania ścierających się sił.

William Golding w swojej powieści przedstawił swoistego rodzaju studium rywalizacji o władzę i wpływy nastolatków pozbawionych nadzoru dorosłych, mogących pokierować emocjami, które w pewnym momencie u chłopców wzięły górę i z zabawy, zdrowej konkurencji przeobraziły się w prawdziwą walkę na śmierć i życie.