Opowiadania bizarne recenzja

Zaczynając przygodę z zaznajamianiem się z twórczością Olgi Tokarczuk, muszę wspomnieć o tej powieści, a szczególnie o tytule, książka składa się z 10 opowiadań, cechująca się dziwnością. Niejednoznaczne opowieści, które zaskakują, wyciągają czytelnika z znanych ustalonych szlaków logiki, hierarchii zdarzeń, które Olga umiejętnie wykorzystuje, lawirując w przestrzeni zmiennej od Wołynia do Szwajcarii. W moim mniemaniu taka rozpiętość nie jest przypadkiem, oznacza że najważniejsze będzie skupienie czytelnika na sensie. Wprowadza czytelników przez sito codzienności na drogę nasuwającej się autorefleksji, umiejętnie wskazywać na samo wynikające się wnioski połączone z sensem filozoficznym, jak umieszczonym na stałe w jej twórczości. Po drugie stronie możemy zastanawiać się skąd pochodzi nieprzewidywalność zdarzeń, już wspomniana bizarność, sedno powieści. Już od "Pasażera" tajemniczość losu zwłaszcza czasu nocnego, która okazuje się drastyczną realnością mieszającą uczuciami bohaterów. Nakreśla nam schemat w jakim przykładowi bohaterowie pozwalają zauważyć ciężką dla niektórych część ludzkiego życia, wyborów tak naprawdę automatycznych. Bliskość relacji człowiek-natura najbardziej oddaje opowiadanie "Zielone Dzieci", akcja dzieje się w Wołyniu w czasach panowania Jana Kazimierza. Poznajemy świat oczami Williama Davissona, który wraz z królem spotyka tajemnicze dzieci. Z kolei "Przetwory" to historia syna, który w geście triumfu nad zmarłą matką w końcu oddaje się największej pasji - oglądaniu telewizji i piciu piwa, przy okazji wyjadając różne przetwory.
"Człowiek rodzi się jako bomba różnych potencjałów i czas dorastania nie jest wcale wzbogacaniem i uczeniem się, ale raczej eliminacją kolejnych możliwości. W końcu z dzikiej bujnej rośliny stajemy się czymś w rodzaju bonsai – skarlałą, przystrzyżoną i sztywną miniaturą możliwych siebie"
"Lecz on był za młody, żeby przerażało go zło. W gruncie rzeczy nic jeszcze o złu ani dobru nie wiedział. Był też za młody, żeby bać się o swoje życie. Są zresztą przecież gorsze rzeczy niż śmierć, niż wyssanie krwi przez wampira, niż rozszarpanie przez wilkołaki. Dzieci to wiedzą najlepiej: samą śmierć da się jeszcze przeżyć. Najgorsze bywa to, co powtarzalne, rytmiczne, niezmienne, przewidywalne, nieuchronne i bezwładne – to, na co się nie ma wpływu, a co chwyta w swoje klaszcze i targa ze sobą do przodu."