Dzieci demonów recenzja

Wybierając książkę zasugerowałam się okładką, która od razu wpadła mi w oko. Nie czytając opisu, ani nic nie wiedząc o autorze wybrałam ten kuszący tytuł.
Kilka informacji o J.M. Mcdermottie znalazłam w Internecie na stronie wydawnictwa Proszyński i S - ka. Pisarz jest amerykaninem, absolwentem University of Houston. Autorem książek „The Last Dragon”, „Women and monsters” oraz „Dzieci demonów”, które są pierwszym tomem trylogii „Psia ziemia”.

Ziemia plugawiona jest przez potomków demonów, ich tropem podążają Wędrowcy – istoty będąca zarówno ludźmi jak i wilkami. Podczas wyprawy dwoje z nich znajduje szczątki jednego z potomków demona o imieniu Jona, który został rozpoznany i zabity. Kobieta na podstawie znalezionych kości poznaje przeszłość zmarłego i trafia na trop kolejnych demonów.

Cała historia ma charakter opowiadania. Głównym narratorem jest kobieta, która opowiada całą historię zarówno potomków demonów jak i jej(łowców). W ten sposób poznajemy kim są wszyscy bohaterowie.
Sposób narracji nie przypadł mi do gustu, historia dzieje się tak jakby obok czytelnika. Mamy opisy wydarzeń, ciągłą akcję, ale taką pustą.

Powieść napisana jest prostym językiem, gdzie występują przeskoki z jednych bohaterów na drugich i przy nieuważnym czytaniu można się pogubić.
Jest to opowieść, która w jakiś sposób wprowadza powiew świeżości w fantastyce ( brak wampirów, istot mitologicznych itp.), ale nie szczególnie zachwyca.

Tak naprawdę nie wiem, czego spodziewałam się sięgając po książkę. Jednak jestem trochę rozczarowana. Książka nie pochłonęła mnie tak jak się tego spodziewałam, nie poczułam więzi z bohaterami.

Trudno jest mi ocenić powieść. Wydaje mi się, że ze względu na różne gusta literackie jedni będą do niej zachęcać, a inni zniechęcać. Ja raczej napiszę, że w wolnym czasie można zapoznać się z treścią, bo historię czyta się szybko, przy powieści raczej można się zrelaksować i rozluźnić.
Jest to historia, która raczej na długo nie zostaje w pamięci.