Przeznaczeni recenzja

543 strony – tyle do przeczytania oferuje nam Katarzyna Grochola w swojej powieści „Przeznaczeni”. Nie byłam fanką tej autorki. Na ostatnich Targach Książki w Krakowie, mijałam pisarkę tuż przed wejściem do hal wystawienniczych. Burza niesfornych, czarnych włosów i śmiejące się oczy – tak Ją zapamiętałam.

Po przeczytaniu powieści p. Grocholi przyłączam się do grona jej wielbicieli. „Przeznaczeni” nie zapraszają nas do swojego świata lecz wciągają jak dobra, włoska kawa. Mimo to, ta książka, moim zdaniem, wymaga skupienia. Mamy w niej poplątane losy tylu postaci… Życie okazuje się równaniem z wieloma niewiadomymi.

Spośród galerii występujących w powieści bohaterów, moją uwagę zwrócili: Gabriela i zakochany w niej po uszy Mateusz. Ci młodzi ludzie odnaleźli się w dżungli życia. Są siebie pewni, ale … wybór na całe życie jest jednym z najtrudniejszych. Co jest niezwykłego w ich uczuciu? Zachwyt? Prostota? Piękno? Szacunek dla drugiego człowieka? Skromność? Moim zdaniem - WSZYSTKO.

Przytoczę słowa jakimi Mateusz oświadczył się Gabrieli:

Postać Mateusza mnie zauroczyła. Niczym Apollo jest ideałem, ale z krwi i z kości. Potrafi podać rękę, nawet w najtrudniejszych momentach.

Przez całą opowieść kibicowałam ich uczuciu. Zmartwiłam się, gdy autorka „Przeznaczonych” zaczęła w tę miłość wątpić…

Na końcu książki splatają się losy zakochanej pary, handlarza samochodami Jerrego, jego wspólnika Kuby oraz pisarki kryminałów Olinki.

Uważam, że każdy z nas może odnaleźć w tej książce coś dla siebie. Warto przeczytać ją w całości, ale ciekawie jest pochylić się nad jednym z wątków.

Jaką wersję spotkania z „Przeznaczonymi” wybierzecie, to już zależy do was.

Na pewno, warto po ten tytuł sięgnąć, ponieważ wobec tej historii nie uda się być obojętnym.