Proste równoległe recenzja

W "Prostych" poznajemy historie Marty i Wandy. Marta jest młodą zdolną skrzypaczką, dzieckiem jeszcze, gdy na wakacjach poznaje Wandę, dawną mistrzynię, gwiazdę światowych sal koncertowych, która jednak z niejasnych przyczyn porzuciła karierę kilka lat wcześniej. Wanda dostrzega w Marcie talent i postanawia ją uczyć. Jak nietrudno się domyślić, relacja obu pań jest szorstka, ale pod okiem starszej skrzypaczki młoda szybko staje się coraz lepsza. Pierwsza część książki - historia Marty przenosi nas w lata osiemdziesiąte, druga część, o Wandzie to czasy powojenne (do lat siedemdziesiątych), część trzecia to lata dziewięćdziesiąte. W książce mamy zatem "potrójne retro" i obietnicę ciekawej opowieści, której jednak Agacie Romaniuk nie udało się do końca wypełnić.

Konia z rzędem temu, kto wytłumaczy mi czym się różni "herstoria" od literatury kobiecej. Jacyś ludzie, którzy rzekomo znają się na książkach mówią w tokefemie, że to taka cudowna, znacząca historia, że wcale nie ckliwa, że głęboka i taka psychologiczna jest, a ja czytam taki niewykształcony i bez żadnych kompetencji i widzę czytadło w stylu Kena Folleta, tylko nudniejsze i bez seksu. Odniosłem również wrażenie, że autorce o wiele lepiej wychodzi część "dokumentalna", niż "obyczajowa".

Świat skrzypków opisany jest świetnie, oprócz codziennego znoju w salach prób i wyrzeczeń na które muszą zdobywać się codziennie młodzi aspirujący muzycy wiele w książce znajdziemy muzycznych anegdot- Kaczyńskiemu (Bogusławowi) na pewno by się to spodobało, a i ja się wciągnąłem, problem w tym, że w drugiej części (książka składa się z trzech) z historii o muzyce i relacji mistrz - uczeń, robi się melodramat. Nudny, rozwleczony melodramat, co więcej, podczas czytania miałem wrażenie, że autorka nie ma materiału na pełnoprawną powieść i nawet użycie wielkiej czcionki i wezwanie na pomoc marginesów na pół strony niewiele zmieniło, jeśli musisz zamęczać czytelnika opisami kolejnych restauracji, sal filharmonii i zapachu ciepłego ciasta drożdżowego (ta książka jest beznadziejnie "sensoryczna"), to musisz coś robić źle.

Książka mogłaby wiele zyskać, gdyby autorka zrezygnowała z osobnych części książki dla Marty i Wandy i przedstawiła losy kobiet naprzemiennie, łatwiej byłoby utrzymać uwagę bardzo szybko ulatującą z czytelnika w drugiej części, gdyby fabuła była przedstawiona w taki sposób, pierwsza część: jeden rozdział Marta, jeden rozdział Wanda i druga wspólna część już w latach dziewięćdziesiątych.

Zmarnowany potencjał.