Czterdzieści dusz

Powieść zaangażowana społecznie - podziwiam, jak autor uniknął posądzeń o antyklerykalizm. Wszystkie postaci dramatu to katolicy/wierzący. Świetny zabieg, wytrąca z ręki broń symetrystom, relatywistom, domorosłym statystykom i innym obrońcom ludzkiej natury kleru. Opisuje mechanizmy, na których umocowana jest bezkarność, zblatowanie z instytucjami państwowymi, policją, adwokaturą, urzędnikami, idąca w ślad za tym arogancja, rozpasanie i nadużywanie władzy na każdym poziomie. Sutanna to wolny i świadomy wybór, to zawód, choć pokrętnie nazywany misją. Potępiamy pijanych kierowców autobusów, przekupnych sędziów, lekarzy dyletantów, polityków łapówkarzy - jest wiele zawodów zaufania publicznego, które podlegają pewnym ścisłym rygorom i ocenie. Nie istnieje żaden powód, aby spod tych rygorów i oceny wyłączyć kler.
Byłaby dyszka, gdyby nie pewnie niedostatki głównej protagonistki prowadzącej śledztwo, której naiwność i brak profesjonalizmu wpłynęły na moją ocenę.

Powieść kryminalna oparta na dość popularnym ostatnio temacie, bardzo niewygodnym dla kościoła katolickiego. Powieściowa intryga jest fikcją literacką, ale doskonale odzwierciedla stały problem ukrywania grzechów i zamiatania wszystkiego pod dywan przez kler i pomagające im w tym instytucje i osobistości, a także zwykłych ludzi, dających przyzwolenie i usprawiedliwiających rozmaite nieetyczne występki.
Tak wielkiej ilości brudu, grzechu i ohydy prawie nie byłam w stanie znieść. Jednak już w połowie powieści celnie wytypowałam zbrodniarza. I ciągle zadawałam sobie pytanie, dlaczego takie zło pozostaje bezkarne? Moim zdaniem nie jest wyższym dobrem nic, co okupione zostało krzywdą ludzi czy czujących istot. Niezbyt polubiłam bohaterów, tych z założenia pozytywnych. Cała książka pozostawiła po sobie uczucie lepkiego brudu. Dotknęłam zła.

W klasztorze, który jest schronieniem dla czterdziestu duchownych i nadwerężonej reputacji, dochodzi do makabrycznej zbrodni. Zamordowano opiekuna placówki w nietypowy sposób.

Borlik znów pozamiatał! Tym razem autor nie certolił się w tańcu, tylko wsadził kij w sam środek mrowiska i zrobił to po mistrzowsku.

Temat kościoła i jego grzechów jest dość modny teraz i był maglowany już na wszystkie sposoby. A jednak mamy tu coś świeżego, coś innego. Bardzo sobie cenię, że Borlik nie jest tutaj stronniczy, pokazuje problem pod płaszczykiem fikcyjnej historii, ale potrafi też udowodnić, że wszystkich do jednego wora wsadzać nie należy. Ta powieść szokuje, zmusza do myślenia, a przy tym dostarcza rozrywki, bo jednak typowanie sprawcy, to zawsze jest dobra zabawa. Przynajmniej dla mnie.

Nie będę Wam tu przynudzać, lepiej ten czas spożytkujcie na czytanie „Czterdziestu dusz”. Warto!

„Nie sztuką jest wziąć winę na siebie, mając świadomość bezkarności”.

Klasztor na końcu świat, a dokładnie w Kolnie – wyblakłe cegły, zardzewiałe kraty, szare i ponure korytarze, okna zabite deskami. Tu znalazło schronienie 40 osobliwych lokatorów – księży z zadymionymi sumieniami.
Pewnego dnia opiekun tej zacnej placówki zostaje w brutalny sposób zamordowany.
Władze kościelne, próbując zachować ten incydent w tajemnicy, do rozwiązania makabrycznej zagadki, powołują młodą i niedoświadczoną policjantkę Sarę Bednarek. Główne kryterium wyboru stanowiła tu głęboka wiara i posiadana wiedza merytoryczna.
Kobieta podejmuje rękawice upatrując w tej sprawie swoją szansę na awans i sposób na poszerzenie horyzontów. Nie wie jednak, jak ciężka czeka ją przeprawa: 40 chłopa o szemranej opinii i jeden nawiedzony cieć. Będzie ona musiała założyć, że wszyscy mieli motyw i sposobność do zamordowania przełożonego. Na starcie pozbawiono ją jednak wszelkich narzędzi do prowadzenia śledztwa. Niczym Sherlock Holmes będzie zdana przede wszystkim na dedukcję.

Galeria osobowości zamieszkujących w klasztorze była bogata. A makabryczna inscenizacja ze śmiercią księdza w roli głównej podziałała jak zapalnik..

Czy liczba faktów do zweryfikowania przerośnie sprytną policjantkę?

Czy Sara postawi na swoim i rozegra tę grę na własnych zasadach – głośno i bezkompromisowo?

Autor po raz kolejny zaskakuje. Dotyka ważnego społecznie problemu. Nienachal...

„Czterdzieści dusz” Piotra Borlika to mocny kryminał, osadzony w naprawdę mrocznym, zdeprawowanym, po prostu złym świecie, gdzie postaci z kręgosłupem moralnym można zliczyć na palcach jednej ręki. Intryga kryminalna naprawdę wciąga, wisząca w powietrzu tajemnica i groza sytuacji dobrze buduje napięcie, a sam klasztor jest ciekawym miejscem na osadzenie akcji. Temat zdeprawowanych księży jest ujęty inteligentnie i logicznie, nie jest to krytyka całego społeczeństwa wierzących, a po prostu tych złych, którzy się pod tym płaszczykiem ukrywają i którym zapewniana jest ochrona w imię większego dobra – dobra społeczności. Nie jest to jedyna instytucja w taki sposób działająca, co nawet w pełnym momencie zostaje w tekście zaznaczone. To dobry kryminał i ciekawe spojrzenie na funkcjonujące w naszym świecie zło, które chcąc nie chcąc, cały czas istnieje. Książka na pewno zmusza do refleksji, a zgrabnie poprowadzone postacie i fabuła zapewniają kilka dobrych godzin oderwania od rzeczywistości. Polecam!

Kolejna książka autorstwa Piotra Borlika za mną. Nie czytałam przed lekturą o niej opinii, więc nawet nie spodziewałam się, że będzie na temat obecnie dosyć modny, poruszający kontrowersyjny problem, czyli afer kościelnych.
Zakończenie książki mnie zaskoczyło, lecz zresztą tak jak w poprzednich książkach autora dałam się zwieść.
Polecam. A ja już następną książkę Pana Piotra zarezerwowałam sobie w bibliotece.

Czy działanie w imię wyższego dobra może gwarantować bezkarność?
Czy wszyscy zasługują na drugą szansę?
Można by polemizować na ten temat.
Czytając najnowszą książkę autora zadałam sobie to pytanie wielokrotnie.
W klasztorze na odludziu, będącym schronieniem dla czterdziestu duchownych o wątpliwej reputacji dochodzi do makabrycznej zbrodni.
Zostaje zamordowany opiekun placówki, a jego ciało zostaje powieszone na krzyżu w ogrodzie.
Władze kościelne próbują zachować to w tajemnicy.
Do sprawy zostaje przydzielona Sara Bednarek. Młoda i niedoświadczona policjantka zostaje pozostawiona sama sobie.
Szybko zdaje sobie sprawę, że przełożeni szukają kozła ofiarnego.
Autor porusza bardzo drażliwy i niewygodny temat jakim jest kościół, księża, tajemnice skrzętnie ukrywane. Tajemnice, które po latach wychodzą na światło dzienne. Stają się niewygodne i wielu z tym się nie zgadza,że to tylko oszczerstwa, bądź wręcz przeciwnie wielu w to wierzy i chce z tym coś robić. Reagować na zło wyrządzane, bo każdy powiniem odpowiadać za swoje czyny.
Książka porusza kontrowersyjne tematy i brawo dla autora, który się ich nie boi i "głośno" o tym pisze.
Oczywiście jest to tylko powieść, która dotyka tematu pedofilli, utajania faktów. Jednak czy to tylko fikcja?
Czy naszej policjantce uda dotrzeć się do prawdy kto stoi za morderstwami? Komu nie podoba się cała sytuacja? Kto pragnie zemsty?
Sarę polubiłam, świetnie skrojona postać. Niby delikatna p...

Fascynująca okładka i intrygujący tytuł, więc nie mogłam nie przeczytać.

W klasztorze dochodzi do zbrodni, niezwykle makabrycznej. Do sprawy zostaje przydzielona Sara, młoda policjantka. Szybko okazuje się, że ważniejsze jest zamiatanie pod dywan niż ujęcie mordercy a klasztor to taki poprawczak dla najgorszych z najgorszych...

Po pierwsze bardzo szybko poczułam sympatię do głównej bohaterki. Emocjonowałam się razem z nią i wiernie kibicowałam.

Dostałam to co lubię, czyli dobre śledztwo, podsuwane nowe wątki, no i sporo kandydatów na morderców. Przyznaję, że bardzo zgrabnie zostałam nabita w butelkę.

Pan Piotr kolejny raz pokazuje, że słowo pisane mu bliskie. Jest lekko i płynnie. Dialogi mają swoją moc i nic w nich z drętwości. Słowa układają się wręcz same, opowieść czyta się sama.

Takie książki lubię, kiedy słowa nie męczą swoim układem.

Jest akcja w miłym tempie, są lekkie wątki obyczajowe, no i sfera psychologiczna również nie została pominięta. Nie ma w niej nic do czego można się przyczepić, doskonały kryminał.

Autor napisał, że tą książką włożył kij w mrowisko. Myślę, że trochę tak jest. Jednak dla mnie księża to przede wszystkim ludzie, zresztą jak i policjanci. Tym samym trudno aby nie było wśród nich osób o wątpliwej moralności.

Panie Piotrze, bardzo gratuluję kolejnej, niezwykle udanej książki.

Stary Rok żegnam bardzo intrygującą i mroczną lekturą. 🔥

Temat Kościoła i kleru niewątpliwie jest kontrowersyjny i na taki połakomił się autor. Dostrzeżemy tu czarną stronę duchownych, bo to właśnie oni stają się głównymi bohaterami. W klasztorze, gdzie schronienie otrzymało czterdziestu kapłanów o niechlubnej opinii dochodzi do brutalnego morderstwa. Oczywiście władze Kościoła chcą zatuszować zbrodnię, zwyczajnie zamieść ją pod dywan. Młoda policjanta zostaje rzucona na głęboką wodę. Niestety nie może liczyć na wsparcie. Czy dojdzie do prawdy, która nie jest tu wcale najważniejsza, istotne jest aby szybko znaleźć kozła ofiarnego i zamknąć sprawę, która z minuty na minutę się komplikuje, ponieważ dochodzi do kolejnych przestępstw…

Pamiętam kiedy ukazał się dokument Tylko nie mów nikomu… był odrażający. W książkowym Kolnie, małej miejscowości, w której statystycznie mieszkają same osoby wierzące (z małym odsetkiem) zostało stworzone miejsce, klasztor dla grzesznych, lekko mówiąc, pokroju tych z filmu, księży.Każdy z nich ma bogatą kartotekę, więc każdy z nich jest podejrzany o morderstwo…

Przyznaję, że autor potrafi zaintrygować czytelnika od pierwszej strony. Nic tu nie jest oczywiste, ani proste. Zastanawiałam się jaką taktykę obierze młoda policjantka, nie chciałabym znaleźć na jej miejscu, nie miała łatwo.
Bardzo interesujące były wzmianki dotyczące symboliki ukrytej na stronach Pisma Świętego, które wprowadzały jeszcze bardziej tajemnic...

Bardzo fajna historia, wciągająca. Na początku może tak mocno mnie nie wciągnęła, ze względu na niezdecydowanie głównych bohaterów, ale później było już lepiej. Autorka potrafi przekazać emocje.